Gewoon wat anders

Mijn breiwerk is bijna af. Een lichtgewicht sjaal in diverse kleuren.

Vroeger breidde ik heel weinig. Toen ik 16 was heb ik ooit een Noorse schaatstrui gebreid, een langdurig/langdradig project.

Toen breidde ik op de Nederlandse (en zoals je hier op het filmpje kunt zien - ook de Engelse) manier.

Jaren geleden begon ik de breinaalden en de draad op z'n Deens vast te houden en hé...plotsklaps was een breiwerk helemaal niet meer zo zwaar.

Het ligt gewoon in je schoot; de draad om je linker vinger, kijk maar.....

En zo heb ik - meestal 's winters - heel wat afgebreid.

Nog eventjes een foto van een affiche van de stad waar ik woon.

Met de oude watertoren en (inderdaad weer) het Kruithuis; met de Landsoldaat, de Trinitatiskerk, de stadswallen met poort en natuurlijk een van de twee bruggen.

Mooie kleuren, nietwaar?

Hebben jullie ook affiches van je woonplaats?

Uitslag..en dan?

Tja, de rug van de chef; daar is het niet al te best mee.

Zo ziet een rugwervel eruit in doorsnee. Dat gele rondje is de plek waar de zenuwen doorheen lopen. Bij Jørgen is het gele gat vernauwd. Zo vernauwd dat er op verschillende plaatsen te weinig plaats is voor de zenuwen. En dat veroorzaakt de pijn. Het is geen schade...het is zo gekomen door de jaren heen. Het zit in het onderste van de rug - en dat belast de benen. Helaas is het erfelijk. Sandra heeft een zelfde soort rug (met afwijking).
Dit was de uitslag van de MR scan.

En nu?
Tja..... De huisarts stuurt hem door naar het rug-centrum in Middelfart. Daar weten ze alles over ruggen. 
Misschien kan een operatie iets verhelpen - waarschijnlijk niet en waarschijnlijk beginnen ze daar ook niet aan. Te groot risico dat ze zenuwen raken.
Oefeningen doen: is moeilijk als je veel pijn hebt.
Pijn-bestrijding: dat heeft hij al, maar misschien zijn er betere medicijnen voor juist dit euvel..
Acupunctuur? Misschien helpt dat. 
Doorverwijzen naar een "pijnbestrijding-kliniek", zodat je er beter mee kunt leven? Wie weet.
Beter wordt het niet nooit, hopen maar dat het niet slechter wordt.

Daar zat ik dus vandaag weer in een wachtkamer. 

We hebben vandaag zonnefolie aangebracht op acht ramen bij een ingenieur-bureau. Met behulp van medicijnen (en mij) wordt er nog best gewerkt. In een stoel zitten maakt het alleen maar erger.

Foto's van een doordeweekse dag.

Gisteren bloedprikken voor mijn jaarlijkse onderzoek. Oef, de verpleegster stak drie maal verkeerd. Ik heb van die aderen die weg kruipen :-). Gelukkig heb ik een hoge pijngrens.

En vandaag naar de (twee)jaarlijkse controle bij de mammografie.
Dat vindt plaats in een een bus, die van stad naar stad rijdt. Hier staat hij bij het voormalige Fredericia ziekenhuis, dat nu als "Gezondheidscentrum" gebruikt wordt.

Het was koud maar redelijk helder vries-weer. Ik knipte een foto van het "Krudthus" (kruithuis). Daar werd vroeger (in 1868) het buskruit bewaard.

Rechts van het "Krudthus" kijk je uit over de Lillebælt.

Voor bij de lunch...mmmm hertenpaté. Nog een kerstcadeautje. Wat is nu lekkerder op een gewone doordeweekse dag dan heerlijke paté op een sneetje roggebrood.

En dan is er nog de "kanaalstad". Het nieuwe gedeelte van Fredericia op het mooiste punt van de stad. Daar zijn en worden kanalen gegraven, appartementen gebouwd, café's en eethuisjes schieten omhoog. En dáár moet het nieuwe theater van de stad komen. Er moet geld worden verschaft, er moet gepland worden, dromen moeten worden gerealiseerd, er moet een architect-wedstrijd worden uitgeschreven en duizend dingen meer.
Die baan heeft schoonzoon Peter gekregen!  Teaterdrømme

Zeer verlate kraamvisite.

Het kind is bijna 5 maanden, maar door omstandigheden heb ik het vandaag pas voor het eerst "in het echt" gezien. Albert, het zoontje van Saranda (Saranda is de dochter van onze vrienden).  Het gezinnetje woont in Ballerup - Groot Kopenhagen - wat inhoudt dat het bij de gemeente Kopenhagen hoort. 
Toen wij een weekendje hoofdstad planden was Saranda niet thuis en daarna is het er niet meer van gekomen.  Vandaag was ze op bezoek bij "moeders" in Odense en daar moest ik toch eventjes heen. 

De chef bleef thuis. De rug, hè. We wachten op de uitslag van de scan. Horen wat het is en kijken of en wat er aan te doen is. Zelf is hij aan het onderzoeken of acupunctuur zou kunnen helpen. Opgeven is geen optie!

Met behulp van pijnstillers (en mij)wordt er toch nog gewerkt.

Een aantal etiketten kunnen verzonden worden en de landkaart is ook klaar.

En nog een bedankje aan ons moeder voor de oude, trouwe Gerarduskalender en aan broertje voor het opsturen. Ik heb hem gemist....

Scan en meer..

Ja, daar zaten we dan. Bij de MRI scan. De eega is net naar binnen gegaan. Heel stil liggen; muziekje op; ogen dicht. Ik wachtte in de wachtkamer... "Ik snap best dat U veel pijn heeft" zei de radiograaf na afloop. Verontrustend..
Verder mag ze natuurlijk niets zeggen. De uitslag komt over drie dagen via de huisarts. Laten we hopen dat het a) niets ernstigs is, b) dat er iets aan te doen is.

Om iets na enen waren we het ziekenhuis weer uit. Om de moed erin te houden gingen we een hapje eten vlak bij de Marina in Middelfart.

Zonnig en leuk om het water vanaf de "andere kant" van de Lillebælt te bekijken.

Vanmorgen kon ik constateren dat we "beneden de sneeuwgrens" wonen:

Het is hier een kwakkel-winter geweest, tot nu toe. Niet dat het mij iets uitmaakt! Aan sneeuwruimen heb ik een hekel. Maar het licht mis ik soms, ook al wordt dat iedere dag wat beter.

Gisteren waren we eten bij Sandra - die vierde haar verjaardag. En toen spraken Caroline en ik af dat we de 25.ste naar Vejle Musikteater gaan, waar het Russische-Staats-Ballet "De Notenkraker" danst.

Concerto bellissima!

Het Nieuwjaarsconcert gisteren was prachtig. Traditioneel, maar met een modern tintje. Wat wil je ook als de dirigent een jonge vrouw is, klein van statuur maar met een fantastisch vermogen om de werken een nieuw tintje te geven. Doe daar een geweldige sopraan bij en een tenor die zeer goed zong en zijn conferencier-rol met humor vervulde...dan krijg je een concerto bellissima.

Dat was gisteren.

Vandaag is Sandra jarig. Hoera en gefeliciteerd! Ze viert het morgen, maar een plaatje voor de liefste dochter van de wereld hoort erbij:

Alsof het gisteren was... inderdaad en ongelooflijk...!

Vandaag ging ik maar eens naar de kapper. Weg met die lange haren. Aangezien ik ellendig ben in het maken van selfies, maakte ik maar een fotootje via de spiegel.

Er komt altijd iets tussen.

Toen ik nog werkte - of beter toen ik in "loondienst" was, want ik werk feitelijk nog steeds - riep ik altijd: "Als het enigszins kan dan ga ik in januari naar een land waar de zon schijnt!"

Nu zou het dus kunnen, maarrr: Zaterdag moet de eega door de MRI scan en dan maar afwachten wat eruit komt. Lopen gaat in elk geval moeilijk en dan is een vakantie ook niet zoveel waard.
Donderdag is Sandra jarig en ze viert het vrijdag. Daar moet ik toch zeker bij zijn!
Woensdag gaan we naar het Nieuwjaarsconcert. Daar heb ik kaartjes voor.
Dinsdag heb ik een oproep voor de regionale mammografie scan.
En de week daarna start ons koor en hebben we nieuwe leden uitgenodigd.
Misschien....na de 24 januari?
Maar ik moet de 1.februari weer terug zin, want dan ben ik uitgenodigd op een veertig jarig jubileum.

Oh ja, dan vergeet ik nog te melden dat het druk is op de zaak. Maar dat is een kwestie van plannen. Ik ben per slot van rekening mede - onderdirekteur :-)

Maar ik zou wát graag dit druilerige weer ruilen voor zon en licht.