Vakantiegevoel

Na een week hard werken is de vloer op de hele bel-etage in Jeff's huis gelegd. Hij heeft hard gewerkt, de chef hielp hem vier dagen en zijn zwager kwam gisteren. Grote winst: de vloer kraakt niet meer! Ze moeten nog heel wat afwerken en de boel op z'n plaats zetten, maar nu kunnen ze er toch een weekje tussenuit; een weekje naar Corfu.
De chef ging zijn gereedschap ophalen, de zaag, zijn boormachine enzovoort en ik reed mee om het resultaat te bewonderen. We bleven niet lang; we wilden echt niet in de weg zitten :-) en omdat we nu toch die kanten op waren reden we door naar Kerteminde.
We aten een perfecte lunch bij het restaurant van de zeilclub, met uitzicht op de grote jachthaven.

Natuurlijk reden we ook even het stadje in!

Het was er erg rustig. De meeste mensen zaten bij de haven, waar een feesttent stond met tafels en banken vol volk. 

 Terug naar huis over het mooie Fyn.

Oh ja, de bloemen bloeien volop in de bermen en er wordt niet gemaaid, Hoera!
Ik zag korenbloemen, klaprozen, kamille, zuring, duizendblad en nog veeeel meer. Gelukkig!

 even het marmotje vertroetelen.

's Avonds nog even een rondje fietsen.
Deze keer langs de industriehaven.

Het zijn flinke schepen die hier liggen.

Laten we hopen dat de zon eindelijk door de dikke wolken breekt.

Diamanten bruiloft

Mijn oude baas (nu een van de vriendenkring) en zijn vrouw vierden gisteren hun diamanten bruiloft. Ja, dat is niet mis: 60 jaar geleden "in de echt verbonden".

Dat begon - heel traditioneel - met ochtendzang:

Het bruidspaar wordt uit bed gezongen. Nou waren ze waarschijnlijk al lang op, maar de bruid heeft wat verzorging nodig en dan duurt het allemaal wat langer.

Na drie liedjes belde een kleindochter aan en ja hoor, daar stonden ze. Onder de erepoort!

Nee, we gingen niet naar binnen voor de koffie, maar naar het gemeenschapshuis een paar straten verder waar een uitgebreid ontbijt klaar stond. 

Gezellig - met vrienden en kennissen waarvan ik vele ken.
Een paar uurtjes...anders werd het te lang voor dit bruidspaar.
60 jaar - met elkaar - je moet het maar kunnen meemaken.

Jezelf aan het werk zetten!

De chef is dezer dagen in Odense om zoonlief te helpen met het leggen van een nieuwe plankenvloer in zowel de huiskamer als in de keuken. En dan zou je toch denken dat ik tijd genoeg hebt om lekker te luieren in de zon...Maar niets is minder waar!
Ik ben veel te heel erg goed in mezelf een bende werk te bezorgen!
Zondag scheen de zon en het waaide flink. Ideaal om de was buiten te drogen. Drie trommels draaide ik en omdat het zo goed droogde streek ik de hele zwik ook maar meteen. 
Maandag zag ik dat de zelfgebakken broodjes op waren. Allé hup; een nieuwe voorraad.

Gisteren was de chef thuis; hij kon even niet vooruit in Odense en toen kwam onze tuinhulp. Tjonge wat hebben we gewerkt, Michael en ik. De chef reed het afgeknipte groen naar de stortplaats; vier aanhangers vol!

Vandaag heb ik de buurvrouw gevraagd voor de koffie. Maar ik had niks lekkers in huis en bakte daarom cup-cakes. 

Nu is de dakdekker aan het werkt om het dak te dichten zodat we hopelijk geen waterschade meer krijgen.

En tussen al die bezigheden zijn er de gewone huishoudelijke en kantoordingen.
Ik schreef de facturen van de afgelopen week.
Ik schrobde de vloer van de wc eens extra goed, op m'n knieën; ik gaf de keuken een goede beurt; ik pas op Carls's marmotje waar ik behalve de kooi schoonmaak ook met het diertje in de hand zit.  

Ik bestelde en haalde een mand met lekkernijen die Caroline voor me naar huis reed. Die mand is voor m'n eerste baas en zijn vrouw, die morgen hun diamanten bruiloft vieren. We hebben met z'n elven geld bij elkaar gelegd; ik organiseerde het en bestelde - lang leve Mobile-pay. 

Ik maakte een aardappelsalade omdat er nog wat nieuwe aardappeltjes in de groentela lagen (en moest toch nog wat crème fraîche halen; meteen wat andere boodschappen gedaan).
Ik maakte de koelkast helemaal schoon..
en zo vliegt de dag voorbij...

By the way: het is heerlijk zomerweer!

Doe maar wit.

Zeg nou zelf: er is niets dat zo zomers aandoet dan een wit tafellaken op een tuintafel tijdens de lunch.

Je moet ze wel strijken, die kleden, maar gelukkig vind ik strijken geen vervelend klusje. Frisse was, net van de waslijn en dan strijken - dat ruikt zo heerlijk! 

Zo, met m'n strijkplank voor de tv gaat het snel. En ik hou wel van die netjes gestreken stapeltjes in de kasten.

Daarom strijk ik ook met alle liefde de spierwitte tafelkleden.

Ik heb er nog die van de chef's oma afkomen. Voorzien van een geborduurd monogram, zoals dat in die tijd gebruikelijk was.

Ik nam er twee mee die van mijn moeder afkomstig zijn; niemand wilde ze - ik wel.

Het voordeel van witte tafelkleden is dat je ze kunt koken of wassen op 90 graden. Daardoor verdwijnen de meeste vlekken.

Ik heb wel meer witte spullen. Badlakens bijvoorbeeld. Die kunnen ook in de kookwas en zijn heerlijk schoon en gegarandeerd bacterievrij. Ik heb er nog die al twintig jaar oud zijn en die zijn eigenlijk aan vervanging toe. Ze zijn dungesleten (dat droogt wel fijn). Toch eens gaan rondneuzen in de opruiming.

Vijfde/zesde juli feesten - fotoblog

Philip en ik aten broodjes met uirzicht op een Cruise schip

Toen gingen we de stadswallen op, waar we het Garderhusar /huzaren regiment door de poort zagen komen rijden. Hier staan ze netjes naast elkaar op het plein

Vooraan stonden de soldaten in oude uniformen
Er waren veel toeristen; een hoop van de Cruise natuurlijk.

Weer thuis heb ik met het marmotje gekissemist; dat heb ik immers aan Carl beloofd.

De 6. juli begon met regen.
Hier komen de mannen met de Scandinavische vlaggen

De soldaten lopen de treurmars.
Hé, er loopt zelfs een geit mee.

Twee geiten zelfs.
De treurmars stamt uit 1849, waar veel soldaten het leven lieten tijdens
 de drie-jarige oorlog met de Pruisen.

We hebben nog steeds een "soldaten-stad".

Allemaal lopen ze de treurmars

Dit is een van de orkesten die meeliepen en de treurmars speelden

Op de terugweg wordt de overwinningsmars gespeeld.
Dat klinkt heel wat vrolijker.

En alles eindigt bij onze goede oude Landsoldaat.

Na afloop liepen we nog langs wat gezellige kraampjes met oude handwerken. Hier zijn de dames aan het kantklossen. Kniple, noemen we dat hier.

En ik kreeg zomaar een cadeautje van de chef; een zilveren ketting.

Hier is het helemaal niet warm!

Tja, Europa zucht onder de warmte; hier blijft het aan de koele kant. Er staat al dagen een straffe wind (komt van de Barentszzee las ik) en die houdt het hele noorden in haar greep. 
Je doet er niets aan. 
We werken een aantal grote orders af en vermaken ons met het logeetje. Een bioscoopbezoekje is altijd goed als het "buiten niet wil", een kijkje in het Økolarium in Vejle wat ook binnenshuis is is ook leuk.; de Europapuzzel werd weer eens gelegd en we speelden wat bordspelen. Schelpen zoeken bij het strand was geen succes; in Trelde en bij het Østerstrand waaide je weg en/of kreeg je flinke plensbuien over je heen. Ik kocht een trainingsbroek voor Philip, want hij heeft alleen shorts bij.
Ach, volgende week wordt het vast beter....denk je niet?

Een trainingsbroek

In het Økolarium is een huisje gemaakt van recyclingsmateriaal.

Hier zie je dakpannen die stroom kunnen opwekken.
Zo kan een Oma ook weer eens wat leren.

Je wordt er best moe van.

Sorte, het marmotje, is geïnstalleerd.

What a wonderfull day.

Genieten van een dagje Givskud Zoo met m'n vier kleinkinderen.

Ik vind het heerlijk dat ze zo graag mee willen, groot en klein.

De chef bleef thuis (we konden ook maar met vijven in de auto) en hij had een afspraak bij de tandtechniek.

Caroline bracht Casper en Carl mee in "haar" auto....Ongelooflijk dat ik al een kleindochter heb met rijbewijs ;-), ik smeerde vierentwintig broodjes en we tuften naar Givskud, een klein uurtje hier vandaan.

Broodjes, komkommer van eigen oogst en wat meloen; 
dat moet het doen!

Bijna alles was op.

Het was lekker niet te druk.
We hadden het weer met ons. Twee kleine buitjes, maar toen waren we toevallig ergens binnen.

Met z'n vieren in de tipi.
We hebben ons allemaal gemeten. Casper is nu 1 meter 95!!!

Het fijne van Givskud Zoo is dat je van P-plaats naar P-plaats rijdt. Over een van de safariroutes. Bij de P-plaatsen liggen redelijk grote wandelpaden om de dieren te kunnen zien in weilanden en afgezette gebieden die niet op de safariroute liggen.

Op deze manier hoef je ook niet met je rugzak en jassen te slepen

Even kijken bij de geitjes. 
Die kregen allemaal een naam van de jongens.

Het leukste waren de aapjes, waar we lang naar stonden te kijken. 

En de Otters die te eten kregen; wat een spektakel maken die. 

Er is ook en dinosaurus-park. 
Met bordjes erbij dat je de dieren niet mag voeren ;-)

En in een ander gebied stonden dieren uit de ijstijd.

Veel leerzaams: over plastic in de natuur, over hoe je het verschil ziet tussen een wolf en een hond en...en..en..

...maar er moet ook wat tijd overblijven om "te spelen".

Altijd leuk om op de trampolines te springen...

...en op de springkussens.

Toen we thuiskwamen wilden ze allemaal blijven eten. Ik had nog een hoop in de koelkast en met twee pizza's erbij was iedereen voldaan.
De oudste twee hielpen een uurtje in de werkplaats met knippen en tellen van een grote order, 
de jongsten dekten de tafel en ruimden af!

De logeetjes hebben vandaag even geholpen met het schoonmaken van de auto maar nu trekt de digitale wereld: