Wat eten we vandaag?

Ik heb een slechte gewoonte om etenswaren/restjes in een bakje in de diepvries te doen ZONDER EROP TE SCHRIJVEN WAT ER IN ZIT.

Wat aten we vandaag???

Rarara, wat zit er in?

Oh, Varkenshaasje met saus.

(ik gaf er aardappelpuré en spruitjes bij)

Maar eigenlijk had ik vandaag helemaal geen zin in varkenshaasje.. :-((

Honderd jaar geleden / een beetje geschiedenis.

De 10 juli 1920 reed Koning Christiaan X over de oude grens bij Christiansfeld.
Om te markeren dat "het oude land" weer bij Denemarken hoorde.

Gisteren was het honderd jaar geleden dat Noord-Sleeswijk zich "terug stemde" naar Denemarken. 
De Duits-Deense grens lag sinds 1864 helemaal bij Kolding. Die grens was vastgelegd nadat de Pruisen een van de vele oorlogen met Denemarken gewonnen hadden. Ze hadden het land ver/heroverd en er zijn me nogal wat oorlogen gevoerd met die Pruisen!

Ook al werd Zuid Jutland ingelijfd in Noord Duitsland waren vele inwoners  nog steeds Deens in hart en ziel en zij hielden in het geheim vele samenkomsten met gelijkgezinden.
Hier ontstonden de nu nog bekende "koffie-en-cake ontmoetingen", het Sønderjyske Kaffebord, met vaak 21 verschillende soorten gebak (dat berechtte hen om van die lange meetings te houden)

Onder het mom van "gezellig samenzijn" werd de Deense cultuur in ere gehouden en de politiek besproken.

Een triest feit was dat de Noord-Sleeswijkse jongens in de eerste wereldoorlog tegen hun zin in aan de Duitse kant moesten vechten. Er zijn heel veel jongens en mannen nooit teruggekomen.

Na de eerste wereldoorlog was Duitsland verslagen en arm. Ze moesten concessies doen. Het vredesakkoord van Versailles hield o.a. in dat de inwoners van Sleeswijk zelf mochten beslissen of ze bij Duitsland of bij Denemarken wilden horen. Of de grens (weer) verlegd moest worden. 
Men verdeelde Sleeswijk in twee zones; de noordelijke zone 1 en de zuidelijke zone 2. 

 En honderd jaar geleden koos Noord-Sleeswijk voor Denemarken, Zuid-Sleeswijk bleef Duits.
Natuurlijk was niet iedereen het eens met dit besluit. Er waren en zijn nog steeds Duits gezinden in Denemarken (15.000) en Deens gezinden in Duitsland (50.000). Er zijn hier Duitse minderheidsskolen en in Duitsland omgekeerd Deense scholen. Die kinderen groeien tweetalig op. De meeste Denen in Sønderjylland (zo heet het gebied nu) spreken Duits en in Sleeswijk, vooral in Flensburg, spreken velen vloeiend Deens. Iedereen leeft en woont zonder problemen naast en met elkaar.
Zo kan het dus ook!

Heel veel wind.

Ik hou helemaal niet van storm. Sterker nog: Ik heb een gruwelijke hekel aan storm!! Ik word er zenuwachtig van. Mijn spieren gaan spannen alsof ik een gejaagd dier ben.

Het huis kraakt; rondom het huis klappert het. Alles is weggezet in de schuur, vastgebonden, ineengeklapt. 

Ons huis is vrijstaand, de wind suist om alle hoeken.

Ik zal maar een boek mee naar bed nemen, anders val ik nooit in slaap.

De eega daarentegen vindt het zo genoegelijk als het stormt rondom het huis..

IK NIET!

Van dit en dat; met foto's.

Het was een vrij rustige week in de firma en ik wilde de chef even meenemen naar Dalle Valle, waar ik vorige week iets dronk met mijn zusje. We lunchten er deze keer; er was een fantastisch buffet.

We hebben het avondeten maar overgeslagen.

Omdat het bijna wintervakantie was staan er diverse draken in het Storcenter. Hier de Griekse Hydra, ja die met vijf koppen.

Over twee weken is het Fastelavn - vastenavond, wat hier gevierd wordt met het stukslaan van een ton. De ton wordt gevuld met snoep en/of sinaasappels en de winnaar krijgt een koningskroon.

We fietsten even naar de stad.

De chef moest naar de kapper; en ik kocht nieuwe laarzen.

In de uit-en uitverkoop. 70% korting! En ze zitten heerlijk.

Laarzen om in te wonen.

We reden natuurlijk ook even langs de haven.

Stil, verlaten en koud...

Zie je bouwkranen op de achtergrond? Dit moet een hele nieuwe wijk worden. Hier bij ons gaat dat langzaam.

 Na de middag reden we naar het bos van Trelde Næs

Een wild bos, met stejle afgronden.

Oppassen dat je niet valt. Er brokkelt regelmatig een groot stuk vanaf. Het is moeilijk te zien op de foto, maar het is zeker zo'n vijftien meter  naar beneden.

Ik had gelezen dat de nieuwe ramsløg Allium ursinum

al opkwam!

Zie je hem; die groene blaadjes. Ze ruiken naar ui en knoflook.

Vroeg zeg, dat is meestal pas eind maart!

Twee zakken gevuld voor in de diepvries.

En niet te vergeten: een frisse wandeling gemaakt!

Voorjaarstekens

De zon scheen zo heerlijk naar binnen; ik besloot om het pakje lopend naar de post te brengen. 

Het gras was bevroren; er stonden wat madeliefjes te verkleumen, maar in de voortuin staken de narcissen al hun kopjes omhoog.

Later op de dag kwam Carl (nou ja, ik ging hem halen) en ik vroeg of hij wat foto's wilde maken van wat vroege lente bloemetjes.

Daar is hij goed in; hij neemt er de tijd voor.

Hier eranthis....

...en sneeuwklokjes.
Die noemen we hier vintergæk, wat zoveel betekent als "de draak steken met de winter".
Ze hebben maar kleine klokjes; oude bolletjes zijn het.

Enfin, van het een komt het ander.
Een "vintergæk" hoort bij een "gækkebrev".
En op een gækkebrev hoort en vintergæk te worden geplakt.
En een versje.

Deze is niet van Carl;  die is namelijk nog een geheimpje)
Tot slot de naam van de afzender; in stippeltjes.
...........
Raden maar!
(Carl heeft twee voornamen maar gebruikt alleen de eerste)
Oma's en opa's, vaders en moeders kunnen nóóit raden wie de brief gestuurd heeft en als je het niet kunt raden ben je verplicht een paasei te geven.
Natuurlijk weet Carl best dat het gemakkelijk te raden is, maar zijn theorie: een klein beetje moeite en ik heb een gratis paasei ;-)

Wil je mijn vrienden ontmoeten?

 "..Du sku' møde mine venner, det er de bedste som jeg har.."

(je zou mijn vrienden moeten zien; dat zijn de beste die ik heb)

Dat is een liedje in Denemarken en dat gaat over die vrienden waar je mee opgroeide. De vrienden uit de straat waar je woonde en waar je mee naar school ging.

Annemarie in Dordrecht, wiens moeder suikerziekte had en zichzelf moest inspuiten met van die lange akelige naalden.

Frans, mijn beste vriend; wij waren altijd samen.

Sela en  Marianne die allebei een versje in mijn eerste poëziealbum schreven.

Clara in Oss wiens moeder altijd taarten bakte en die een oma had die héél ver weg woonde (Veendam). En Josefine, waarmee ik al mijn hartekwalen deelde.

Die vrienden die niet alleen jou kenden, maar ook je familie. 

De tijd sijpelt maar door...

Ik heb vrienden vanaf het begin dat ik in Denemarken woonde en dat is dus al héél lang! 

Wat waren we nog jong toen!

We trouwden, kregen kinderen, wisselden van baan en beroep.

De kinderen groeiden op, we werden trotse grootouders.

We kregen kwaaltjes en grijze haren. Een verloor haar man, een andere scheidde. Er kwam ziekte die overwonnen werd en een echtgenoot die hulpbehoevend werd.

Samen en apart, maar wel altijd in de buurt als je ze nodig had.

En we zien elkaar nog vaak en we zijn in ieder geval twee keer per jaar allemaal (bijna allemaal) samen.

Deze keer maakte ik een foto en die mag geplaatst worden.

Nu zijn we niet zo jong meer, maar nog steeds vrienden!

Benny, Lillian, Knud, Tove, Marianne, Lisbeth, Elsemarie, Elin en Lissi J.
Lissi T, Ove en Sasi waren verhinderd en ik maakte de foto.

De oudste is 84; de jongste 62.

De dingen die we deden, m'n zusje en ik.

Als je nogal ver weg woont dan is het niet de gewoonste zaak van de wereld om je broers of zus op bezoek te hebben.

Maar dat maakt het dus reuze gezellig.

"Ons kent ons" nietwaar.

Het was een week vol regen en grijze luchten.

Maar binnen was het warm en fijn.

We gingen een paar uurtjes naar het keramiek museum CLAY in Middelfart

Het uitzicht vanuit het raam van de zaal.

We gingen naar het Tøjhus - muziekcenter en luisterden naar the blues...

We gingen uit eten.

En toen was het alweer zaterdag. 

Farvel en tot ziens, hej hej!