De naam op de kalender.

Drie December: Papa.

Net zoals het merendeel der Nederlanders nam ik de gewoonte mee om een verjaardagskalender op de wc te hangen. Bij mijn moeder thuis en vele jaren lang bij mij zelf stond er "papa"op de derde december.  Maar ik heb de verjaardag van mijn vader nooit bewust meegemaakt. Kort na mijn zevende verjaardag werd hij ziek en op zijn 34.ste verjaardag lag hij op bed in de woonkamer. Een maagzweer, zei de dokter. Een maagzweer die niet overging en na een half jaar was hij dood. Kanker. Het is al heeeeel lang geleden...

Maar de naam bleef op de kalender staan, jaar na jaar. Voor mijn moeder, opa's en oma's, ooms en tantes een herinnering. Voor mij alleen een naam.....

Want hoeveel kan een kind zich herinneren...Vaders waren vroeger immers altijd weg; werken. En mijn vader studeerde ook nog eens in de avonduren. Hij vertrok 's morgens vroeg op de fiets, met zijn aktetas aan de bagagedrager en soms wachtten we hem op in de brandgang achter het huis. Hij beloofde ons wat muntjes voor het vastenzakje dat we van school hadden meegebracht als we (mijn broertje en ik) netjes onze kleren opvouwden. Ik weet nog iets van een sinterklaasfeest aan boord of een fietstochtje naar de Moerdijkbrug en een zaterdagmiddag dat we mee mochten naar de welpen. Maar verder is/was hij - helaas - alleen een naam op de kalender. Toch jammer; ik had hem graag gekend!