Beginnende dementie?

Gisteren kwam de buurvrouw op bezoek. De buurvrouw die anderhalf jaar geleden haar man verloor. Het was alweer een tijdje geleden dat ik haar sprak en daarom had ik haar gevraagd om op een kopje koffie te komen.

Eerste misverstand; zij dacht dat ik bij haar zou komen...Tja, ík had háár uitgenodigd.

Ach, dat kan iedereen overkomen, dacht ik.

Tijdens het gesprek viel het me wel op dat ze zeker tien keer hetzelfde vroeg...

Er waren veel dingen waarvan ze niet op de naam kon komen, het gesprek bleef heel oppervlakkig en ging over koetjes en kalfjes.

We kennen elkaar al heel lang....het was echt wat vreemd.

Moeilijk hoor.

Ze heeft twee kinderen die heel vaak langskomen, maar ik moet er zo aan denken dat de huisarts van ons moeder destijds zei "dat de familie de laatste is die merkt dat hun ouders dementeren". 

Toch maar eens de dochter te pakken krijgen.

We deden vandaag wat boodschappen.

Voor morgen, als de kinders met aanhang komen.

Mensenlief! Wat een drukte. Maar best gezellig. Je komt wat bekenden tegen en er wordt heen en weer GOD JUL gewenst.

Nu luister ik naar:

En hoera ende hoezee!
Caroline heeft een opleidingsbaan. Vanaf 2 januari!
Duim omhoog!

En ook: de chef kreeg heel goed nieuws bij zijn diabetes controle in het ziekenhuis.
"Uitstekend meneer; U hoeft hier niet meer terug te komen. Het ziekenhuis is voor de zieken". Alles cijfertjes waren prima. Nu slechts een halfjaarlijkse controle bij de huisarts.

Op naar 2020!