Als je niet meer alleen op de wereld bent.

De laatste paar weken was ons contact naar buiten onze dochter, kleinkinderen, de buren en een paar klanten die langskwamen. 
Gek hè, daar ga je aan "gewennen". Natuurlijk mis ik mijn koor, mijn vriendinnen, de sociale contacten, maar ach, het was wel erg rustig.
Stil, rustig, weinig mensen op straat en in de winkels.

Maar:
Gisteren moest ik even wat halen bij de bouwmarkt. Gisteren was het zondag. Mooi weer. De mensen willen hun bloembakken en kassen vullen. Dat gaf een drukte. De mensen houden netjes afstand, maar om met die grote winkelwagens te laveren door smalle gangen vraagt om stress. Ik ging de winkel in, keek of ik iets kon vinden; nee, huppa, UIT die winkel!!

Vandaag was het ook mooi weer. We moesten even wat ramen opmeten omdat daar zonnefolie op moest. Druk was het ineens bij de haven. Veel mensen kochten ijs en koffie en ik kan ze van niets ergs beschuldigen. Ook hier werd opgepast. Iedereen wil er even uit. Natuurlijk! Maar, zo ineens, zoveel mensen. Ik voelde me net een kluizenaar die onder de mensen moest. Pffft, ook dat wordt wennen. (als het weer "mag").