Adieu.

We hebben het afgelopen weekend het appartement van ons moeder leeggeruimd.

Een beetje weemoedig; herinneringen, samenzijn, afscheid nemen..

De buurvrouw in tranen (ik natuurlijk ook - ik ben geen held).

Het gangkastje, dat nog van mijn oma afkomt, paste mooi in onze auto. Dat wil mijn dochter graag hebben. Ze nam ook nog wat gebakbordjes en vorkjes mee. En stond even stil bij de oh-zo-bekende snoeptrommel. Ik nam het kruisje mee dat altijd boven de deur hing, een oude bruine vaas en Casper kreeg opa's klok.

 Nu staan hier nog drie volle schoendozen met foto's; die ga ik van de winter wel eens uitzoeken....

Het was niet alleen afscheid nemen van het appartement, maar ook van de stad waar ik ben opgegroeid.

We hadden een hotel in het verbouwde Bergoss.

Via de vader van een vriendin die daar werkte was ik jaren lang lid van de tennisvereniging. Nu stond onze auto in de Bergoss parkeergarage..

Het waren - ondanks de weemoed - ook goede dagen.

Koffie bij tante Anny, lunchen met de ene en met de andere broer (en schoonzus), samen zijn met een paar kleinkinderen en hun lieve ouders, een goed hotel waar ook gebruik werd gemaakt van de gym- toestellen, fijn ontbijten met z'n allen en gezellig eten 's avonds.

En tot slot nog wat Nederlandse boodschappen gedaan: (worstenbroodjes, krentenbollen, hagelslag, drop :-) en zo meer.

Het kon nog net in de auto gepropt worden.

Adieu vlak landje.

Adieu groene brug.

Die markeerde altijd dat we Nederland in-of uit reden.

Adieu ...

...of toch maar: tot de volgende keer!