Gerechtshof

Twee bewapende politieagenten op een stoel achter me. Een advocaat, een officier van justitie , de rechter, de aangeklaagde en ik als tolk. De verdachten waarvoor ik tot nu toe getolkt heb zijn overwegend sympathieke mensen. Ik heb geen oordeel over het wel of niet hebben begaan van de misdaad, maar probeer zo goed mogelijk te tolken.
Ik heb wel medelijden met ze. Het is echt een ellende om in dit systeem terecht te komen. De woorden en de uitspraak van de rechter komen hard aan. Ik krijg een handtekening op de bestellingsnota en dan zie ik ze nooit meer. Maar ik denk er wel aan......

Vandaag was het tolken in Sønderborg en dat is een aardig eindje rijden. Gelukkig is er hier niet zoveel verkeer, dus je kunt lekker opschieten. De chef nam een vrije dag en reed mee. 

Als je langs de groene weiden en akkers rijdt dan valt het op dat de grond tot in de uiterste hoeken gecultiveerd is. Er is weinig plaats voor de gele brem, de bermbloemen- en planten en wat er vroeger al meer groeide. Insecten zien we haast ook niet meer; die zijn al aan het uitsterven.

Hebt U ook gestemd voor het Europese Parlement? Groen gestemd misschien? Een stem voor het milieu; voor de natuur voor mens en dier. Ik hoop het zo voor de bloemen en bijen!

Een fanatieke milieu-activiste ben ik niet. Daar zagen we vanavond een film over; een film in het bioscoop-pakket.
"Vrouw op oorlogspad". Een film uit IJsland, die de hoofdprijs won op het filmfestival in Cannes. Haar fanatisme maakt meer kapot dan goed is, maar het thema is oké.

(PS, de chef viel af en toe in slaap; sssst)

Vorige week

Vorige week zou ons moeder haar 95'ste verjaardag hebben kunnen vieren.
Vorige week strooiden wij, haar kinderen, haar as uit op het kerkhof van haar geboorte- en de laatste veertien jaren ook weer haar woonplaats.
Vorige week zeiden we tegen elkaar dat het goed was en lunchten we met z'n vieren in het mooie Bomenpark.
Vorige week haalde haar jongste kleindochter het artsenexamen en slaagde haar oudste achterkleinkind voor het rijexamen.
Een mooi lang leven.
Vier kinderen, acht kleinkinderen en elf achterkleinkinderen rijk.

Ik keek in het poesiealbum dat ik op mijn zevende verjaardag van Oma Oss (zo noemden wij haar) kreeg.

Zie hier, mijn Moeders karakteristieke handschrift:

Mijn vader heeft er als eerste ingeschreven. Hij was meer litterair en schreef een gedicht van Guido Gezelle.

Al bladerend door het album kom ik ze weer tegen:

Mijn buurmeisje Seeltje B. Waarschijnlijk is ze ooit Sheila gedoopt, maar dat konden nog zij of ik schrijven. (haar broertje heette Geoffrey en wij noemden hem Schoffie alsof het de gewoonste zaak ter wereld was)

Mijn broertje Rens schreef een jaar later met grote hanenpoten in het album. Hij is immers bijna twee jaar jonger dan mij.

Mijn eerste vriendje Frans H, wiens vader houtsnijder was en prachtige kasten maakte.

Die lieve hartelijke zuster Michel van school en later juffrouw Kuijlaarts van de tweede klas.

Mijn tante Marijke, die maar zes jaar ouder is dan ik en er hele mooie plaatjes bij plakte. 

Mijn schoolvriendin Clara J, die een paar jaar geleden gestorven is.

En Katia, die Frans sprak en uit België kwam (als ze lacht kun je helemaal niet horen dat ze Frans is, zei mijn jongste broertje).

En nog vele anderen....
Mooi om te hebben; mooi om op terug te kijken.

Een vervelende beslissing

Nee, we gaan niet naar de bruiloft. 
De dochter van onze vrienden gaat trouwen in juni en wij kregen een uitnodiging.
Maar...: we hebben onze vrienden in een jaar niet gezien. Ze verhuisden naar Sjælland en als ik niet af en toe een sms stuurde dan had ik niks van hen gehoord. Van de dochters hoor ik ook niks. Tjaaa, toen besloten om dan ook maar niet naar het feest te gaan. 

de gekreukelde uitgave

En toen was het alsof het ineens bij hen opkwam dat vriendschap gekoesterd moet worden. Van beide kanten.
Ach, de vriendschap zal wel blijven bestaan, of zou de afstand toch te groot worden??

Ik had al een aardig feestjurkje gekocht in NL. Voor de bruiloft. Intussen ligt er ook een uitnodiging voor een dameslunch de 20 juni en zo'n zomerjurkje komt altijd van pas.

Kijk eens even..

...Een kleindochter met rijbewijs! 

Caroline slaagde de tweede keer.

Fijn toch!

Verkiezingen:

Voor het Europese Parlement én voor het Folketing, zoals we hier de Tweede Kamer noemen. Een Eerste Kamer kennen we hier overigens niet.

Hier is het gebruikelijk om verkiezingsaffiches aan de lantaarnpalen te hangen. Soms zie je door de bomen het bos niet meer, maar het schijnt de kiezer te helpen.

Omdat wij niet thuis zijn als de landelijke verkiezingen er zijn gingen we stemmen per brief.

Mensch: wát een drukte. 

Het Lunakoor sloot het zomerseizoen af met een etentje en de benodigde zang. Onze dirigente hield een speechje.

En terwijl ik weg was kwamen de radijsjes, de sla en de uitjes boven de grond uit piepen en kregen de bessen ronde buikjes.

Ik ben weer thuis na een paar fijne dagen in Brabant.

Het puntje van een g(r)auwe pen,

... is het felste wapen dat ik ken.

Pentekeningen, karikaturen, cartoons, schilderijen, die waren te zien in het Ton Smits Huis in Eindhoven. Wel even bellen of mailen van te voren om een afspraak te maken, maar dan heb je ook wat. Ton Smits was een wereldbekende cartoonist, die met simpele lijnen alledaagse dingen tekende. Duizenden zijn er verschenen van zijn hand. In kranten over de hele aarde...Als je zijn schetsen ziet dan weet ik bijna zeker dat je zijn werk ooit ergens gezien hebt!

In het Ton Smitshuis is dezer dagen ook een tentoonstelling van Gerhard Gluck te zien. Humoristische kunst. Google het maar eens en kijk op de afbeeldingen 😄 en geniet.

Even pauze

We wandelen met de wandelclub van mijn zus. We wandelen door het mooie landschap van zuid-Oost Brabant. 

Ik merk dat ik wat last van mijn heup krijg en besluit om na iets meer dan 4 kilometer af te staan en wacht in het café.
Dat mag 😅.

Nog even dit..

Het was een laaaang concert afgelopen zondag. Té lang vond ik (en velen met mij). Omdat onze jonge burgemeester Jacob B ook een paar nummers meespeelde op de harmonica was de lokale televisie aanwezig. (Onze dirigente heeft een hoop foto's van het burgemeester-optreden gemaakt. Ze komt oorspronkelijk uit Kiev - Oekraïne, en ik denk dat zoiets daar echt niet gaat gebeuren).
De televisie legde ook ons optreden vast op band, en oh-la-la, dat klonk helegaar niet goed. Tja; we zijn echt maar een stelletje amateurs.

Ik sta daar vooraan; je ziet alleen mijn hoofd en benen.

Enfin; mijn koffertje is weer gepakt voor het volgende tripje. Ik moest nog even vlug wat wenskaarten kopen. Eentje voor de bijna jarige buurvrouw op de hoek en de andere voor het buurmeisje dat zondag  haar confirmatie doet. Daar moeten ook wat centjes in; dat is hier zo gebruikelijk. Ik leg alles klaar, dan mag de chef het afgeven :-).

...en vanavond naar een mede-koor-zangeres, waar we het zomerfeest gaan plannen.