Op FB is zo'n site die je terugbrengt naar de plaats van je jeugd. Ieder plaatsje kent wel zo'n nostalgische groep.
Ik ben een beetje een zwerver wat woonplaatsen betreft.
Geboren in Dordrecht (uit Brabantse ouders) woonde ik acht jaren aldaar. Maar je maakt niet zoveel "stad" herinneringen als kind zijnde. Wij woonden in een rijtjeshuis, met een snoertje uit de brievenbus, want achterom was vijf huizen verder.
Na acht jaren Dordt woonde ik in Noord Brabant.
De meeste foto's zijn van daar waar ik in mijn vroege jeugd woonde.
We zaten op dansles.
Mijn vriendin, mijn nichtje en ik.
De meisjes aan een kant, de jongens er tegenover.
Die leerden hoe je een "dame" ten dans moest vragen.
Ik was destijds best groot voor mijn leeftijd en voelde me als een reuzin t.o.v de veel kleinere jongens. Ik heb op vele tenen getrapt.
Enfin, ik leerde de quickstep, de engelse wals en de cha-cha-cha en toen was het seizoen voorbij.
Waarom ik niet meedeed in seizoen twee?
Ik zou het echt niet meer weten.
Ik denk dat ik tennisen leuker vond...
Hier sta ik samen met mijn broertje en een paar neefjes en nichtjes voor de nieuwe manufacturezaak van Oma.
Ik ben die meid met de ketting om.
Naast me staat Wilma, waarmee ik vaak de zolderkamer en hartsgeheimen deelde.
Overigens kan ik vertellen dat ik zegge en schrijve meer dan 60 neven en nichten heb/had.
En ja, ik ken ze allemaal van naam - al zou ik de meesten niet meer kennen als ik ze "in real live" zou ontmoeten.
Dit is een foto van het zwembad. Mijn broer en zusje kregen hier zwemles; dat had ik al in Dordrecht gehad.
Het zwembad was gewoon een afgegrensd stuk van de rivier de Wetering en af en toe schoot er een snoek of paling langs je heen. Er waren fijne grote grasvelden om te zonnen; klamme badhokjes en alleen maar een koude douche, maar wat heb ik er veel gelukkige uren doorgebracht met vrienden en vriendinnen.
Het theater!
Nee, wij waren niet zo muzikaals thuis. Mijn eerste concert hoorde in Amsterdam toen ik bij tante Jo logeerde. Maar de moeder van mijn vriendin speelde amateurtheater en schreef kinder-oprettes.
En daar gingen we natuurlijk naar toe!
Ik genoot!
Destijds was "het Brabants kwartierje" een begrip. Als er werd aan- gekondigd dat de voorstelling om acht uur zou beginnen dan kon je er donder op zeggen dat iedereen pas om kwart over acht op z'n plaats zat.
De veertigjarige bruiloft van Oma en opa Oss (we hadden ook een oma en opa Heesch).
Natuurlijk moesten wij een of ander toneelstukje opvoeren. Het staat me helaas slechts vaag in de herinnering.
Ik weet nog wel dat Wilma en ik oefenden op zolder.
En tot slot een foto van het station.
De MMS lag hier vlakbij en onze klas gniffelde omdat een van de leerlingen al verkering had met een wat oudere jongen, die ze elke dag bij de trein opwachtte.
Ik heb eigenlijk altijd van stationnetjes gehouden; vooral die oudere met de station-restauranten waar heerlijke taarten stonden uitgestald op het buffet en waar op alle tafeltjes kraakheldere tafelkleden lagen.
Waar omgeroepen werd welke trein naar waar toeging en van welk perron.
De zucht van het reizen....
Toen ik achttien was vertrok ik naar de grote stad om te studeren.
Ik heb in België gewoond, in Eindhoven en omgeving en nu woon ik dus al bijna 45 jaar in Denemarken.
Nu is de reiziger thuis.
