Adieu voor altijd.

Olivera is heel vroeg in de ochtend gestorven.

Om vijf uur 's morgens.

In de lichte nacht.

De zon was al lang op.

Olivera, 

De moeder van Ivona, de Baba van Philip...

Net 60 jaar geworden....veel te vroeg...

Maar toch is het zo.

Adieu; adieu voor eeuwig.

Ik denk aan jullie...

Ik vouw mijn handen en stuur mijn gebeden vol medeleven en steun naar Ivona, haar zus, mijn zoon en alle mensen die Olivera (Ivona's moeder) kennen.

Gisteren is ze naar het ziekenhuis gebracht.

De ene long werkt helemaal niet meer; de andere zit vol vocht.

Ze kan niet meer praten; een beetje fluisteren.

Ze heeft veel pijn.

Misschien is het ook een longontsteking.

Misschien kunnen ze iets tegen de pijn doen.

Misschien.....

Jeff heeft een waak-lijst gemaakt.

We wachten......

In rood en wit.

En zo gingen de vijfde en zesde juli weer voorbij.

De jaarlijkse Frederica feesten.

De viering van de overwinning in 1864 :-)

De kleuren zijn natuurlijk rood en wit.

Dit dametje was er helemaal klaar voor.

De bloemen die gelegd worden....ook in rood en wit.

Het officiële boeket is gemaakt van eikenbladeren en rode en witte anjers. Maar veel mensen brengen iets uit eigen tuin mee.

De vele soldaten in oude uniformen moeten het vreselijk warm gehad hebben. Het was hier gisteren ook 30 graden.

Leuk dat er zoveel toeristen in de stad waren. Je hoorde Nederlands, Zweeds, Noors, Duits, Engels en talen die ik niet thuis kon brengen.

Fijn dat het deze keer NIET regende de vijfde juli.

Da's anders ook zo'n beetje de gewoonte..

Achterop de fiets...

Mijn oma had veel kinderen.

Mijn vader was de oudste en daarom heb/had ik een aantal "jonge" ooms en tantes.

Toen mijn vader ziek was heb ik een tijdje bij oma gewoond.

En oma zorgde ervoor dat een van de jongens mij elke woensdag- en zaterdagmiddag naar mijn vader brachten.

Achter op de fiets. 

Zonder mokken of klagen; altijd gewillig en met een lach.

Een van deze "jonge" ooms heeft de strijd tegen kanker verloren.

Maar hij blijft altijd in mijn herinnering leven..

...samen op de fiets!

Hij trappen....ik achterop!

Een veilig gevoel.

Verkouden of....

Het begon maandagavond.

Niezen, verstopte neus, beetje keelpijn.

Het zal wel een "zomerverkoudheid" zijn, dacht ik.

Dinsdag, woensdag en vandaag een beetje hetzelfde.

Van veel niezen tot uren niks mankeren.

Als ik binnen bleef merkte ik niet veel. 

"Misschien ben je allergisch voor pollen en sporen?":  zei mijn collega.

"Hier, neem een histamine-tabletje".

En dat hielp inderdaad. 

Tot nu toe. 

Ik heb weer een paar uur buiten doorgebracht, weliswaar onder de markiezen, maar ik snotter weer.

Ik zal toch morgen maar een nieuwe histamine pakken.

....er schijnen heel veel pollen te zijn, dit jaar.

En dat gecombineerd met zon, droog weer en wind....

Dat heb ik nog nooit gehad!

De schoolvakantie is begonnen.

Deze week.

Het is rustig op de wegen.

Wij hadden vandaag een zomer-vakantie lunch met collega's.

Sommigen hebben vanaf morgen vakantie; ik over een week...

Juli is dé vakantiemaand in DK.

De temperaturen hier?

Tussen de 24 en 28 graden.

Met een verkoelende wind.

Heerlijk, zo lang het duurt......

Tijd

" Oma, je mag pas auto rijden als je 18 bent, nietwaar?

- Hmmm, klopt.

- Ben jij al 18?

- Och ja, en nog een heleboel meer.

- Hoeveel meer? Hoe oud ben je dan?

- 64

- Da's toch niet zoveel meer dan 18! Hoor    maar:    18,19,20,21,22,23......63,64."

Nee, als je het zo opdreunt ben je vlug bij de 64.

En eigenlijk gaat de tijd net zo snel....weken lijken seconden; jaren zijn vluchtig als de wolken.

Sommigen leven lang...een lang leven.

De moeder van Ivona niet; haar tijd is binnenkort op. De artsen kunnen niets anders doen dan de pijn verzachten.

Mijn "jonge" oom kijkt hopelijk ook terug op alles wat hem goed gedaan heeft. Zijn tijd raakt ook op.....

En wij...de anderen. Je weet nooit wanneer het klokje "thuis" slaat... 

"Het leven is kort; breek de regels; vergeef elkaar snel; kus langzaam; heb lief; lach veel en vergeet nooit datgene dat je liet glimlachen".

Gouden dagen koesteren: zo-eentje had ik gisteren.

Naar Legoland met de "kleintjes", die deze keer niet aan een stuk met elkaar concurreerden.

Dochter en schoonzoon gingen mee.

Het weer was fantastisch.

Het park gezellig druk, maar niet overladen.

Van tien tot vijf uur waren we in Legoland.

Toen voelde deze blogger toch dat ze geen 18 maar 64 was :-)...

Muug..

Muug, zeggen ze in Brabant; træt zeggen ze hier.

Nou, dat ben ik, maar ik zal nog even een blogje schrijven.

De dagen vliegen voorbij...

Woensdag..

Dimission - graduatie met 20 STU'ers.

Dat zijn jongeren met een verstandelijke beperking, met handicaps en/of autisme diagnoses.

En zeg me nu niet dat het niets uitmaakt of deze jongeren wel of niet een "opleiding" volgen.

Een derde gedeelte heeft en flex-job verworven (dan betaalt de werkgever voor het aantal effectieve uren , de jongere krijgt voor de andere uren een bedrag ter hoogte van een WW- uitkering).

Een ander derde werkt, maar krijgt "loon" via de gemeente. Ze hebben dus wel werk....

En het laatste derde gedeelte krijgt een vervroegd pensioen en werkt op een beschermde werkplaats.

Trots dat ze waren op hun diploma!  En trots dat hun ouders waren!

Donderdag kwam Carl logeren.

Met slaapzak - net als Casper, die op kamp ging.

Vrijdag waren we naar de jaarlijkse Showcase.

Het afsluitende project voor de studenten van de musical academie.

Fantastische show!

Wát en talent!!

Zaterdag, vandaag dus, hebben we in de achtertuin gewerkt.

Jeff en Ivona kwamen Philip brengen (Jeff werkte even mee), Sandra, Peter en Carl kwamen ....en bleven....en we hebben BERGEN werk verzet.

Getrommeld, gegraven, geknipt en weer vijf aanhangers naar de stort.

Beloofd is beloofd...dus er moesten nog wat marshmallows gebruind worden.

...en morgen neem ik de jongens mee naar Legoland...
(ik hoop dat Sandra ook meegaat...toch makkelijker met een extra hand).