Kringlopen en recykling.

Toen wij drie jaar geleden in New Zeeland waren verbaasde ik me over de vele panden waar tweedehands spullen werden verkocht. Nu niet meer. In onze -niet zo grote- stad zijn er veel, echt veel. Alleen al in onze buurt zijn er vijf! Sommige zijn gespecialiseerd in baby-en kleuterspullen, andere in serviesgoed of meubels. Bij weer andere winkels kun je een rek huren en je eigen spullen verkopen. Kortom, je vindt er vaak hele bruikbare en leuke dingen. Ik vond er laatst vier borrelglaasjes die bij het georven glasservies passen.

Nu we het dan toch over recykling hebben kun je ook even lezen over de afval-sortering die vandaag ingaat. ALLES moet gescheiden worden. Etensresten appart, hard plastic, zacht plastic en ga maar door. We kochten nieuwe "kliko's" die achter de keuken staan. Een beetje netter dan die metalen standers.

De grootste is onze oude vuilnisbak, die mochten we houden. Daar gaat nu karton in. Die andere zijn voor: ijzer/metaal, glas, papier, plastic, pakken waar drinken in zat, bv melk en yoghurt. En erachter hangt een zak voor het "gevaarlijke" afval, zoals batterijen en lampjes.

Op elke bak een sticker. Er zitten doorschijnbare plastic zakken in de bakken. Een keer per maand zet je die zakken aan de straatkant en dan komt de gemeente ze ophalen. 

Voor het huis staat de nieuwe kliko/vuilnisbak met twee vakken. Een voor etenswaren en groen, een voor restafval. Alles moet in dichtgeknoopte plastic zakken gedeponeerd worden en dit wordt om de veertien dagen afgehaald.

Ach, weet je, het went snel! En het geeft een goed gevoel ten opzichte van het klimaat. Een week geleden werd onze oude vuilnisbak voor het laatst geledigd en ik zie nu al dat er maar heel weinig rest-afval overblijft als alles gescheiden wordt. 

De mensen die in flats of appartementen wonen krijgen over een maand of twee ook nieuwe huisjes om het vuil te scheiden. Die hoeven dus niet zelf al die bakken in huis te hebben, maar moeten hun vuil mee naar beneden nemen en in de daarvoor bestemde kliko's te gooien.

Tuinafval moest je tot nu toe zelf naar de stort brengen, maar voor 30 Kronen (iets meer dan 4 Euro) per maand kun je nu bellen om het af te laten halen. 

Natuurlijk kost het allemaal wat; dat gaat via de belasting van de stad. Maar datt heb ik er wel voor over. 

Klant bezoeken op de fiets.

De chef moest de ramen van een paar klaslokalen in Taulov Skole opmeten, want daar moet dusted folie en zonnenfilm op in deze zomervakantie. We fietsten erheen, een kleine 10 kilometer heen en 10 terug. Maar we fietsten omweggetjes in het mooie weer. Ik kocht nog een glas honing onderweg bij een tafeltje langs de weg. Op het laatst belanden we in de stad waar we een lekkere (verdiende) ijskoffie dronken bij Kurts kaffebar.

Toen belde Sandra of we zin hadden om te komen barbecuen. Zeker wel! Er hing een echte vakantiestemming. Lekker eten, gezellig zitten, prachtig weer, het zwembadje buiten, en een paar spelletjes "Koningsspel".

Casper deed ook mee met z'n stijve knie. De krampjes waren er net uitgehaald en hij moet trainen, trainen en trainen en vooral niet overbelasten. 

Carl dook wel twintig keer het water in nu hij niet kon voetballen met z'n broer.

We bleven zitten tot een uur of tien. Buiten, en dat is een uitzondering in dit land. De avonden en nachten zijn over het algemeen koel.

Die heerlijke zomerse lichte nachten. Kijk maar eens hoe vroeg de zon op komt.

Vandaag kwamen er twee  enorme zakken met boomschors en houtstukjes. 

De ene zak werd verspreid in de voortuin; de andere moet opzij van het huis, bij de "vijver" en in de groentetuin .

Sandra kwam helpen; de eerste zak is leeg!

De chef (met z'n slechte rug) harkte het door de voortuin.

Later op de middag fietsten we nog maar een rondje.

Over Anholtvej....mooi wonen daar, nietwaar?!

Met uitzicht op de Lillebælt.

Oh ja, op het laatst nog een foto van de groentekas.

Druiven, tomaten, basilicum en pluk-sla. Het schiet al op. Ik denk dat ik deze week de bessen kan oogsten.

Fanø.

Eerst even strijken en de tuin bewateren. We hebben de tuinslang verlengd; nu kan ik alle bloemen water geven met een slang van zo'n 50 meter ;-). 

Zullen we vandaag naar Fanø gaan? Naar de oversteek in Esbjerg en vandaar naar het Deense waddeneiland? Ja! Maar eerst moest de chef erop uit om een nieuwe fietsband te kopen. De oude was plat en compleet versleten. De meeste fietsenmakers zijn zaterdags gesloten, maar hij vond er eindelijk toch eentje. Gelukkig was het monteren ervan niet zo moeilijk. Ik smeerde intussen een paar boterhammen en pakte een paar blikjes limonade in de fietstassen plus wat warmere kleren. Al met al was het toch bijna half twee voor we weg reden met de fietsen achterop de auto. 

De auto konden we vlak bij de pont parkeren, gratis. Met de fiets aan de hand de pont op. De oversteek duurt maar 12 minuten en zonder auto is het goedkoop varen. 2 fietsen en twee 65-plussers = 50 kronen (6,60 Euro).

We dronken koffie bij het kleine café, hotel, boetiekje Fanøhave, waar de zoon en schoondochter van mijn brei-maatje Anna de scepter zwaaien.

Natuurlijk naar het strand. Een van de breedste stranden van het land. Het is zeker meer dan een kilometer van de duinen naar de zee. Een flink stuk kun je erop rijden en fietsen.

Hier sta ik halverwege, de zee ligt achter me; de auto's in de verte zijn kleine stippen.

We fietsten van Norby, voorbij het grote vakantiepark (die zien er allemaal hetzelfde uit helaas, karakterloos, tja, het brengt geld in het laatje), naar Sønderho.

Een prachtig fietspad loop over heel het eiland van noord naar zuid. Het rook zooo heerlijk naar warm dennengoen, heide en wit zand. Net als vroeger in de Brabantse bossen. 

Onderweg een pauze en een glas rabarbersap op een terras.

Het was rustig op het eiland. Het is nog vroeg in het seizoen.

Weer terug in het idyllische Norby aten we een ijsje.

Het was intussen half zeven en we konden een plaatsje krijgen op het terras van Fanø Krogaard in de buurt van de haven.

Toch fijn dat ik een vest bij had en voor de chef een shirt met lange mouwen.

We aten mosselen. Heerlijk!

We namen de pont van iets over achten terug naar het vasteland en rond half tien waren we thuis. Heerlijk, die lichte nachten!

Verzadigd van zee, zon, buitenlucht.

Midzomernacht= Sankthans

De 24.juni is Sint Jans dag, ergo is de avond ervoor Sint Jans avond, hier Sankthans aften genoemd. (wij houden ons aan Sint Hans ;-))  Midzomernacht wordt gevierd, zoals in de tijden van de vikingen. Er worden er in heel het land vredesvuren gebrand, meestal langs een van de vele  kusten. Wij fietsten naar het Østerstrand...

Met een zanger/life music

Mensen op de cirkelbrug, op het strand en bij het café.

Vanaf zeven uur 's avonds branden er vele kleine vuurtjes.
Voor de kleinsten om marsmellows te roosteren.

Om kwart voor negen de kampvuurspeech.
Dan wordt het midzomernacht-lied gezongen.
En om negen uur gaat de fik in de grote brandstapel. Normaal is die natuurlijk veel en veel groter, maar ja...corona en niet te veel mensen...
Er zat wel een heksje in, die met een vuurpijl naar Blochsberg vertrok.

Wij fietsten weer naar huis en aten een paar chocolade moppen die de chef 's middags gekocht had.
Een heel grote verleiding.

De langste dag van het jaar.

 

De langste dag van het jaar is/was een natte. Zo is de Deense zomer, afwisselend. De tuin zegt overigens dankjewel, want die was toch wel erg droog. Hier wacht ik op kleinzoon Casper die bij de fysiotherapeut was. Hij mag zelf niet rijden in verband met die knie. Daar gaat het overigens uitstekend mee. Toch zal hij z'n studie moeten aanpassen. Sport is een van zijn A-vakken (hoofdvakken) op het gymnasium en alle contactsporten zijn voor hem voor altijd van de baan. Hij is hypermobiel in de vierde graad en moet altijd oppassen dat zijn ledematen niet uit de kom schieten. Hij zal z'n leven lang zijn spieren moeten versterken; het fitnesscentrum krijgt een goeie aan hem. Hardlopen, fietsen en zo mag gelukkig wel.

"Ga je mee koffie drinken bij ons? Ja graag!" We kochten een "kanelstang", dat lust morfar ook graag.

Daarna werkten we even in de zaak; Casper hielp met het knippen en pakken. Dat kan zittend. Fijn, dat schiet lekker op.

"Blijf je eten? Ja graag!" Moeders was met haar klas een dagje naar Djurs Sommerland en kwam pas laat thuis. Dan is samen zijn veel leuker (vinden wij ook zo gezellig). 

Toen begon het voetballen. Na een of andere optakt speelde het Nederlandse Oranje-elftal (Hup Holland Hup)- hij is niet voor niets een kwart Nederlander. 

Nu speelt Denemarken. Ik ga meestal (alleen) even kijken als ik gejuich hoor. Wat kunnen de Denen zingen en lawaai maken zeg. Verder is het niet zo mijn ding. 

Buiten.

 

Gewoon, heel simpel, buiten eten. Lekker en gemakkelijk. Een heerlijk flesje wijn erbij...dat doet de mens goed na een dagje werken in de tuin. Want wie een tuin heeft hoeft zich nooit te vervelen. Vandaag werd de veel te grote, te hoge en te dikke struik aan de voorkant flink gekortwiekt.  

Het opruimen is bijna een grotere klus dan het omzagen. Twee keer met de aanhangwagen naar de stort. (die is gelukkig dichtbij).

Het geeft wel veel meer licht. En die struik die groeit vanzelf weer, en weer en weer...

Het was wel warm om te werken, maar met de nodige pauzes, drinken en wat zoutjes lukte het best. 

Het duurste straatje.

Dit is het duurste straatje in Middelfart. Het ligt hoog, de huisjes zijn echt klein en eigenlijk helemaal niet zo bijzonder..

Maar als je door het raam aan de voorkant door de ramen aan de achterkant kijkt, dan zie je dit:

Ze hebben geen tuin achter, hooguit plaats voor een piepklein zitje, want het gaat steil naar beneden. Maar het uitzicht op de Lillebælt en allebei de bruggen is prachtig. Ik kon alleeen maar een foto maken van de parkeerplaats en kreeg daarom het dak van de oude scheepswerf op de voorgrond. Deze piepkleine huisjes kosten net zoveel als een flinke villa.

Ja, we fietsten naar Middelfart. "Niet over Fælleden", zei ik. "Daar is veel te veel gras. Liever naar het water". Dus over de brug naar Middelfart. "Kunnen we meteen wat eten bij het kleine visrestaurantje (al is restaurantje een groot woord voor de viswinkel met houten banken aan de haven)", zei de chef. Want zin in eten koken hadden we niet met deze warmte. 

Op de warmste dag van het jaar knipten wij vanochtend de heg. Mensch, ik stond een kwartier onder een bijna koude douche daarna.

Drie zakken vol kunnen weer worden afgevoerd. Dit hebben we ook maar weer gehad.

Deze foto is van gisteren. Vandaag heb ik me meer in de schaduw gehouden.