Sentimentaal?

Ik lijk m'n oma wel; mijn Oma Oss, zo noemde wij haar. Die liet ook altijd een traantje vallen bij -vooral - de mooiste momenten van het leven. Bij bruiloften, toespraken, lieve gebaren, mooie verhalen of omhelzingen van geliefden. 

Dat ben ik ook; veel te sentimentaal. 

Zo moest ik gisteren ook weer een traantje wegpikken toen een studentenwagen de oprit op kwam rijden met luide muziek en vol met dansende jongeren. De oudste zoon van onze buren was geslaagd voor het gymnasium en dat wordt gevierd door bij alle ouders van de klasgenoten een kort bezoekje af te leggen. De familie stond te filmen, de rode loper was uitgelegd en de buurvrouw liet de tranen over haar wangen lopen. 

De familie komt uit Afghanistan. De vader is een offer van tortuur; moeder werkt als tandartsassistente. De familie bouwde een nieuw leven op hier en de student heeft hard gewerkt om met een prachtige puntenlijst te slagen. Hij was de laatste die uit de wagen stapte, nadat zijn klasgenoten een boog van eer hadden gevormd. Wat waren ze trots, de ouders!

Omdat de jeugd slechts een kwartiertje kan blijven...ze moeten nog op veel plaatsen zijn, was er natuurlijk eten in overvloed. De buurvrouw nodigde ons uit om mee te eten. 

Er was familie, er waren vrienden, er waren gerechten uit Afghanistan en er was fruit. De kamer was versierd met guirlandes van studentenpetten en ballonnen.

Er zullen deze week nog veel van die wagens te zien - en te horen - zijn op de Deense wegen. De studenten zijn er weer. Geloof me maar dat je ze al van veraf kunt horen!

En Denen...die maken overal een feesje van; daar kun je donder op zeggen.