Tenenkrommend op het laatst.

Ik had een vriendin uitgenodigd om mee te gaan naar de lezing van Sara Alfort. Die heeft een interessant boek geschreven over "Dames die te veel waren" .

Een boek over de periode van 1885 tot 1919, het jaar waarin de vrouwen in de Scandinavische landen stemrecht kregen. 

Er waren destijds nogal wat dames die hun recht deden gelden wat betreft, normen en waarden van het vrouw zijn. Ze schreven vrijgevochten over veel onderwerpen die provocaties opriepen. Ze kenden elkaar en steunden elkaar. Ze schreven over de heersende moraal, onbuigzame conventies, sexualiteit en kregen van vele kanten de wind van voren. 

De lezing was echt interessant.

..... en toen was het tijd om wat vragen te stellen.

Ach ach, het hele vragen-halfuurtje veranderde zich in een meningsuiting van diverse vrouwen die met hun litteraire kennis pronkten. Die zo nodig moesten zeggen hoeveel jaren zij een universitaire opleiding hadden gevolgd. En welke hoog litteraire boeken zij hadden gelezen. Ze wilden gehoord worden, nee, ze wilden zichzelf horen. En daar word ik toch zo moe van....