Ik moest er even uit zaterdag en wandelde "over de berg" langs het parcours voor afstandsbestyrbare auto's. Twee heren van middelbare leeftijd bestuurden de auto's en de koeien kwamen nieuwsgierig even kijken. De foto is van zaterdag en wat ziet alles er nog saai en droog uit. Of schim ik een groen waasje....
Dit is het uitzicht bij de dokterspraktijk. Gelukkig hielp het gesprek met de arts.
Een arts die luistert is goud waard!!
We hebben met z'n allen mijn eega weer op het droge getrokken.
Zijn humeur is beter en hij denkt weer positief.
Vandaag gingen we fietsen. Eerst door het bos waar ik de eerste anemoontjes zag. Hoera.
(De chef moest even bellen..)
Er groeiden madeliefjes in het gras en er waren nog volop sneeuwklokjes te zien.
Narcissen bloeiden volop langs de rijstroken. Paaslelies, noemde mijn oma ze altijd; zo heten ze hier ook: påskeliljer.
We moesten nog wel een winterjas aan op de fiets, want de kou zit in het oosten. In de zon en uit de wind komen we misschien wel op 15 graden, maar in de schaduw is het echt frisjes.
Humperding - de grasmaaier - heeft vandaag voor de eerste keer z'n werk gedaan. En misschien ga ik morgen wat plantjes kopen voor de bloembakken. Ik heb er zin in.
We fietsten daarna langs de jachthaven.
Die ligt hier achter me terwijl ik de Lillebælt fotografeerde.
En eindigden tenslotte in de stad waar we koffie dronken. De negerzoenen (mag je die nog wel zo noemen?) kreeg je er gratis bij. Mijn maag is nog steeds niet sterk genoeg voor zo'n uitspatting, maar de chef lustte er wel twee. En al die uitgestalde lekkernijen...die zeiden me (gelukkig) niks. De kilootjes die er tijdens de corona en een bedorven maag af gingen mogen wegblijven.
Tot slot wisselde ik een met mijn verjaardag gekregen boekenbon in voor een boek dat ik normaal te duur zou vinden om te kopen.
Oh what a life. Het gaat wel vaak op-en-neer.
Fijn dat de chef weer wat positiever is. En hoera, de lente komt eraan!
BeantwoordenVerwijderenWel grappig de koeien, ze zijn nieuwsgierig van aard.
BeantwoordenVerwijderenEen goede arts is zeker goud waard, is een levensredder.
Ik heb bijna 20 jaar met een kapotte rug gelopen na een ongeluk.
Dus ik voel met Chef mee.
Bewegen is het beste, maar lukt niet altijd. Hans
Had even je eerdere blog gemist. Ik duim voor jullie dat de operatie snel kan plaatsvinden want dit is bijna onmenselijk te noemen.Sterkte voor beiden!
BeantwoordenVerwijderenHa Dorien,
BeantwoordenVerwijderenprecies zoals het leven gaat: op en neer.
Soms iets heftiger, zoals bij jou...
Maar nu hopelijk rustiger vaarwater.
Fijn, dat de chef zo geholpen is... en jij... hou die kilootjes er maar af!
Dat beweegt een stuk makkelijker. (ik ben er nu 3 kwijt...)
groetjes!
Wat een enorme pech nu toch weer voor je man en ook voor jou natuurlijk. Het is heel fijn dat er zoveel medeleven is uiteraard, maar hij moet zo snel mogelijk op een operatietafel liggen. Dit is toch geen doen zo.
BeantwoordenVerwijderenLieve mensen om je heen is zo belangrijk in tijden dat het ietsje minder voorspoedig gaat allemaal. Gelukkige hebben jullie dat. En heerlijk inderdaad dat de lente is begonnen.
BeantwoordenVerwijderenHet is lente en heerlijk weer, dus dat helpt wel tegen somberheid, maar de liefde van al die lieve mensen om jullie heen zet meer zoden aan de dijk. Houd moed 🍀🍀
BeantwoordenVerwijderenOh ik was nog gebleven bij het bericht dst er een operatiedatum was, eindelijk. Wat akelig nu weer. Het is zo wel heel moeilijk om positief en optimistisch te blijven. Sterkte hoor, allebei
BeantwoordenVerwijderen