Arlette was/is joods, wat er in 1924 niets toe deed maar onder de Duitse bezetting wel. In 1943 studeerde ze aan de universiteit van Clermont Ferrand en werd daar gearresteerd. Na diverse interneringen werd ze in januari 1944 gedeporteerd naar Birkenau/Auschwitz, waarvan ze bij de bevrijding in 1945 een van de weinige overlevenden was.
In 1951 ontmoette ze haar Deense man (een Andersen) en volgde hem naar Denemarken. Ze was jarenlang lerares aan het gymnasium en sprak niet veel over het concentratiekamp.
Totdat ze een gesprek overhoorde waarin beweerd werd dat die joden-uitroeiing echt niet zo erg was als verteld.
Ze besloot haar verhaal te vertellen.
Sinds 1999 heeft ze zowel in Denemarken als in Frankrijk haar voorlezingen gehouden. Het verhaal van een van de laatste ooggetuigen. Ze verteld het nuchter, (bijna) zonder sentimentaliteit. Alleen de kille facta (en die zijn huiveringwekkend!!).
Ze is onderscheiden met het Franse Legioen van Eer; ze is ereburger van onze stad, ze was eerder de vrouw van het jaar bij de "Tegelpoetsters" en er is dit jaar een vredesprijs opgericht, die haar naam draagt. Nu is er een documentaire gemaakt van haar verhaal, met filmclips en interviews.
Die documentairefilm zagen we gisteren in de bioscoop.
Zeer indrukwekkend.
Het is zó belangrijk dat dit verhaal verteld wordt en blijft verteld worden !
BeantwoordenVerwijderen