Op het blog van Huisvlijt las ik over het lezen van dikke pillen van boeken. Die zijn vaak zwaar en moeilijk vast te houden, inderdaad. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik meestal ook geen boeken lees van meer dan 600 bladzijden maar ooit las ik "Oorlog en Vrede" en dat zeker twee keer. In pocket-uitgave. Dat waren ook heel veel bladzijden, maar het boek zelf was licht. Die pockets waren een stuk goedkoper dan "gewone" boeken destijds en mijn ogen waren, zeker weten, een stuk beter dan nu, want het zijn wel kleine lettertjes. Maar waar zijn die zgn "zakboekjes" gebleven? Op de e-reader en/of het tablet vermoed ik. In de boekhandel zie je ze nooit meer.
Gisteren zongen wij met het koor: Where have all the flowers gone...geschreven door Pete Seegers in 1955 en hier gezongen door Peter, Paul en Mary (in 1986) .
...when will they ever learn...; Ja.....when will WE ever learn..
Mijn vader had de grote uitgave van oorlog en vrede, een serie zware boeken waren het.
BeantwoordenVerwijderenWhere have all the flowers gone, je dat denk ik ook wel eens. Hans
Hier ook een grijze dag, maar was buiten wel te doen.
VerwijderenHet tweede uur is vaak een vrije samenstelling van plaatjes.
Inderdaad techneuten zijn een speciaal slag mensen.
VerwijderenHele kleine lettertjes kunnen inderdaad ook best afschrikken, net zoals een hele dikke zware pil. Als de letters erg klein zijn op mijn eReader kan ik ze groter maken : ) Dat is dan wel weer fijn aan een ereader.
BeantwoordenVerwijderenIk lees nog maar zelden een boek. Een ereader is toch wel heel handig!
BeantwoordenVerwijderen