Plus 15 centimeter.

Ik ging hem halen in Odense, mijn man, bij kliniek Capio, waar de rugoperatie plaats had gevonden. Hij stond naast het bed en was in een keer 15 centimeter langer. Gossie, wat heeft die man krom gelopen. Gelukkig is de operatie geslaagd en nu heeft hij een wond met twaalf hechtingen op z'n rug. Drie weken mag hij NIKS doen, daarna langzaam aan trainen. Niks doen is moeilijk voor zo iemand als de chef, hij denkt altijd dat hij meer kan dan mogelijk is. Er is flink aan hem gewerkt met "hamer en beitel"; de stukjes been die afgeslepen waren werden op andere plaatsen ingezet. Nu Op Naar De Genezing!! Zo fijn!

Maandagmiddag (de dag van de operatie) bleef ik in Odense. Ivona kwam thuis van het lesgeven (ze is Yoga- instructeur), Philip kwam thuis uit school en Jeff spijbelde van een informative-lezing. We hadden het gezellig, maar keken wel de hele tijd op de klok. Hoever zouden ze zijn? Om half vijf reden Jeff en ik naar de kliniek en terwijl we in de auto zaten kwam de sms dat de patiënt weer op z'n kamer was. Nog wat "groggy" en verward maar erg blij dat hij eindelijk geopereerd was. De zenuwen hadden hoog gezeten.

Toen Jeff naar huis ging kwam de verpleegster om de chef uit bed te halen. Dat doen ze tegenwoordig zo gauw het kan: opstaan. Gelukkig was er een hele hoge en stevige "rollator" om aan vast te houden. En hij liep.....

Dinsdag kon ik hem ophalen. Dinsdag al! De chirurg was langsgeweest om alles te controleren en of hij nog vragen had; de fysiotherapeut kwam met een lijstje med simpele oefeningen die ze hem liet doen (en die hij drie maal daags moet doen); de verpleegsters namen afscheid en ik haalde de auto. Hij kan en mag trappen lopen (gelukkig, want de slaapkamer is boven), beginnen met "wandelen" (in het begin een rondje om het huis) en zitten op een rechte stoel, zonder voetenbankje. 

Elke dag moet het een beetje beter gaan - langzaam aan, dan breekt het lijntje niet. Fijn dat er zoiets is als behandelings-garantie, Dat wil zeggen dat je eventueel geholpen kunt worden in een van de privé ziekenhuizen die dit land kent. Dat kon in dit geval. Omdat hij al zolang had moeten wachten en de klachten er niet minder om werden. Waarom dat eerder niet kon? Omdat de regeling (Behandelingsgarantie) stop gezet werd tijdens de corona én tijdens de staking van het verplegend personeel ( die daarna ook allemaal nog vakantie te goed hadden). Eigenlijk vind ik het niet kloppen: privé ziekenhuizen! Sommige werkgevers sluiten een verzekering af zodat hun werknemers in deze klinieken snel behandeld kunnen worden. De rest van de mensen is afhankelijk van de "algemene" ziekenhuizen, die dus ook alle acute gevallen binnen krijgen plus de mensen die kanker hebben (regeling dat die voorrang hebben). In een land dat altijd sociale ideologiën nastrijft hoort dit dus eigenlijk niet! Maar ja, de tijden veranderen.