Het komt zoals het nou eenmaal komt.

Volop aardbeien te koop. Ik bakte en fabriceerde een aardbeientaart. Die zijn duur in de winkels én bij de bakkers. Het is ook best veel werk, maar allez: Philip komt logeren en de oudste twee kleinkinderen komen morgen eten.

Hij is lekker! Een taartbodem, met daarop een mazarinlaag (deeg met marsepein) chokolade (ik gebruikte gewoon hagelslag) banketbakkersroom, aardbeien en gelei)

De dertienjarige kleinzoon komt tegenwoordig zelf met de trein. Sneller en goedkoper. Na een paar "pølsehorn", die ik nog snel gebakken had, gingen we een flink eind wandelen, Philip en ik. 

Over de stadswallen.

We klommen naar het hoogste punt en daalden af naar het laagste deel bij de stadsgracht. Het paadje dat de hengelaars gebruiken.

Maar ja, toen moesten we ook weer omhoog, en als hij me niet had vastgehouden was ik vast en zeker uitgegleden op de modderige helling. We hebben de rollen omgedraaid. Vroeger hield ik hem vast, nu hij mij.

Toen werd het 5 juli.

De eerste dag van de vestingstad-feesten. Die viel letterlijk in het water. Waar Nederland vocht tegen een storm hadden wij hier regen, regen, meer regen en stormachtige windstoten. Exstreem-weer en beslist geen weer voor openluchtconcerten. Veel van de festiviteiten werden afgelast.