Het tafelkleed van tante Lien

Het ligt weer klaar voor de strijk, het tafelkleed van tante Lien.

Ooit, heel lang geleden heeft ze het met hele fijne steekjes zorgvuldig geborduurd.

Zomerbloemen.

Ooit, ook al lang geleden, heb ik het van haar gekregen.

 Ik ben er best zuinig op.

De afmetingen passen niet echt meer bij de tafels van vandaag maar toch gebruik ik het nog regelmatig.

Als de tafel maar half gedekt hoeft te worden bijvoorbeeld.

Tante Lien.

Ze was een zus van mijn opa.

Officieel heette ze Mechelina.

Geboren in 1895.

Een andere tijd.

De ongehuwde zus.

En vroeger was zij vast "het boontje".

Hoogst waarschijnlijk heeft zij voor haar ouders gezorgd tot aan hun dood (dat moet ik toch een navragen), waarna ze bij een van haar zussen ging inwonen. Maar als mijn oma ziek was (dat gebeurde nogal eens), dan kwam tante Lien helpen om voor het grote huishouden te zorgen.

Toen ze de AOW in kon kreeg ze een plekje in het bejaardentehuis (die waren er toen nog). Ze heeft er een 25 jarig jubileum gewoond.

Die kleine, aardige tante Lien.

Ik zie haar nog voor me als ik het tafelkleed weer gebruik.

Alledaags

Hverdag noemen ze dat hier. Alledaags oftewel een 

door-de-weekse-dag.

Eerst werken in mijn oude baan. Een intake gesprek op de produktionsskole met het meisje, haar vader, de leider van de school en ik dus.

Een kind met een zware jeugdlast.

Geboren met een lichte mentale geretardeerdheid, moeder psychisch ziek en overleden toen ze acht jaar was, vader met veel ziekenhuisopnames en nu met een stomi.

Een lief gezichtje met een wipneus, waarmee ze op school gepest is. Zucht. Ik hoop dat de speciale opleiding haar veel goed kan doen.

Daarna naar het kantoor van de UU (Ungdommens Uddannelsesvejledning) om documenten aan te vragen, te printen en de aanvrage te schrijven.

Er was geen mens op kantoor.

Om een uur fietste ik naar huis waar de chef klaarstond om zijn tanden op te halen.

Hij heeft een gebit in zijn bovenmond, dat vast zit met implantaten.

Er waren wat scheurtjes ingekomen die gelukkig weer gemaakt zijn.

Ik bleef even wachten in de auto.

Daarna door naar Kolding, waar de chef had geboden op een etiketteringsmachine. Er werd een hele fabriek geveild.

Ik nam een -heel onduidelijke- foto, die ik toch op het blog zet.

Wat ziet dat er triest uit zeg; zo'n hele fabriek die met stukjes en beetjes geveild wordt.

Hier wordt een grote machine in stukken uit elkaar gehaald om op de wachtende vrachtwagen gelaaid te worden.

Tja: de een z'n dood is de ander z'n brood.

Ook zo triest dat ik weer een van mijn oud-collega's moet missen

Anna Birgitte verloor de strijd tegen kanker en wordt overmorgen gecremeerd.

We kwamen altijd op elkaars verjaardagen.

(en ook wel eens op de koffie tussendoor)

Ik heb zeker een jaar of 20 met haar samengewerkt.

Ik droomde vanacht dat ze achter een glazen deur stond, die niet meer open ging. 

Zo gaan er wel meer deuren dicht....

Adieu, my friend.

Tot slot nog een foto van een stukje achtertuin.

Het was lekker om in de tuin te werken en nu ligt ie er weer wat netter bij.

En hverdag (spreek uit als weerday)

Een alledaagse dag.

Veelzijdig

Mijn telefoons moest ik afgeven. Die gingen achter slot en grendel. Dan door een ijzeren poort. Ook weer op slot. En nog een.

Drie trappen op; rammelende sleutelbossen achter me.

Zo is het in een Arrest (huis van bewaring - kleine gevangenis)

Daar moest ik gisteren tolken.

Ik kreeg na afloop mijn telefoons terug (die ene is van m'n werk) 

en ík mocht de deur uit.

Degene die in het arrest zaten moesten blijven.

Vier weken erbij voor "mijn" gearresteerde.

En zo reed ik weer die hele rit naar huis.

Prachtig weer - kijk maar naar die blauwe lucht.

Rijdend door een mooi ontluikend landschap....

Maar poeha, wat een stank!

Alle boeren hadden vast en zeker besloten om hun opgespaarde mest over de landerijen te verspreiden.

Geen bloemengeur dus 

(maar de boeren zeggen dat het naar geld ruikt).

Daarna vlug naar een speciale school voor een eerstejaars gesprek met een leerling, leraar, maatschappelijk werk en de schoolleiding.

Dan nog wat knip en plukwerk in de zaak.

En toen:

Milkshakes op een terrasje.

Niet zo goed voor de lijn maar wel erg lekker.

Eigen baas

Nou ja, eigen baas ben je dan wel, maar de klanten bepalen toch het ritme van de dag.

De orders die bij Folierullen binnenkomen moeten gedrukt, geprint, geknipt en klaargemaakt worden.

Dan gaat er een printer kapot (even ademhalen) maar het werk blijft wel gewoon liggen.

Dan belt de Tolkenservice of ik morgen kan komen tolken. In Aabenraa weliswaar en dat is niet naast de deur.

Er staat ook een 1.jaars gesprek in mijn kalender met een leerling op de STU.

Daartussendoor hadden we eindelijk een afspraak met de garage om de winterbanden te laten vervangen door zomerbanden; ging ik koffie drinken met de buurvrouw die haar hart uit stortte (haar man is erg ziek), was er een kooravond en kwamen er een paar vriendinnen voor een glas wijn en wat lekkere kaas.

Maar toen....

Omdat het weer zo mooi is, gooiden we vandaag de tent om drie uur dicht en pakten de fiets.

(eigen baas ;-!)

Eerst naar het bos dat vol stond met bos-anemonen.

Van die gele heb ik er heel veel in de tuin.

Ik vind ze prachtig. Een geel tapijt.

Daarna (natuurlijk) even langs de oude haven.

De plaats heet "Oude haven" (Gammel havn) maar er is zo veel veranderd dat het nieuw lijkt.

En vanavond doe ik.....lekker helemaal niks!

Verschil

Nee, van echt mooi weer kun je niet spreken.

Het is droog, dat wel, maar we blijven maar op die 12 graden hangen.

Nu wonen wij op tien minuten loopafstand van de Beurs /Messe C en daar was vandaag een winkel-mekka.

En ziedaar het verschil:

Zo druk was het bij de dameskleding...

...en zo zag het eruit bij de heren afdeling.

Muziek en meer.

Even een concert er tussen door.

Wij gingen naar Trio IvanP.

Een intiem concert i een kleine zaal (200 man); best gezellig, fantastische pianist/keyboardspeler, gitarist en drummer en Ivan P...och, hij kon er best mee door.

Ivan Pedersen is net zo oud als ik. Hij gaat twee maanden per jaar op tournee, heeft een hartoperatie ondergaan en droomt nog steeds van "Hét Lied van zijn Leven" te kunnen schrijven en componeren.
Still going strong!

Eerder deze week waren we naar de film "The Post".
De film is okay, maar meer ook niet.
Wel zette het me terug in de tijd, toen vrouwen geen zelfstandig beroep kozen, laat staan een van de meest vooraanstaande kranten bezaten. Toen het heel gewoon was dat vader zijn imperium aan zijn schoonzoon overliet en dat zijn dochter daar trots op was.
De dochter (gespeeld door Meryl Streep) die, na de dood van haar man, beslissingen moest nemen tegen de heersende orde in.
En dan weet ik ineens weer waarom ik destijds mijn thesis schreef over de vrouwen in/en de culturele revolutie.

Uit de oude doos.

Carl was ziek (geweest) en was een dagje hier om uit te zieken.

Hij was ook even in de werkplaats, waar ik de foto maakte door de deur van buiten af,

Vandaar de vreemde spiegeling.

We keken ook even in wat oude albums.

En zie daar:

Leuk hè!