Het gaat lang niet altijd zoals het moet.

De lang geplande operatie van de chef, die ein-de-lijk de 30 juni zou plaatsvinden werd weer (voor de derde keer) uitgesteld. Dat kreeg hij te horen toen hij vorige week het ziekenhuis belde om te vragen of hij op de acuut-lijst kon. Nee, helaas en ik moet u bedroeven met het feit dat de operatie weer uitgesteld gaat worden. Toen ging de chef kopje onder.....

Tijd voor de hulptroepen.

Ik belde de huisarts, die eerst met mij en daarna met mijn eega sprak. We hadden een afspraak voor vandaag en ze beloofde om alles te doen wat in haar macht lag om de operatie te versnellen. Ik belde vanmorgen het ziekenhuis met mijn verhaal en de assistente zei dat er een arts zou bellen (dat bleek achteraf een secretaresse te zijn, met een beetje inspraak) Per, de vriend van onze dochter die orthopedisch chirurg is belt en schrijft ook naar het OUH (Odense Universiteits Hospitaal) dus...afwachten maar weer. Wat een zorgen, wat een pech. 

De liefste kinderen van de wereld kwamen op bezoek. Zaterdag ook de kleinkinderen, zondag dochter met vriend en zoonlief. Alles helpt om de moed erin te houden. 

Tjeesus, alsof het niet genoeg was had ik ook een voedselvergiftiging opgelopen. Hoogst waarschijnlijk van kippenpootjes, die ik bakte, omdat de chef die lekker vindt. Die pootjes waren niet goed! Ik was de hele zondag ziek, de chef kreeg 's avonds last van maagkrampen.

Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Ik ben weer opgeknapt en de chef heeft iets teruggewonnen van zijn verdwenen optimisme.  Duimen jullie maar een beetje mee. Wie weet of het helpt.