Een kaarsje voor het raam.

 

Het concert afgelopen zaterdag was een succes!

Indrukwekkend ook en een groot genoegen om een deel van het koor te zijn.

Het is even "afkicken" na zo'n intens verloop.

Thuisgekomen zette ik traditiegetrouw een brandende kaars voor het raam. Een jaar of tien geleden zag je dat veel meer op de vierde mei; de dag van de herdenking, maar de oorlog is voor velen te lang geleden om daar bij stil te staan.

Zo gaat het nu eenmaal. De oorlog is een stukje geschiedenis, een film of iets wat overgrootouders mee maakten. Dit jaar viel vijf mei op een zondag, maar anders is het hier geen vrije dag. Wél een officiele "vlagdag".

In onze gemeente hebben jongeren de kans om de "Arlette Andersen-Vrijheidsprijs" te winnen. Arlette was een joodse Francaise, die gedeporteerd werd naar Auschwitz, maar op het nippertje bevrijd werd. Ze trouwde met een Deen en heeft de rest van haar (lange) leven hier gewoond en gewerkt. Ze was lerares Frans op het gymnasium en heeft lang gezwogen over haar verleden. Totdat ze hoorde dat sommige mensen zeiden dat het allemaal niet echt gebeurd was. Ze liet haar tatoege zien, ze schreef er boeken en verhalen over en hield tal van voorlezingen. Om haar te eren werd de Fredericia Vrijheidsprijs gesticht. De dochter van een van mijn vriendinnen kreeg de tweede prijs.

Goed gedaan, Johanne!