Waakzaam.

De chef keek even naar de cijfertjes op onze gezamenlijke bankrekening en vond een kleine post die hij niet begreep. Noch hij noch ik hadden iets gekocht bij die (internet) zaak maar er was wel 29 kroon afgeschreven. Na een telefoontje met de bank en achtereenvolgens een telefoontje naar de bewuste zaak kwamen we er achter dat ik zogenaamd voor een abonnementsregeling gekozen had om korting te krijgen op nog te kopen spulletjes. Ja hé; aan m'n hoela!. Ik heb destijds een goedkoop horloge gekocht omdat het afgeprijsd was en dat on-line betaald. Maar ik kan me echt niet herinneren - beter nog - dat zou ik nooit doen - een abonnement account aan te maken om voor korting te sparen. Korting die je dus zelf betaald! Meteen alles afgemeld en een paar boze woorden door de telefoon gezegd.
Bondefangeri noemen ze dat hier - Humbug.

En dat was niet het enige deze week.
De chef heeft in de herfst iets voor het bootje gekocht via de Deense Marktplaats DBA (den blå avis) en laaaaang geleden hebben we ook eens iets verkocht op DBA.
Nu werd hij gebeld en gemaild door verschillende mensen over een of andere designerstoel die hij zou willen kopen.
Gelukkig waren de adverteerders wantrouwig en onderzochten de afzender grondig. Daaruit bleek dat iemand zijn mobielnummer gehackt had om via die weg geld los te krijgen van naïeve speurders. 
Meteen gebeld naar DBA die zijn profiel verwijderd hebben (en hopelijk de politie hebben ingeschakeld).

't Is toch wat in deze tijd.

In de bedrijf-mailbox lag overigens vandaag ook een mail met een nep-factuur die je via een ander program moest openen....weg ermee!
Niet eens openmaken! Je weet maar nooit.

Ze worden steeds gehaaider !!

Leadership

Leadership oftewel leiding geven.
Daar hadden we het gisterenavond tijdens het eten over.
Toen ik nog bij de UU werkte had ik een chef; een Boss; een leider of hoe je het ook wilt noemen. Een moderne leider; iemand van deze tijd; een chef die naast je staat; een Boss die plaats maakt voor verscheidenheden; een baas die je vriend is.
Zo is het in Denemarken; zo is het ook op veel plaatsen in Nederland (denk ik). Een vlakke structuur; medewerkers in plaats van loonslaven. Medezeggenschap, meedenkers maar vooral mensen die mede de verantwoording dragen - zelfs daar garant voor staan - in het bedrijf.

Dochterlief heeft op school gezeten met haar tegenwoordige leider; die nu de rector op school is. Dat schept vertrouwen en loyaliteit. 

De zoon werkt nu op Langeland; een baan die zijn leider voor hem in petto heeft gehouden. Een leider; een goede vriend.

Het kwam namelijk ter sprake omdat de chef van de schoonzoon naar onze stad verhuisd is en daar nog weinig mensen kent. "Dan nodig je hem toch gewoon uit bij jouw thuis", zei ik. "Jaaa, maar hij is wel degene die mijn salaris betaald", zei schoonzoon. "Geeft toch niks", ik weer, "de directeurs van deze tijd kunnen daar heel goed mee overweg".

Angela en de haaien.

"Een kraai die mag geen liefde bij de papegaaien halen; want dan gaat 'ie naar de haaien, ja dan gaat 'ie naar de haaien"...Zo klinkt het oude volksliedje.
Haaien waren er te zien in Kolding Storcenter.


En Angela stond in Flensburg.

Ik ga het hier niet over politiek hebben,
daarvoor ben ik toch te weinig op de hoogte van Deutschlands interne zaken.. Misschien heeft Frau Merkel verkeerde beslissingen genomen, misschien ook niet. Net als Trump kan ze overigens niet alleen regeren. 
Ik neem toch mijn petje voor haar af maar ja, de Duitsers vinden waarschijnlijk dat ze onder druk gezet worden...dat ze worden uitgeperst...... Dit stond in een etalage in Flensburg op de Markt.

Ouder

Ik moest even een urineproefje af gaan geven bij de dokter. Daar hoef je tegenwoordig geen glaasjes of ander emballage voor te gebruiken. Je plast gewoon een beetje in een plastic bekertje als je bij de dokter bent en hopla: steriel en makkelijk.
Ik had een penicillinekuur gehad voor een blaasontsteking en er moest even worden gecontroleerd of alles in orden was.
De doktersassistente sloeg even iets na in en informatieblad. Ik keek ook. Daar stond op: "Infectie aan de urinewegen bij oudere vrouwen".
Oeps, daar hoor ik nu dus ook bij! Natuurlijk als je 66 bent, maar dat is gewoon nog niet tot mij doorgedrongen. 
Ik vergeet het gewoonlijk. Ik vergeet om te vragen of je korting krijgt bij museumbezoek, bij reizen, bij abonnementen en ga maar door. 
Maar het was even slikken. Oudere vrouwen!

Valentijn... nou nee!

"Will you be my Valentin"? (Wil jij mijn Valentijn zijn?)
Leuk? Romantisch?
Nee, helemaal niet, volgens mij.
Gelukkig komt het er hier in Denemarken (nog) niet echt in. Op wat chocolade rozen bij de Lidl, een hart van vilt bij een bosje bloemen en wat roze snoepjes is Valentijn niet "ons" feest.
En in het zuiden van Nederland verdrinkt het waarschijnlijk in de Carnaval. 
Gelukkig maar.

Dat was anders in London, waar we een aantal jaren geleden waren, juist toen het Valentijnsdag was. In de zakenwijk, daar tussen al die hoge kantoren in, stonden vele bloemenkramen die bossen rode rozen verkochten tegen astronomisch hoge prijzen. De zakenman kon dan gehaast op weg naar huis nog snel een bosje meepikken, want wee oh wee, hij zou de dag vergeten...

Ik heb altijd medelijden gehad met die (Amerikaanse) meisjes die met Valentijn geen enkel kaartje kregen. Niemand die je lief vindt. 
Poeha, alsof je dan minder waard bent. Mensen geen bloemetje krijgen, geen chocolade hart, geen kaartje of weet ik wat voor andere onzin. Brrrr.

Ik vind het geen leuk ding, zo'n Valentijnsdag. Selectief.
Zelfs Sinterklaas en de Kerstman komen bij iedereen langs. 
Leuke dag? Nee....la-maar-zitten.

Stil

Stil is het hier in vergelijking met Nederland. Een rondje wandelen in de versluierde middagzon in complete stilte (totdat ik langs het zwembad liep, maar dat komt omdat het deze week wintervakantie is en dan willen kinderen naar het "badenland"). Geen auto die langs reed, geen hond die blafte, geen telefoon die belde. Gewoon stil. Zelfs de wind is gaan liggen.

Stil in mijn hart. Ik hoorde van mijn moeder (en las het later in de krant) dat mijn vroegere schoolvriendinnetje plotseling overleden is. In januari 66 jaar geworden. Op de lagere school was ze mijn hartsvriendin, maar toen ik naar de MMS ging en zij naar de MULO heb ik haar feitelijk in de steek gelaten. Er gebeurden zoveel nieuwe dingen, ik kreeg andere vriendinnen en tja... Nu is ze er niet meer. Geen man, geen kind; alleen een broer in Amerika en een zus met een gezinnetje een beetje in de buurt. Ze was haar hele leven kleuterjuf.
Rust zacht, lieve Clara...

Boven de wolken..

Boven de wolken schijnt de zon. Echt waar!

Ik zat bij het raampje op de terugreis van Schiphol naar Billund.
En daar was´t'ie dan: de zon.

Ik had schijnbaar de mist meegebracht uit Denemarken, want in de paar dagen dat ik in het volle Nederland verkeerde liet de zon zich niet zien. 
Ach wat; de dagen vlogen toch snel om!
Gezellig gelogeerd bij zus en zwager, die me kwamen halen, wegbrengen en dear sister die overal mee naar toe ging.

Naar ons moeder:

Ach ja...die selfies...ik ben nog steeds geen ster..

Naar het Textielmuseum in Tilburg:

Waar er naast een rondwijzing ook een tentoonstelling was:

Lekker eten bij broer en schoonzus:

Shoppen, winkeltjes kijken, lekker verwend worden met heerlijk eten van m'n zwager, koffie drinken en kletsen over alles en nog wat.

En weer terug naar Schiphol en vandaar naar mijn witte en winderige landje.
Vandaag: hoezee!! schijnt de zon. Maar er staat wel weer een ijzige wind.