Over ogenlicht, hacking en Holland

Het gaat weer wat beter met "ons moeder".

Wat extra opmerkzaamheid, veel bezoekjes, een paar keer goed eten en wat familie-tam-tam doet goed.

Ze krabbelde weer wat op, al is het geheugen niet allerbest.

Ze wil er weer bij-zijn!

Hier moesten de klokken worden verzet, wat broer en zus deden, gevolgd door twee wakkere ogen.

Er is een aanvraag weg voor het verzorgingshuis; de indicatie is gegeven, nu maar wachten tot er plaats is.

Ze is er aan toe, zegt ze zelf.

Ik was dus een paar dagen in het zuidelijke Nederland.

Donderdags ging ik mee wandelen met 

de wandelclub van mijn zus.

Er wordt flink gewandeld en een hele hoop afgekletst.

Zo hoort het toch?!!

Dat maakt het juist gezellig.

In het restaurant van de Zoo in Veldhoven 

werd de koffie gedronken.

Wat een verhalen hoort een mens in zo'n korte tijd...

We wandelden in de buurt van het vliegveld Eindhoven en de vliegtuigen scheerden herhaaldelijk over onze hoofden heen.

Zo'n paar dagen gaan snel voorbij.

's Maandags alweer naar huis.

Vanwege de mist hadden veel vliegtuigen, waaronder dat waar ik mee moest, vertraging.

Ach, in een file zitten is nog vervelender. Hier kun je tenminste iets eten en drinken. En wat lezen,

Thuisgekomen ontdekte ik dat mijn creditkaart "gehackt" was. 

Alles nagecheckt (sorry voor die plaatsen waar ik wantrouwen in had), maar dat is niet nader uit te zoeken voor een leek. Waar - en wanneer het gebeurd is ??? Misschien al een tijdje geleden. Het kan hier in Denemarken zijn, in Ierland of in Nederland...?? Mijn gegevens kunnen doorverkocht zijn....?!

Enfin, ik heb een lang formulier uitvoerig ingevuld en krijg waarschijnlijk mijn centjes terug Dat zegt mijn bankman in ieder geval. Een creditkaart schijnt nogal veilig te zijn.

Dag Nederland, dag Brabant; tot de volgende keer.

In de tussentijd geniet ik even van dit rustige, stille en wijde land, waar het na twee zonnige dagen weer eens flink is gaan waaien.

Blazen..

Nog een paar pluisjes zitten er aan de paardenbloem.

Het gaat niet goed met "ons moeder".

Woensdag vlieg ik naar Nederland.

Het heet geen storm..

...maar het lijkt er verdraaid veel op.

Een ijskoude wind uit het oosten die waait met 10/km per seconde (geen idee hoeveel dat is op het Beaufort scala).

Al vier dagen en nachten aan een stuk.

De mooie steigerbrug die afgelopen zomer gemaakt is om het Østerstrand meer attractief te maken is grotendeels vernield.

Het vriest ook nog steeds, zowel 's nachts als overdag waardoor de min 2 graden aanvoelt als min 12.

Wat een kracht heeft de wind.

Hele boomstammen zijn er aangespoeld.

Er was geen kip aan het strand. (ja, wij tweeën - vijf minuten)

Oh ja; de zon schijnt.

Vet

Veel te veel gegeten vandaag.

Dat is de pest van een dagje werken op kantoor.

Wat zeg ik? Een dagje?

Het gaat de hele week al zo.

Dinsdag zaten we hier in een hele dikke soep-mist.

Met als gevolg dat er veel ongelukken/aanrijdingen waren, waardoor het verkeer totaal vast kwam te zitten.

De Lillebæltsbrug - de nieuwe - werd afgesloten voor het verkeer.

Dat betekende dat de delegatie uit Svendborg rechts omkeer maakte en niet naar de geplande thema-werkdag kwam.

(Ik heb daar - gelukkig - niks mee te maken).

Het resultaat was dat er een grote zak met broodjes, kaas, ham en nog meer was ingekocht.

Dat mochten de medewerkers opeten.

Woensdag was Anders jarig, mijn oude en nu weer periodieke baas.

Hij kocht chocolade-kringel voor ons allemaal.

Daar kun je geen nee tegen zeggen op een verjaardag.

Vandaag - op vrijdag - hielden mijn oude collega's hun wekelijkse vergadering. Kom even mee een broodje eten?! Ach toe, kom nou!!

En wat doe je dan? Juist!

Vanavond waren we uit eten bij vrienden van ons in Odense.

En Suzana had natuurlijk weer volop gekookt.

Soep, lamsbout, aardappelpuree, en chocolade-dadel pudding.

Poe...Ik denk dat ik morgen het eten maar oversla.

Een beetje teveel van al het goede!

Vergeten hoe het was..

Een scheefstaand hekje, een glibberig paadje, een totaal verwaarloosde tuin en een deurbel die niet werkte op een deur waar bijna alle verf vanaf gesleten was.

Nadat ik flink op de deur had gebonsd en de hond begon te blaffen ging er een deur open aan de zijkant van het huis.

"Je moet hier naar binnen; de voordeur kan niet open. Daar staat van alles voor".

Jas uit in de berging; laarsjes ook uit; dat is hier gebruikelijk. Ik zou willen dat ik ze had aangehouden, want de tegelvloer in de keuken was steenkoud.

Daar zat ze dan, de moeder. Flink wat overgewicht, onverzorgd haar, een vlekkerig fleece-vest.

Het tafelzeil was schoon. Er was koffie gezet. En de mok was ook schoon.

Ik was er om haar zoon in te schrijven voor een speciale opleiding voor zwak begaafde jongeren.

Hij was er dus ook, samen met zijn toegewezen familieconsulent.

Moeders was niet de slimste. Dat betekende dingen twee keer zeggen op een simpele manier.

Sigaretten werden er genoeg gerookt. En dat vervelende hondje knabbelde steeds aan m'n voeten.

Na een uurtje stond ik weer buiten...Pfft; ik moet gelucht worden!

Ik was het vergeten; ik had het weggestopt.

Dit gedeelte van mijn (vroegere) werk.

Fotorondje door de geschiedenis van de verpleging in Denemarken

Een bezoekje aan het Danske Sygeplejehistorisk Museum in Kolding.

De ronde van de doktoren, vergezeld van de hoofdverpleegster, de verpleegster en de ziekenverzorgster.

Achter de deur wachten de zieken.
Een arm-en beenbreuk en een jongetje met complicaties vanwege een middenoorontsteking.

Een isolatiekamer voor een zwaar zieke patiënt.

Boven het bed hangt het bordje met de diagnose. 

De verpleegsters moesten in het ziekenhuis wonen. Hier een kamer van een van hen. Ze moesten ongehuwd blijven, een wet die pas in 1937 werd opgeheven.

De operatiekamer. 

Bloeddrukmeting apparaat.

In de jaren vijftig werden de eerste school/gezondheids-verpleegsters opgeleid.
Alle kinderen werden een keer per jaar gemeten en gewogen en indien nodig ingeënt.
Er heerste onder andere tuberculose en polio.

Deze verpleegsters kregen functies. Hier werden lessen gegeven in het verzorgen van een kind.

Ook de dwangbuis ontbreekt niet.
Ook elektrochok werd toegepast.
Maar over het algemeen werden de patiënten goed verzorgd
(in elk geval degenen die het konden betalen)

Hier het bureautje waar de patiëntjournalen werden geschreven.

Er was een hele ruimte waar verteld en uitgebeeld werd hoe het met de behuizing en de (ontbrekende) hygiëne stond in de negentiende en ten deels ook de twintigste eeuw.
Over welk ongedierte ziektes verspreidde en het ontbreken van riolering en het vervuilde bronwater.
En natuurlijk een hulde aan Florence Nightingale.

Zaterdag

Gewoon zaterdag.

Ik liep een rondje.

Geen voorjaar hier, maar een stevige en koude wind.

Er ligt nog ijs op de vijver en vanmiddag kwam er weer een sneeuwbui.

"Eigen schuld, dikke bult", zul je denken; "dan moet je maar geen Scandinavisch land kiezen om te wonen".

Maar áls het voorjaar wordt, dan is het ook een enorm intensief voorjaar. Dan bloeit alles tegelijk!

De tulpen en de blauwe druifjes. De appelboom en de narcissen.

Nu zag ik alleen maar een paar wilgenkatjes langs m'n route.

Ik brei maar weer een stukje. 

Een mens moet wat omhanden hebben.

Een "tussenin" trui. Zo eentje die je zowel koele zomeravonden als frisse winters kunt dragen.

Vanavond heb ik weer een stukje Deense cultuur bijgespijkerd.

We gingen naar de film : Så længe jeg lever" die over het leven en de carrière van John Mogensen gaat.

Hij stierf in 1977 en destijds was ik nog niet ingetuned op die Deense volkszangers.

Een zeer muzikale mand, die zijn sceneangst en hoge ambities wegdronk en uiteindelijk op 48 jarige leeftijd daaraan ten onder ging.

Het lied "Så længe jeg lever" was het eerste dat ik hoorde toen ik indertijd naar hier kwam, dus het is een beetje Onze Song.

Tja, mooi vind ik het niet, maar het zijn de herinneringen die tellen, nietwaar.