Gisteren was het feest van Suzana en Gezim. Hun zilveren bruiloft werd gevierd en daarnaast ook het heuglijke feit dat ze allebej de vijftig zijn gepasseerd.
Een gezellig feest was het. Een leuk feest, met heeeeerlijk eten, met veel zorg toebereidt door een echte italiaanse mama.
Leuke, gezellige mensen om mee te praten, niemand had moeten afbellen vanwege de griep....Zelfs het weer was niet zo bar en boos als voorspeldt...
...en er werden wat foto's gemaakt....
Hier poseert het zilveren paar achter ons. dat hebben ze bij iedereen gedaan :-)
Tja, zoveel feesten ban dit calibre houdt een mens nu eenmaal niet.
Na het overheerlijke eten en de nodige speeches was het tijd om de kettingdans te doen.
Heb je ooit de film "my big fat greek wedding" gezien?, Nou, zo'n feest was het! We dansten drie dansen...een soort sirtaki; en eigenlijk zou iedereen dat moeten doen na een volle maaltijd!
Suzana en Gezim zijn in 1992 als vluchtelingen in ons landje terechtgekomen. Een paar maanden na hun aankomst kwamen wij met hen in kontakt. Ze woonden op twee kleine kamertjes met een toilet, badkamer en keuken, die ze deelden met alle andere bewoners. Ze kwamen met twee kleine kinderen, 2 en 4 jaar oud.
Soms klikt het meteen en wij werden vrienden. De kinderen beschouwen ons als hun familie, omdat de echte familie zo ver weg woont. We zaten dan ook op de ereplaats, gisteren, aan de rechterhand van de zilveren bruid. Daar werden we gewoon een beetje stil van.
In 1992 werden ze gedwongen om een nieuw leven op te bouwen. Om weer van voren af aan te beginnen en ik zie met trots dat ze vijftig mensen op het feest hadden. Naast het eigen gezin met aanhang waren er maar een paar familieleden.....de rest waren vrienden. Dat maakt me blij!
Na het overheerlijke eten en de nodige speeches was het tijd om de kettingdans te doen.
Heb je ooit de film "my big fat greek wedding" gezien?, Nou, zo'n feest was het! We dansten drie dansen...een soort sirtaki; en eigenlijk zou iedereen dat moeten doen na een volle maaltijd!
Suzana en Gezim zijn in 1992 als vluchtelingen in ons landje terechtgekomen. Een paar maanden na hun aankomst kwamen wij met hen in kontakt. Ze woonden op twee kleine kamertjes met een toilet, badkamer en keuken, die ze deelden met alle andere bewoners. Ze kwamen met twee kleine kinderen, 2 en 4 jaar oud.
Soms klikt het meteen en wij werden vrienden. De kinderen beschouwen ons als hun familie, omdat de echte familie zo ver weg woont. We zaten dan ook op de ereplaats, gisteren, aan de rechterhand van de zilveren bruid. Daar werden we gewoon een beetje stil van.
In 1992 werden ze gedwongen om een nieuw leven op te bouwen. Om weer van voren af aan te beginnen en ik zie met trots dat ze vijftig mensen op het feest hadden. Naast het eigen gezin met aanhang waren er maar een paar familieleden.....de rest waren vrienden. Dat maakt me blij!
Het ziet er erg gezellig uit. Ik kan me voorstellen dat het je blij maakt dat jullie vrienden hun draai goed gevonden hebben. Die kettingdans doet me denken aan de Halay en de Horon die ik op een Turkse bruiloft heb meegedanst.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal!
BeantwoordenVerwijderen