Jouw leven liep stilletjes ten einde. Ik heb een hoop leuke herinneringen aan je.
Mijn tante Jo uit Amsterdam, die later door haar echtgenoot werd herdoopt tot tante Joke. Dat klonk mere chic.
92 jaar is ze geworden.
Samen met een nichtje logeerde ik bij haar toen ze met man en 2 zoontjes twee (of was het drie) hoog in de 2'de Helmerstraat woonde. Jeannie en ik sliepen op de zolderkamer. Wij kwamen uit een slaperig Brabants stadje naar het grote Amsterdam en keken onze ogen uit toen we door het dakraam keken. Oooh, al die licht reclames! Dat zag je nooit bij ons. En de trams die over de drukke Overtoom reden. Of die rondvaartboten, waar we niet mee voeren maar wel naar keken.
Later, toen ik 17 was en voor mijn eindexamen zat, logeerde ik ook bij haar. Ze waren intussen verhuisd naar een grotere flat. Tante Joke en Oom Joop namen me mee naar het Amsterdamse concertgebouw, waar ik een symfonie bijwoonde. Ik genoot (en ben later vaak naar concerten geweest). In het Brabantse stadje was de grootste muzikale belevenis soms een amateur operette.
Destijds moest je zorgen dat je er netjes uitzag bij de mondelinge examens. Mijn moeder had een rode rok en een hesje voor me genaaid en tante Jo nam me mee naar de Bijenkorf waar we een roze jurk voor me kochten. Die heb ik heel lang gehad.
Later, veel later, toen we zelf twee tieners hadden, ruilden we een keer van huis. Wij twee weken in Amsterdam en zij hier in Denemarken. Mijn moeder en tante Betsy kwamen ook mee. Oom Joop had een heel programma uitgestippeld om alle bezienswaardigheden op te zoeken. Onder andere Christiansfeld waar de Hernhütters gesetteld waren en het karakter van de stad hadden bepaald. Tante Betsy was verliefd geworden op een paar rode schoentjes, maar durfde geen tijd aan winkelen te besteden. Het eerste wat ze vroeg toen wij weer thuis waren was haar naar Christiansfeld te rijden om alsnog die schoentjes te kopen.
Mijn laatste bezoekje aan mijn tante Jo (zo noem ik haar nu eenmaal) was vorig jaar in februari....
Adieu.
