Kijk eens hoe jong...

 

De zon schijnt heerlijk naar binnen. Je zou zeggen dat het zomer is, maar het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Hoe ik dat weet? Omdat het vandaag de verjaardag van mijn moeder was. Twintig mei; dat heb ik 67 jaren mee mogen beleven. Nou ja, de eerste jaren wist ik waarschijnlijk van niks. Jarig of niet jarig, wat maakt dat nu uit voor een baby of kleuter. Later wel; dan werden de verjaardagen gevierd met veel, heel veel familie. Als tieners hebben mijn zus en ik heel wat koffie met gebak, een bessenjenevertje en een cognacje aangesleept. We maakten vruchtenbowl wat steevast uitmonde in een allergische niesbui en lopende ogen bij mijn ene broer. En steeds maar afwassen tussendoor, want zoveel servies hadden we nu ook weer niet. Mijn jongste broertje zat gezellig te keuvelen met de ooms en tantes als hij er niet tussenuit kneep en naar zijn vriendjes ging. 

Jaren later waren ook de kleinkinderen op het feest en nog later werd de feestelijke dag wat ingekort met bezoek van de tantes vanaf de ochtendkoffie tot na de lunch en een paar bezoekers later op de dag, Ik vond mijn moeders verjaardag altijd heel gezellig; dan zag je alle ooms en tantes weer eens! Mijn moeder daarentegen slaakte altijd een diepe zucht als heel het circus weer voorbij was!

Drie jaar geleden vierden we moeders 94.ste verjaardag en anderhalve maand daarna is ze overleden. Ik heb nog een foto van haar toen ze heel jong was. Een jaar of veertien, schat ik. Met nog een heel leven tegoed!