Gemist?

Bij mij op het koor is er iemand die na een lang ziekbed haar man verloor. Ze had geen kinderen en dat vond ik toch wel erg zielig. Dus ik vroeg haar of ze dat niet enorm miste. Ze keek me aan, schudde haar hoofd en zei: "ik heb ze nooit gehad, daarom mis ik ze ook niet".

Zo is het dus ook bij mij het geval. Ik heb een vaderfiguur niet gemist, want ik wist niet wat ik moest missen. Mijn moeder was "de ouder". Ze vond geen andere levenspartner, maar voedde haar vier kinderen alleen op (met steun van de heeeele grote familie die we hebben/hadden).

Wat ik wel kan missen is het feit dat ik geen muziekinstrument heb leren bespelen. Op school, in de eerste klas, zat ik op blokfluit, maar daarna was het wat rommelig in mijn leven door dat verhuis van hot naar haar en voor ik het wist zat ik in de vierde klas in een stadje waar toen nog nauwelijks muziekles gegeven werd. Mijn zus speelt wel blokfluit, maar die is dan ook vijf jaren jonger. Onze dochter beheerst de dwarsfluit en de oudste kleinzoon heeft inmiddels drie gitaren (en vraagt een mundharmonika voor de kerst). Tja, ik houd het maar op zingen. Of de muzikaliteit van mijn vaders kant komt? Ik zou het niet weten. Mijn moeder was a-muzikaal, misschien ook omdat ze al jong slechthorend was. Maar ik heb wel gehoord dat haar vader, mijn opa, lang lid van een herenkoor geweest is.

Hoe ik nou op die muziek kom. Kijk, het kerstconcert van André Rieu in Londen (2015) werd vanavond uitgezonden. Daar kwam ik helemaal in (kerst) stemming van!

Nou even iets heel anders.

Ik was gezellig met Carl naar de film vanmiddag. Hij mocht kiezen en hij koos die met een kabouter; een nisse heet dat hier. Nisser krijgen in december een schaal rijstebrij om ze te vriend te houden. Maar deze nisse was een kwaadaardig iemand. Volwassenen zagen dat het het moeilijke karakter van het meisje Malou was; voor Carl was het echt die kabouter. We namen de grootste popcorn die er te vinden was en genoten. En de film had natuurlijk een happy christmas end. Zo hoort het ook!