Iets heel anders

Dit enorme schip ligt in de haven.

Er zijn 750 vrachtwagens nodig om de last verder te vervoeren (plus een minder schip).

Ik wou het maar even laten zien :-)

De Deense zomer..

... altijd weer een veranderlijk iets.

Volop zon oftewel veel wind en dan ook nog eens buien.

Gisteren was het prachtig weer. 25 graden, volop zon.

Eerst naar de markt en na de middag naar Trelde Næs.

Gekke bekken trekken..

Stones en phones.

 Stenen verzamelen (en een paar fossielen) Nee we zijn het water niet in geweest. Veel te koud..16 graden..brrr.

Caroline vertrok naar een vriendin.

Vandaag, na de buien, namen we een kijkje op een van de vele vikingemarkten die 's zomers overal in het land te vinden zijn.

Dat vikingebloed vloeit nog in vele mensen hier ter land. 

Je hoort het in de namen (Thor, Toke, Ulf, Frida, Astrid, Hilda enz.enz.), de straatnamen, de weekdagen (onsdag - Odins-dag enz) in de verhalen/mythes (over de goden, halfgoden, het Valhalla enz), in gezegdes (Ragnarok enz), gebruiken (Jul enz) en eten/drinken (Mjød enz).

Velen wonen en werken de hele zomer als Viking. Zetten hun tenten op, maken hun kraampjes klaar, verven wol, maken kleding, zoeken elkaar op en verschijnen op vele plaatsen in het land.

Alles in stijl. De kleding, het schoeisel, het eten en hoe het wordt klaargemaakt; de tenten, de bedden; het speelgoed..

Het kruidenvrouwtje.

...du Danske sommer...

Vandaag waaide het flink en was het een stuk frisser.

En morgen? 

Tja...we zullen het aan Odin (Wodan) vragen.

Artseneed

Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn mede- mens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.

Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.

Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk.

Ik zal zo het beroep van arts in ere houden. 

Zo klinkt het in het Nederlands en ook in het Deens.

Deze eed legde Donika gisteren af (Casper, haar vriend ook).

In Denemarken studeren ook veel jonge mensen uit Zweden en Noorwegen voor arts, omdat de opleidingscapaciteit niet hoog genoeg is in die landen.

Wat Donika zo leuk vond was dat de Noorse studenten in de nationale kleding hun diploma in ontvangst namen.

Vele Noren dragen dit nog steeds op de Noorse nationale feestdag (17 mei) , bij bruiloften en andere gelegenheden.

Wij waren niet bij de eed aflegging, maar waren uitgenodigd op het feest vanaf 5 uur.

Een heerlijk buffet, cadeautjes, feest.

Het is en blijft een hele prestatie.

Caroline mocht ook mee.

Gezellig.

Logeetjes

Toen wij thuiskwamen van vakantie bloeide de jasmijn.

Overdadig en uitbundig.

Mooi.

(na de bloei wordt hij gesnoeid; 

we kunnen het naambordje niet meer zien).

En er zijn logeetjes.

Mijn jongste en oudste kleinkind.

Philip kwam omdat zoonlief moet werken en Ivona naar Sarajevo moest voor de begrafenis van haar oma.

Caroline kwam gisteren (met konijn) omdat dochterlief met familie onderweg is naar Kroatië en Caroline dit keer niet meegaat.

Zij gaat naar Mallorca met een vriendin en diens ouders.

Dat is pas midden volgende week en om dan in een leeg huis te gaan zitten is ook maar niks.

Het brengt hier leven in de brouwerij, zelfs al is het moeilijk om op te boksen tegen computerspelletjes en een iPhone...

Punt

Punt, komma, uit.

De laatste dagen in Noord Griekenland vlogen voorbij.

We gingen nog een middag varen.

Dronken koffie in een stil kafenion (achter ons zitten vier mannen backgammon te spelen - er zijn verschillende variaties van het backgammon spel).

We praatten nog wat met de aardige mevrouw van de ijssalon. Ze vertelde onder andere dat ze uit Ioannie kwam, maar voor werk naar Sivota was gekomen, waar haar ouders een huisje hadden gekocht waar zij, haar man en kinderen ook konden wonen.

Het gaat gelukkig eindelijk wat beter met de economie in Griekenland. Het is erg zwaar geweest voor heel veel mensen.
Studies zijn opgegeven, omdat academici toch geen werk konden vinden. Velen zijn in andere landen werk gaan zoeken.
En de lonen liggen nog steeds aan de lage kant.
Toeristen zijn daarom zeer welkom.

Nog een keer een late lunch aan de haven.

En een laatste blik ui het raampje van de bus, die ons weer naar het vliegveld in Preveza brengt.

Het was een heerlijke vakantie.

Acheron

De rivier Acheron of Hades is in de Griekse mythologie een van de rivieren die naar de onderwereld, het doodrijk, leidt.

De rivier stroomt op een van de mooiste plekjes in de Epirus-provincie en daar gingen wij naar toe op een woensdag.

Wij maakten een rit op paarden, door de rivier en dan naar boven  de bergen in. Ik had geen camera bij, maar het uitzicht was formidabel.

Een uur rijden (dat was mooi genoeg voor mij).

De Griekse mythologie is overal sterk aanwezig, net als gewoontes.

Zo worden overlijdensberichten bijvoorbeeld op een of meerdere borden in de stad geplakt, zodat de mensen kunnen zien wie er gestorven is en wanneer de begrafenis is. Volgens traditie wordt een overledene binnen 24 ter aarde besteld en daarom is er geen tijd voor annonceren in de krant of via kaarten.

De jongedame die met ons meeliep (de paarden gingen stapvoets; het was een hele klim), liep de route 10 tot twaalf maal per dag. Petje af!

Deze bestelwagen kwam net aanrijden. 

Hij verkocht groente en fruit.

De heenweg naar Acheron was gemakkelijk, maar oj oj, natuurlijk konden we die weg niet meer terugvinden.

Wegwijzers staan er lang niet altijd en áls je er een ziet zijn de namen vaak geschreven met Griekse letters.

Ik heb heel wat gegoogeld op...

...maar daar werd ik niet vaak veel wijzer van.

We reden verkeerd maar kwamen in een klein plaatsje waar we konden eten en drinken.

Een soort snackbar, met plaatjes aan de muur met wat er te koop was, zodat we konden aanwijzen wat we wilden. De eigenaresse sprak wat Engels en zei dat we niet hoefden te kiezen, want ze had alleen maar kip.  Dus werd het kip, met sla.

Hoe het plaatsje heette weet ik niet meer. Paramythia geloof ik.
Dit kiekje nam ik er.

Ach, we vonden een nieuwe weg (door en over de bergen natuurlijk) en waren mooi op tijd..

.. voor een avondwandelingetje door Sivota.

Dagje Corfu

Met de pont naar Corfu.

Dat was een uur en een kwartier varen.

De pont vaart vanaf Messolonghi, 24 kilometer ten noorden van Sivota...te bereiken via bergwegen.

Ja en dan moet je nog een kaartje kopen.

(alles staat op z'n Grieks).

Eindelijk ging het loket open. In redelijk Engels werd ons verklaard dat we een retour ticket kregen, dat een hele week geldig was. 

Er werd een lange strip uitgeprint die werd opgevouwen, waarna er aan de boven-en onderkant langs de perforatierand een stuk  werd afgescheurd.

In de rij naar de boot waar er weer gecontroleerd werd en er weer een stuk van het ticket werd afgescheurd, waarna we de pont op konden rijden.

Het zijn grote ponten die hier varen; net als vroeger op de Storebælt (GroteBelt).

Er is plaats voor wel zo'n vierhonderd man.

Een grote launch waar je eten en drinken kon kopen, tv aan boord (jubel als er voetbal op is. Dan wordt er hevig gediscuteerd) en banken om op te liggen voor vermoeide chauffeurs.

In Corfu-stad parkeerden we de auto buiten de stad. 
Je mag (en kunt) de binnenstad niet in met de auto.

Smalle straatjes.

Mooie pleintjes.

Siësta tijd (en even spelen met het hondje)

Er is een oude stad, een "nieuwe burcht" en een synagoge.

Het was er rustig. De toeristen-stroom is het grootst in augustus.

Minder mooi is al het afval.

Dit hier op de foto wordt natuurlijk opgehaald, maar wat is er veel weggooi-spul in Griekenland. Alleen al die plasticflesjes met water. Geen retourssysteem, geen pand, geen sortering. Oef.

Wel mooi is de halsketting die ik kreeg van mijn lief.

Die had hij gekocht, terwijl ik rondneusde in een heel klein boekenstalletje. 

Mijn boek was uit; het bibliotheekboek op mijn telefoon was onleesbaar vanwege afwezige wifi en ik was op zoek naar een Engels-of Duitstalig boek.

Gevonden!

Cartes Postales- van Victoria Hislop.

Een boek met allemaal verhalen uit Griekenland.

Goed. Heel goed.

En zo leer ik heel veel over de streek waar we beland zijn.

Happy met mijn mooie ketting en mijn boek.

We moesten de laatste pont halen!!

Natuurlijk stonden we op de verkeerde plaats te wachten.

Er stond niks aangegeven, maar de pont waarmee we waren aangekomen lag nog op dezelfde plaats, dus daar wachten wij.

Ik vertrouwde het niet en ging het aan een paar jongelui vragen. Oh nee, die pont ligt een eind verderop.
Een paar honderd meter verder, aan een andere kade lag de pont.
Aansluiten in de rij, raampje open: "Uw ticket alstublieft. ...Nee meneer, dit is geen ticket, dit is een voucher. Die moet u inlossen bij het loket aan de overkant"
Shit, naar het loket gesjeesd, waar een lange rij mensen stond te wachten.
Eindelijk mijn beurt.
"Wat is het kenteken van de auto?"
Uh, we hadden een huurauto en ik wist alleen de eerste drie letters.
Gelukkig stond de chef achter het lokettengebouwtje en kon ik net door de ramen de rest van het kenteken zien.
De juffrouw typte alles in op een pc, waarna er weer een lange strip uit de printer kwam. Dubbelvouwen, bovenkant eraf, onderkant eraf en weer naar de pont.
Het was druk op de pont. Er moesten veel vrachtwagens op. Barstensvol...maar we hadden het nog net gehaald.

Adieu Corfu.