En weer een vlag.

Gisteren was het de eerste mei.

Een dag die vroeger - niet eens zo lang geleden - volop gevierd werd met wapperende rode vlaggen, optochten door de straten en bijeenkomsten in de parken, toespraken, een biertje en een worstje.

De dag van de arbeiders/ de kampdag van de werkers.

En met gezang - natuurlijk.

Når jeg ser et rødt flag smælde...

(als ik een rode vlag zie wapperen)

Heb ik het nu bij het verkeerde eind als ik beweer dat de mensen vroeger meer solidair waren dan tegenwoordig?

Schouder aan schouder streden we voor betere arbeidsvoorwaarden.

Die kwamen.

Nu hebben we het goed.

Of...eh..

Het is net alsof een ieder vandaag de dag het meeste aan zichzelf denkt.

Staken? Oh nee! Dan kan ik mijn hypotheek niet betalen.

Of mijn vakantie gaat niet door. En wie moet er dan op de kinderen passen? Stel je voor dat er geen trein rijdt en een operatie verzet wordt! Nee, laat die anderen maar soebatten; ik doe niet mee.

Toch jammer.......