Punt

Punt, komma, uit.

De laatste dagen in Noord Griekenland vlogen voorbij.

We gingen nog een middag varen.

Dronken koffie in een stil kafenion (achter ons zitten vier mannen backgammon te spelen - er zijn verschillende variaties van het backgammon spel).

We praatten nog wat met de aardige mevrouw van de ijssalon. Ze vertelde onder andere dat ze uit Ioannie kwam, maar voor werk naar Sivota was gekomen, waar haar ouders een huisje hadden gekocht waar zij, haar man en kinderen ook konden wonen.

Het gaat gelukkig eindelijk wat beter met de economie in Griekenland. Het is erg zwaar geweest voor heel veel mensen.
Studies zijn opgegeven, omdat academici toch geen werk konden vinden. Velen zijn in andere landen werk gaan zoeken.
En de lonen liggen nog steeds aan de lage kant.
Toeristen zijn daarom zeer welkom.

Nog een keer een late lunch aan de haven.

En een laatste blik ui het raampje van de bus, die ons weer naar het vliegveld in Preveza brengt.

Het was een heerlijke vakantie.

Acheron

De rivier Acheron of Hades is in de Griekse mythologie een van de rivieren die naar de onderwereld, het doodrijk, leidt.

De rivier stroomt op een van de mooiste plekjes in de Epirus-provincie en daar gingen wij naar toe op een woensdag.

Wij maakten een rit op paarden, door de rivier en dan naar boven  de bergen in. Ik had geen camera bij, maar het uitzicht was formidabel.

Een uur rijden (dat was mooi genoeg voor mij).

De Griekse mythologie is overal sterk aanwezig, net als gewoontes.

Zo worden overlijdensberichten bijvoorbeeld op een of meerdere borden in de stad geplakt, zodat de mensen kunnen zien wie er gestorven is en wanneer de begrafenis is. Volgens traditie wordt een overledene binnen 24 ter aarde besteld en daarom is er geen tijd voor annonceren in de krant of via kaarten.

De jongedame die met ons meeliep (de paarden gingen stapvoets; het was een hele klim), liep de route 10 tot twaalf maal per dag. Petje af!

Deze bestelwagen kwam net aanrijden. 

Hij verkocht groente en fruit.

De heenweg naar Acheron was gemakkelijk, maar oj oj, natuurlijk konden we die weg niet meer terugvinden.

Wegwijzers staan er lang niet altijd en áls je er een ziet zijn de namen vaak geschreven met Griekse letters.

Ik heb heel wat gegoogeld op...

...maar daar werd ik niet vaak veel wijzer van.

We reden verkeerd maar kwamen in een klein plaatsje waar we konden eten en drinken.

Een soort snackbar, met plaatjes aan de muur met wat er te koop was, zodat we konden aanwijzen wat we wilden. De eigenaresse sprak wat Engels en zei dat we niet hoefden te kiezen, want ze had alleen maar kip.  Dus werd het kip, met sla.

Hoe het plaatsje heette weet ik niet meer. Paramythia geloof ik.
Dit kiekje nam ik er.

Ach, we vonden een nieuwe weg (door en over de bergen natuurlijk) en waren mooi op tijd..

.. voor een avondwandelingetje door Sivota.

Dagje Corfu

Met de pont naar Corfu.

Dat was een uur en een kwartier varen.

De pont vaart vanaf Messolonghi, 24 kilometer ten noorden van Sivota...te bereiken via bergwegen.

Ja en dan moet je nog een kaartje kopen.

(alles staat op z'n Grieks).

Eindelijk ging het loket open. In redelijk Engels werd ons verklaard dat we een retour ticket kregen, dat een hele week geldig was. 

Er werd een lange strip uitgeprint die werd opgevouwen, waarna er aan de boven-en onderkant langs de perforatierand een stuk  werd afgescheurd.

In de rij naar de boot waar er weer gecontroleerd werd en er weer een stuk van het ticket werd afgescheurd, waarna we de pont op konden rijden.

Het zijn grote ponten die hier varen; net als vroeger op de Storebælt (GroteBelt).

Er is plaats voor wel zo'n vierhonderd man.

Een grote launch waar je eten en drinken kon kopen, tv aan boord (jubel als er voetbal op is. Dan wordt er hevig gediscuteerd) en banken om op te liggen voor vermoeide chauffeurs.

In Corfu-stad parkeerden we de auto buiten de stad. 
Je mag (en kunt) de binnenstad niet in met de auto.

Smalle straatjes.

Mooie pleintjes.

Siësta tijd (en even spelen met het hondje)

Er is een oude stad, een "nieuwe burcht" en een synagoge.

Het was er rustig. De toeristen-stroom is het grootst in augustus.

Minder mooi is al het afval.

Dit hier op de foto wordt natuurlijk opgehaald, maar wat is er veel weggooi-spul in Griekenland. Alleen al die plasticflesjes met water. Geen retourssysteem, geen pand, geen sortering. Oef.

Wel mooi is de halsketting die ik kreeg van mijn lief.

Die had hij gekocht, terwijl ik rondneusde in een heel klein boekenstalletje. 

Mijn boek was uit; het bibliotheekboek op mijn telefoon was onleesbaar vanwege afwezige wifi en ik was op zoek naar een Engels-of Duitstalig boek.

Gevonden!

Cartes Postales- van Victoria Hislop.

Een boek met allemaal verhalen uit Griekenland.

Goed. Heel goed.

En zo leer ik heel veel over de streek waar we beland zijn.

Happy met mijn mooie ketting en mijn boek.

We moesten de laatste pont halen!!

Natuurlijk stonden we op de verkeerde plaats te wachten.

Er stond niks aangegeven, maar de pont waarmee we waren aangekomen lag nog op dezelfde plaats, dus daar wachten wij.

Ik vertrouwde het niet en ging het aan een paar jongelui vragen. Oh nee, die pont ligt een eind verderop.
Een paar honderd meter verder, aan een andere kade lag de pont.
Aansluiten in de rij, raampje open: "Uw ticket alstublieft. ...Nee meneer, dit is geen ticket, dit is een voucher. Die moet u inlossen bij het loket aan de overkant"
Shit, naar het loket gesjeesd, waar een lange rij mensen stond te wachten.
Eindelijk mijn beurt.
"Wat is het kenteken van de auto?"
Uh, we hadden een huurauto en ik wist alleen de eerste drie letters.
Gelukkig stond de chef achter het lokettengebouwtje en kon ik net door de ramen de rest van het kenteken zien.
De juffrouw typte alles in op een pc, waarna er weer een lange strip uit de printer kwam. Dubbelvouwen, bovenkant eraf, onderkant eraf en weer naar de pont.
Het was druk op de pont. Er moesten veel vrachtwagens op. Barstensvol...maar we hadden het nog net gehaald.

Adieu Corfu.

Onrustig water

De hemel was staalblauw. De zee azuurblauw. Weinig of geen wind. Het was zondag.

"Zullen we een bootje huren?" vroeg de chef.

Maar het botenverhuur-bedrijfje gooide net de zaak dicht toen we aankwamen lopen.

"Vandaag verhuren we niks meer. De zee wordt onrustig".

En inderdaad, rond twee uur 's middags begonnen alle aangemeerde zeilschepen flink te wiebelen. De vissersboten legden een voor een aan. De toeristische bootjes hielden het voor gezien. 

Op elke boot of schip werd de wacht gehouden.

Het klotste en klapperde. De aanlegplanken werden naar binnen getrokken. De schippers hielden angstvallig hun boten in de gaten.

Een Duitse motorboot deed vergeefse pogingen om binnen te lopen, en nadat hij flink heen-en-weer geslingerd was en een aantal andere schepen had geraakt, sprongen er twee ervaren zeelui aan boord en loodsten het schip onder applaus en hoera-geroep de haven binnen. De schipper gaf een rondje voor de helpers en hun vrienden.

Een bootje huurden we de dag erna. Toen was alles weer rustig.

Prachtig om hier rond te varen. Het gebied wordt niet voor niks het Griekse Caribien genoemd.

De chef in zijn es.

De blauwe Lagune. 

Een trekpleister, waar de tour-bootjes naar toe varen.

Mijn jurk was nat geworden, dus die hangt te drogen.

Achter die parasols ligt ons hotel.

En na vier uur varen terug naar de haven van Sivota.

Thank-you-bye..

Het gaat beter en beter met het beheersen van de vreemde talen voor de Grieken.

Alhoewel men in het noordelijkste gedeelte vaak niet verder kwam dan: "thank-you-bye" in één woord.

Maar lieve mensen wat is het een prachtige omgeving daar, het noordelijke Griekenland!

Wij hadden een reis geboekt naar Sivota, iets ten zuiden van Albanië.

Een berglandschap met het azuurblauwe water van de zee.

We hadden een hotel, een prachtig hotel, met eigen strand.

Ook fijn dat er zo vroeg in het seizoen nog maar weinig toeristen waren. Ik geloof dat het voor de west-Europeeërs nog wat onbekend terrein was. De meeste appartementen waren ook nu bezet door de Grieken zelf en gasten uit hun buurlanden.

Eigenlijk zouden we een hotelkamer krijgen in een hotel in het stadje (lees dorp, 900 bewoners), maar dat was volgeboekt en wij kregen een kamer in een iets luxueuzer hotel wat wel bovenop een hoge berg lag !! Ter compensatie kregen we taxi-geld, wat de chef gebruikte om een autootje te huren voor de hele week.

Maar goed ook: de auto kon slechts in de eerste versnelling de berg op (het was een Hyundai-tje). Moet je nagaan wat een klim het was! En dat iets meer dan anderhalve kilometer.

Eenmaal boven was dit ons uitzicht vanaf het balkon.

Ontbijten konden we in de eetzaal van het hotel.

"Kantoortijd" tussen 9 en 10 had de chef onze klanten verteld.

Hier wordt er dus "gewerkt" want er kwamen nogal wat vragen en orders binnen.

Dat Griekse ontbijt was helemaal okay. Wel waren er heel veel mierzoete dingen.

 Sowieso yoghurt met honing. Geen klein potje honing, maar een hele schaal stond klaar met de soeplepel erin.

Verder grote schalen met een soort nutella, heel zoet vloeibaar broodbeleg wat net smaakte als gesmolten gekleurde hagel en gezoete gesmolten witte chocolade. Er was ook drie soorten zoete koek en room voor in de koffie.

Grieken houden van zoet en zoeter-dan-zoet.

We bestelden een keer wafels met ijs, waarover een hoop "praline" gegoten werd. Dat is een zoete nougat-chocoladesaus. Daarbij een hoop poedersuiker, een bolletje ijs en natuurlijk ook nog eens slagroom. Dat eet een mens een keer...dan heb je voor de hele week genoeg. De Grieken zijn ook niet van die slanke mensen....

Mensch, ik ben daar gewoonweg twee kilo aangekomen!

Hier een frappé aan de havenkade. Da's wat minder zoet.

Je krijgt altijd en overal (vaak gratis) een glas water.

Service!

Voor mijn zus

Proficiat !!

De lichte zomernacht

23.15 uur.