Bagges dam.

 Waar heel Nederland en de helft van Denemarken (daar waar wij wonen) heerlijk zonnig weer hadden, bleef de bewolking in het westen van het land hangen. Geen zuchtje wind te bekennen, dat dan weer niet, maar daardoor schoven de wolken niet op.

Wij hadden de fietsen bij en reden over Bagges Dam dwars over de fjord bij Ringkøbing. 

Een prachtige route.

Van eilandje naar eilandje en over twee bruggetjes.

Een paradijs voor vogels. We zagen reigers, spreeuwen, meeuwen, watervogels, roofvogels maar vooral ontelbaar veel zwanen met hun jongen. Moeilijk te fotograferen door de laaghangende wolken, maar kijk eens wat een zwanendons in het water.

De fuiken liggen hier te drogen, want in deze tijd focuseert men vooral op de eendenjacht.

Er lagen heel wat van die speciale bootjes die hiervoor gebruikt worden.

We fietsten veel en lang; ik denk wel een 40 kilometer.

Daar krijg je honger van en we aten een heerlijke pizza in een restaurant in Søndervig

Net voordat het verplicht werd om mondkapjes op te doen.

Na het eten kwam de zon eindelijk door.

Vlug nog even naar de zee; de zon gaat al vroeg onder. 

Een weekend weg voelt als een hele vakantie. Søndervig is overigens een beetje een vreemd plaatsje. Heel weinig vaste inwoners maar vooral zomers meer dan 8000 vakantiegangers.

Er liggen overal zomerhuisjes (zeg maar gerust huiZEN) verspeid door de duinen en het vlakke land er achter. Tel daarbij op de vakantieparken met appartementjes en een camping. Nu zijn ze ook een Lalandiapark aan het bouwen. Het merendeel van de vakantiegangers zijn Duitse toeristen. Het was zelfs zo dat een van de serveersters geen Deens verstond. 😏

20.000

We halen zeker die 20.000 - twintigduizend kilometer - per jaar met de auto. Oef, dat is veel meer dan ik had verwacht. En we pakken echt niet om elk hakkefietje de auto. Heel veel boodschappen doen we per fiets. En toch...

Vrijdag moest ik eerst op en neer naar Sønderborg om te tolken. Nu moeten er niet teveel tolkopdrachten komen die zo ver uit de buurt zijn, want dan wordt het onrendabel. Ik krijg de kilometers wel vergoed maar het kost veel tijd en benzine. En dan was het ook nog dat de politie "vergeten" had om af te melden, want de zaak was allang beklonken. Balen! Temeer ook omdat we hadden besloten om naar Søndervig (bij Ringkøbing fjord) te rijden voor een weekendje camping. En da's nou net de andere kant op!

In Sønderborg was de brug open voor vele zeilboten met hoge masten.

Maar bij thuiskomst was The Hawk klaar om aan te koppelen en we konden vertrekken.

Nog eens 154 kilometer 😉

PYT (uitspraak puut, betekenis: ach wat, en dan je schouders ophalen)

Eenmaal op de camping werd het weekend ingeluidt met een heerlijk glas wijn.

Druk op de camping? Helemaal niet!

Ik denk dat er slechts een kwart van de plaatsen bezet waren.

Gevuld.

Onze dagen zijn goed gevuld. Soms eigenlijk té goed, maar dat is beter dan met je handen in je schoot te zitten, zeg ik maar.

De bikeport - als je carport kunt zeggen dan toch ook bikeport 😉 - is klaar.

nu maar kijken of de fietsen droog genoeg komen te staan als er buien gaan vallen. Het is op deze manier een stuk gemakkelijker om de fiets te pakken; ook voor kleine stukjes.

De andere schuur die er stond moest weg omdat de bekleding van de werkplaats vernieuwd moet worden en er anders geen plaats voor was. 

Voor dat werk hebben we een timmerman de opdracht gegeven, maar hij laat ons in de steek. Volgende week komt er een andere kijken. Duimen dus maar. Dit werk wordt te zwaar voor de chef; hij kan de centjes beter ín de werkplaats verdienen dan daarbuiten.

Omdat de schutting geverfd moest worden heb ik meteen de serre(kas) een likje verf gegeven. De laatste zijkant verfde ik vandaag. Ik was daar zaterdag mee begonnen; het zou droog blijven maar er viel een enorme stortbui en alle verf liep in stromen langs de ruiten naar beneden. Kon ik de ruiten schrobben toen het droog was en zien dat alle verf eraf gespoeld was. Ik zei het al, werk hebben is geen kunst maar werk houden!

Maandag reden we naar het mooie Assens. Daar moesten we een paar banken ophalen die kleindochter tweedehands gekocht had. Of eigenlijk had haar moeder dat erdoor gedrukt, want nieuw kopen is geen optie van een leerlingensalaris.

De banken waren mooi en in heel goede stand. De tweezitter met poef komt in Carolines appartementje, de driezitter neemt Sandra mee naar school voor de personeelsruimte.

We namen de oude weg naar Assens. Heel relaxed en mooi.

 Na een lang bezoek aan een vriendin die in de kanker-heksenketel zit, gingen de chef en ik fietsen over fælleden en langs het strand.  Ja, die kanker is echt een agenda vol afspraken, heel vermoeiend voor de patiënt. Toch fijn dat we konden praten en ook lachen hoor!

Waarschijnlijk was het een van de laatse mooie nazomer dagen. 

Het was heel rustig op het strand.

Vandaag moest de chef naar zijn speciale tandarts in Odense en ik reed mee. Terwijl hij daar binnen was ging ik een beetje shoppen in de binnenstad. Ik kocht cadeautjes voor Carl; hij is de volgende in de verjaar-reeks. 

Net toen ik helemaal aan de andere kant van de winkelstraten liep belde de chef dat hij klaar was. 

En morgen? Ja dan zullen we toch echt weer iets aan de tuin moeten doen. Een paar planten die nu in bakken staan ga ik in de tuin zetten en ik ga dit jaar bloembollen in die bakken zetten. Weer eens wat anders.

De druiven zijn geplukt; ik heb er sap van gekookt.

Er hangen nog een paar komkommertjes aan de plant, maar de tomaten worden niet rood meer. Nog even, dan kan de kas weer leeg.

Die prachtige jonge mensen.

Hier is'tie dan; de kleinzoon die gisteren 18 werd. 194 cm lang, schoenmaat 46 en een mild karakter. Hij komt er wel! Hoera voor Casper !!!💖 Een pracht joch!

Vandaag moest hij sjouwen...

...want zijn zus had de sleutel gekregen van haar eerste eigen flatje.

Kleine kinderen worden groot en bij kleinkinderen gaat het nog sneller!

Bonnetjes.

 Sparen jullie ze nog?

Tja, ik gooi ze weg. De bonnen van Douwe Egberts zijn hier niet geldig. Dat met bonnetjes en/of zegels sparen is iets voor Nederland. Of...misschien toch niet. Bij Føtex krijg je momenteel zegeltjes voor elke bestede 50 kronen.      

Ik ga voor een paar goede messen sparen. Je moet nog wel wat bij betalen, maar okay. Je kunt zo'n 70% besparen op de oorspronkelijke prijs (dat geloof ik dus niet). Of ik ze nodig heb? Neuj, eigenlijk niet. Een paar voor in de Hawk of voor een kleinkind of als vervanging....

Ik ben toch té Nederlands om ze niet aan te nemen en in te plakken. Haha. 

Gooi maar op een hoop.

Pffftt, wat een week!

Het werk stroomde letterlijk binnen. Ik geloof dat ál onze klanten gebeld, gemaild of ons bezocht hebben. Werk aan de winkel, want we willen toch graag de orders redelijk snel afhandelen. Ik hou er niet van als er teveel op het prikbord hangen met een uitroepteken erop met: Spoed! Sommige orders nemen een dag of drie (of meer) in beslag en er zaten wat "arbeidsintensieve" bij.

Tussen al het werk had ik nog de brei-club én: ons koor kwam dinsdagavond weer bij elkaar. Alle stoelen (we waren maar met zestien man vrouw) netjes in een grote halve cirkel. Dat was best spannend en leerzaam, want op die manier hoor je degene die naast je staat bijna niet en achter je staat ook al niemand. Koorzangers leunen vaak een beetje op elkaar als ze de juiste starttoon niet kunnen vinden of de wijs kwijtraken 😊. Nu was iedereen op zichzelf aangewezen. Best goed! Wat was het fijn om weer te gaan zingen. De "druk" is er ook af, want concerten worden er voorlopig niet gegeven vanwege de covid19.  Gewoon gezellig zingen.

Die corona steekt z'n kop weer op hier in het land. Vooral kinderen en jongeren raken nu besmet en er liggen ook weer meer mensen in het ziekenhuis. Logisch, nu scholen, gymnasia en universiteiten weer begonnen zijn. 

De werkeloosheid is gestegen, maar niet zoveel als men verwacht had. Ik geloof dat er in onze regio nu sprake is van 5,8 procent werkelozen. Voornamelijk in de horeca, de reisbranches en in de cultuur.                                                                                                Wij merken tot nu toe niets van een afzwakking; Het lijkt zelfs drukker dan normaal. Waarschijnlijk omdat een aantal bedrijven een achterstand hebben opgebouwd. Nuwel, daar komen we ook wel doorheen.

Twee tolk-opdrachten had ik deze week. Die van maandag en gisteren een "lange" in Svendborg. Op de een of andere manier had ik verkeerd op de klok gekeken en waren we, de chef reed mee, een uur te vroeg. Ach, het was droog en we slenterden wat door het stadje, dat zomers erg toeristisch is, maar waar er die donderdag niks van te merken was.

We dronken koffie en namen een "brunsvigersnegl" en ik kan je vertellen dat die heel zoet was; zelfs een beetje té!

Het was maar goed dat we dit gedaan hadden, want op de terugweg kwamen we in de file terecht. Om de meeste drukte te vermijden schoten we de oude weg op terug naar huis, maar ook bij de oude brug stond een flinke file. Een lange dag...

Vanmiddag kneep ik er tussenuit. Britta en ik moesten een cadeautje kopen voor een collega-vriendin die per oktober met pensioen gaat. We sjouwden wat winkels af, kochten het cadeau en gingen thee drinken bij Vivaldi. Ik mocht haar op het blog zetten. Gezellig!

Nou, de week zit er zowat op. Als het iets redelijk weer is willen we  morgen de fietsenschuur gaan maken en de rest van de kas schilderen. 

Zwerver

Af en toe ben ik tolk bij het gerechtshof.

Zo ook gisteren. Een korte session; een snelle uitspraak.

En het raakt me iedere keer weer.

Een jongen nog - hij dacht dat hij zo'n twintig jaar was. De overheid in een of ander land had zijn geboortedatum bepaald: 01.01.2000. Zelf wist hij het niet, want het land waar hij geboren is registreert geen geboortes. Als kleine jongen vluchtte zijn familie naar Libië. De vader stierf aan diabetes. De familie viel uit elkaar. Op de ene of andere manier is hij in Spanje beland. Hij was nog jong toen; nog lang niet volwassen. In Spanje werd hij geregistreerd, zijn vingerafdrukken werden genomen en hij werd ondergebracht in een of ander kamp. Dat hield hij niet lang uit. Hij zwierf door het land, sliep op straat en belandde in Zwitserland. Hier werd hij geholpen; hij moest deel nemen aan een "programma", kreeg huisvesting samen met andere minderjarigen en een zakcentje. Tja, dan hoor je dat het in Duitsland veel beter is, ergo liep hij naar het volgende land. Ook hier werd hem hulp geboden. Minderjarig hè. Hij verbleef 6 jaar in Duitsland, wachtend op asiel. Wachtend, want veel mogelijkheden waren er niet. Hij wilde trouwen met een meisje uit Finland, maar dat "mocht" niet. Hij werd het wachten beu en wandelde over de Deense grens waar ze hem oppakten. Nu wordt hij teruggestuurd naar? Duitsland? Zwitersland?

Hij kan niet lang op een plaats blijven. Hij móet wandelen, lopen, zwerven. Dat heeft hij van kinds af gedaan. Hij kan niet anders (zijn woorden).

Case closed.

Ik was wel blij dat ik net het SaltPath in de originale taal gelezen had. Ik moest namelijk tolken Deens/Engels. Ik had wel even een spiekbriefje gemaakt, want hoe noem je de officier van justitie? Of in hechtenis nemen? Ha, het tolken lukte prima, maar zijn lot hield me bezig. Een asielzoeker kreeg een menselijke gedaante en was niet zomaar een cijfertje in de statistiek.