Valentijn... nou nee!

"Will you be my Valentin"? (Wil jij mijn Valentijn zijn?)
Leuk? Romantisch?
Nee, helemaal niet, volgens mij.
Gelukkig komt het er hier in Denemarken (nog) niet echt in. Op wat chocolade rozen bij de Lidl, een hart van vilt bij een bosje bloemen en wat roze snoepjes is Valentijn niet "ons" feest.
En in het zuiden van Nederland verdrinkt het waarschijnlijk in de Carnaval. 
Gelukkig maar.

Dat was anders in London, waar we een aantal jaren geleden waren, juist toen het Valentijnsdag was. In de zakenwijk, daar tussen al die hoge kantoren in, stonden vele bloemenkramen die bossen rode rozen verkochten tegen astronomisch hoge prijzen. De zakenman kon dan gehaast op weg naar huis nog snel een bosje meepikken, want wee oh wee, hij zou de dag vergeten...

Ik heb altijd medelijden gehad met die (Amerikaanse) meisjes die met Valentijn geen enkel kaartje kregen. Niemand die je lief vindt. 
Poeha, alsof je dan minder waard bent. Mensen geen bloemetje krijgen, geen chocolade hart, geen kaartje of weet ik wat voor andere onzin. Brrrr.

Ik vind het geen leuk ding, zo'n Valentijnsdag. Selectief.
Zelfs Sinterklaas en de Kerstman komen bij iedereen langs. 
Leuke dag? Nee....la-maar-zitten.

Stil

Stil is het hier in vergelijking met Nederland. Een rondje wandelen in de versluierde middagzon in complete stilte (totdat ik langs het zwembad liep, maar dat komt omdat het deze week wintervakantie is en dan willen kinderen naar het "badenland"). Geen auto die langs reed, geen hond die blafte, geen telefoon die belde. Gewoon stil. Zelfs de wind is gaan liggen.

Stil in mijn hart. Ik hoorde van mijn moeder (en las het later in de krant) dat mijn vroegere schoolvriendinnetje plotseling overleden is. In januari 66 jaar geworden. Op de lagere school was ze mijn hartsvriendin, maar toen ik naar de MMS ging en zij naar de MULO heb ik haar feitelijk in de steek gelaten. Er gebeurden zoveel nieuwe dingen, ik kreeg andere vriendinnen en tja... Nu is ze er niet meer. Geen man, geen kind; alleen een broer in Amerika en een zus met een gezinnetje een beetje in de buurt. Ze was haar hele leven kleuterjuf.
Rust zacht, lieve Clara...

Boven de wolken..

Boven de wolken schijnt de zon. Echt waar!

Ik zat bij het raampje op de terugreis van Schiphol naar Billund.
En daar was´t'ie dan: de zon.

Ik had schijnbaar de mist meegebracht uit Denemarken, want in de paar dagen dat ik in het volle Nederland verkeerde liet de zon zich niet zien. 
Ach wat; de dagen vlogen toch snel om!
Gezellig gelogeerd bij zus en zwager, die me kwamen halen, wegbrengen en dear sister die overal mee naar toe ging.

Naar ons moeder:

Ach ja...die selfies...ik ben nog steeds geen ster..

Naar het Textielmuseum in Tilburg:

Waar er naast een rondwijzing ook een tentoonstelling was:

Lekker eten bij broer en schoonzus:

Shoppen, winkeltjes kijken, lekker verwend worden met heerlijk eten van m'n zwager, koffie drinken en kletsen over alles en nog wat.

En weer terug naar Schiphol en vandaar naar mijn witte en winderige landje.
Vandaag: hoezee!! schijnt de zon. Maar er staat wel weer een ijzige wind.

Je zou verdwalen..

Mensch, wat is het hier mistig geweest! Dagen aan een stuk. Het was net alsof de wolken dieper en dieper naar de grond zakten en alsof er zich daar bovenop een hele lading anderen stapelden. Gisterenavond reed ik met een vriendin naar huis ;we hadden een vriendenavondje gehad; en we waren gewoon de weg kwijt. "Hé, je moet daar links af"."Waar? Ik zie geen weg". Voor we het wisten reden we het pad op naar de oude olietanks. Na wat draaien en langzaam rijden vonden we de weg terug. Eindelijk snap ik dat Londenaren door de smog in de Theems kunnen vallen. 
Vanmorgen was het nog dikke mist; nu is het gewoon regenachtig en pikkedonker. Brrrr...

En dat op een zondag.
We gingen naar de "Woon, eet- en design-beurs" hier vlak bij. 
Dat was nou eens een gezellige beurs. Niet te groot, niet te druk en met heel veel producten die je echt kunt gebruiken!




We probeerden en bestelden twee "krukken/werkstoelen" voor ons bedrijfje. Ergonomisch, goed voor de rug; voor een goede werk-houding.
(de middelste op de foto).
Muv-man heet de stoel - een bewegelijke stoel. Ik ben zeer benieuwd. Je kunt er natuurlijk op zitten, maar je kunt hem ook als rugsteuntje gebruiken bij het staan. En die man van mij, de chef hè, die gaat dan meteen in de "verkoop-modo" en verkoopt aan de verkoper enkele roll-ups. Zo gaat dat in het bedrijfsleven :-).

M'n pas en mijn reisdata zitten in m'n tas; ik heb ingecheckt; de mist is opgetrokken dus het vliegtuig zal wel kunnen starten (en landen hoop ik).
Morgen ga ik een paar dagen naar NL. Fijn toch.

Een avondje uit.

Een paar dagen goed doorgewerkt en klaar is Kees. We zijn weer "bij"; helemaal klaar zijn we nooit en gelukkig maar. Ook fijn dat we niet buiten hoeven te werken, dat we slechts drie stappen buiten de deur hoeven te zetten om in de werkplaats te komen; dat het er goed warm te stoken is (want het blijft hier maar grijs en somber, plus 2 graden), fijn met de radio aan en op z'n tijd een bakkie koffie en een boterham.

Het is vrijdag; ik ging even met een kop thee en een boek op de bank - onder een dekentje..

Nu zijn we net terug van een avondje uit. Lekker gegeten bij Café Magma en daarna een Rock-musical gezien. Hoog geprezen en inderdaad de moeite waard! Lizzi. In het Engels. Over een week speelt ie in Londen en daarna...?

Veertig jaar trouwe dienst

Vandaag was ik naar een receptie-brunch. Een van mijn vriendinnen was veertig jaar in dienst van de gemeente. 
Ik was uitgenodigd omdat ik jaren met haar heb samengewerkt en ook een paar jaar haar "boss" ben geweest.

Daar hoort een cadeau bij; ik kocht een kunstboek en er hoort een speech bij (die van mij was de meest persoonlijke - ik ken haar tenslotte al...negenendertig jaar).

Ik mocht haar én op de foto én op het web zetten.
Gefeliciteerd Lissi!

Wat wijzer geworden.

Ja chef, nu weet je iets meer over die verd...rug en wat er eventueel aan te doen is. Vier opties, waarvan er twee bijna meteen afvielen.
Behandelingen in het Reuma-sanatorium, wat inhoudt dat je iedere week vier tot zes dagen wordt opgenomen. "Dat gaat niet", zei de chef: "dan gaat m'n zaak naar de knoppen". 
Optie twee was het revalidatiecentrum; ook afgekeurd. Zijn spieren zijn namelijk sterk genoeg; er is een lange wachtlijst en trainen met pijn is bijna niet haalbaar.

Nummer drie: opereren. Het is zo dat het middenstuk van de rugwervel op enkele plaatsen te smal is voor de zenuwen. Ze kunnen er dan bij twee wervels een stuk tussenuit halen. Maar misschien/waarschijnlijk moet er dan een stuk staal in en wordt de rug stijf gemaakt. Dat hele proces duurt minstens een maand en het is niet zeker dat het helpt. Zo lang mogelijk uitstellen, vond hij (en de fysiotherapeut ook).
Het laatste, pijnbestrijding is waar hij voor gekozen heeft. Eerst dat proberen, want als de pijn minder is dan kan hij zich weer beter bewegen, wandelen en fietsen mm. Met wel een nieuwe afspraak om over een maand terug te komen om te kijken hoe het gaat.

Ze gaan grondig te werk in het Rugcenter. De fysiotherapeut onderzoekt en test alles, haalt dan de arts erbij; een verpleegster van het reumacenter kon vertellen over de behandeling daar en de chirurg kon ook komen, maar die hebben we maar even laten zitten. Alle expertise bij elkaar! Petje af!.

Nu hebben we weer van die wandelstokken (nordic walking) aangeschaft op aanbeveling van de arts. De paden op zo gauw het kan.