Wij waren in het pas geopende museum Flugt in Oksbøl. Dat het in Oksbøl geplaatst is komt omdat daar een van de grootste kampen lag voor Duitse vluchtelingen. Kamp voor vluchtelingen in Oksbøl, 1945-49 (Wikipedia - vertaald)
Het vluchtelingekamp in Zuidwestjutland was in de jaren na de 2. werldoorlog het grootste kamp voor Duitse vluchtelingen in Denemarken. In 1946 woonden er meer dan 36.000 vluchtelingen. De grootte betekende dat het kleine stationsstadje Oksbøl een van de meest bevolkte plaatsen in Denemarken werd, naast Esbjerg en Randers. Het kamp-areaal was 4 km². De laatste vluchtelingen verlieten het kamp in 1949.
Er was een soort gemeente waarvan de leden democratisch gekozen werden. Er was een burgemeester die aan het hoofd stond van de gemeenteraad met 28 leden, waarvan 21 personer de woningblokken reprensenteerden.
In het kamp werd cultureel/informatief werk verricht, waar deense leraren de duitsers beleerden over historische en politieke verhoudingen om ervoor te zorgen dat alle ideeën qua nazisme gesmoord werden. Iedereen ouder dan 14 jaar was verplicht om te werken; er was een gerechtsinstantie, een schoolkantoor, een politiebureau, een kantoor dat geboortes, dood en huwelijken registreerde. Er was een bejaardentehuis, een huis van bewaring en een kerkhof. Er was ook een bioscoop/theater met plaats voor 900 toeschouwers.
In deze gebouwen waren het ziekenhuis en de school gevestigd. De woon-en werkbarakken zijn allang verrot en opgeruimd. Maar het kerkhof is er nog. Er stierven bijna 1500 personen, velen van hen waren kinderen tussen de 0 en 2 jaar.
De twee "barakken" zijn nu verbonden door een mooi middenstuk. Van binnen is alles nieuw.
Spannende architectuur van de architectengroep BIG (Bjarke Ingels Group)
Maar de tentoonstelling ging echt niet alleen over deze duitse vluchtelingen. Bij lange na niet. Want er zijn zovele anderen....Uit Hongarije, Irak, Bosnië, Eritrea. enz. enz....en nu uit Oekraïne.
Hun verhalen werden verteld; hun moed of dwang om te vluchten.
Hun problemen om asiel te krijgen, en een verblijfsvergunning. Maar ook hun heimwee nnar het "oude" land. Zij, die ooit teruggingen - op bezoek - voelden zich niet meer thuis in hun geboorteland, Want ja, landen veranderen ook, net als de mensen.
Het enige wat wij jammer vonden is dat je meteen bij het begin van je bezoek een koptelefoon en een tablet in je handen krijgt en dat je alles moet volgen via dit medium. Dan heb ik het idee dat ik het net zo goed via een youtube filmpje kan volgen. Dat zou een aardige besparing zijn, want de tickets zijn niet voor niks en zoiets als een museumkaart hebben we hier niet.
Als het dan toch geld kost dan kan een lunch er ook nog wel af ;-)....
