Ik kom vast nooit naar Spanje; zucht. Jaren geleden was ik op Mallorca, maar dat is alles wat ik gezien heb van Spanje. Ook al weer jaren geleden hadden we een reisje naar Malaga geboekt. We misten het vliegtuig! Toen hebben we het hotel maar afbesteld, want een nieuwe vliegreis werd te duur. Ik droomde van Barcelona, maar daar was de chef al eerder geweest en hij wilde liever ergens anders heen. Nu zouden we in maart een kleine week naar Madrid gaan. De aanleiding was een beurs op ons vakgebied. Maar, helaas: de beurs gaat niet door, het vliegtuig vliegt hoogstwaarschijnlijk niet; ik heb het hotel geannuleerd. Corona..... Het is me niet gegund :-( Alsof het duiveltje ermee speelt. Nou ja, er zijn ergere dingen nietwaar! Maar toch......
Heerlijk. Voor de eerste keer koffie drinken op de bank voor het huis. Even de zon voelen...Ik maakte een fotootje van de chef. En daarna een selfie..... Oeioeioei, wat heb ik toch een rimpelig snoetje gekregen!! De tijd doet...tja, niet echt wonderen. (nee, de selfie blijft in mijn telefoon, daar hebben jullie niks mee te maken). Maar ach, wat is een uiterlijk. Ik ga gewoon door met leven; nog zeker 25 jaar. Ha! Samen met de chef; mijn kinders en kleinkinderen.
Dat zagen we toen we zaterdag naar Blåvand Zoo reden om reklameborden te brengen. Grote borden zijn duur om te verzenden; wij laadden ze in de aanhangwagen en reden naar Jutlands westkust.
Heel even zagen we de zee...een grijze massa met al die regen.
Toch waren er best nogal toeristen in de badplaats.
Anne-Mette komt zo dadelijk op de thee.
Even horen hoe haar lange vakantie was.
De was is gedaan; de BTW betaald.
Morgen de boekhouding...
Vanavond naar Hilda, die gestopt is met zingen in ons koor.
Haar stem wil niet zo goed meer...(ze is nu 82).
We nemen smørrebrød mee en Hilda zorgt voor koffie en een glaasje wijn.
Na het drama van maandag werd het weer gewoon "de alle dag".
Ik reed met de chef naar de tandarts in Odense omdat er twee schroeven in z'n kaak moesten worden gezet. Hij heeft een tandartscomplex, ergo grote angst! Helaas was zijn "eigen" tandarts op vakantie en had hij helemaal geen fiducie in de vervanger zodoende reden we onverrichter zake weer naar huis. Volgende week donderdag terugkomen... Oef! Ik zal blij voor hem zijn als er eindelijk een punt kan worden gezet achter het implantaat-verhaal.
Woensdag had ik een uitnodiging voor een brunch. Inge had ons uitgenodigd omdat ze altijd door Ulla of mij wordt opgehaald voor de kooravonden. Af en toe rijdt Helle, dus die mocht ook mee.
Tja, zo duurt een brunch vlug een uurtje of drie. Wat was het weer gezellig!
's Avonds ging ik naar een musical-avond met Caroline. Fantastische avonden waar de studenten hun talent laten horen. (en zien). Wát een stemmen! Die komen er wel. Caroline en ik hebben altijd een hoop te vertellen aan elkaar. Heerlijk die avondjes.
Vandaag haalde ik Carl op bij de Christianskerk. De vierde, vijfde en zesde klassen van drie scholen hadden een dag vol zang. Er zijn nieuwe psalmen opgenomen in het psalmenboek van de Deense kerk en die werden op een heel leuke manier gepresenteerd en gezongen. Carl vond het in elk geval een hele leuke dag. "Hoezo nieuwe psalmen? Ik ken die oude ook niet, zei hij.
Later op de middag deed ik boodschappen bij Superbrugsen/Coop, waar Caroline in de leer is. Moest ik toch eventjes gaan zien. Als je Coop lid bent dan krijg je hun tijdschrift gratis. Dat ben ik al heel lang.
Ivona stuurde een fotootje van het ochtend concert waar Philips klas moest zingen. Hij houd zich gedeesd op de achtergrond want hij heeft een hekel aan "de voorgrond".
Morgen krijgen we vrienden op bezoek die indonesisch eten krijgen voorgeschoteld. Je kunt hier niet "even naar de chinees", dus de chef maakt het zelf. De soep is al klaar; de rest staat uitgestald op het aanrecht, want anders kan hij nooit net dát vinden dat nodig is. Maar hij is een fantastiche kok! Tja, geen berichtje over Casper. Die wacht op het bier dat ze brouwen in de scheikunde klas van het gymnasium of hij speelt oude klassieken (Beatles) op z'n gitaar.
En tussen alle bedrijven door wordt er ook nog gewerkt. Goed hè!
Gisteren om kwart over twee werd onze straat gesperd. Voor, achter en het kleine stukje weg opzij. Met van die tape die de politie gebruikt. Er werden aan alle kanten politieagenten geplaatst met geweren in de aanslag. Niemand mocht naar buiten; niemand mocht de straat in of uit. En niemand kreeg te horen waarom dit gebeurde. Nieuws sijpelt toch via Facebook. De pers kwam ook kijken.We zetten de radio aan. Oei en au: Er was een jonge man van 24 neergeschoten in een van de blokken achter ons. Een liquidatie waarschijnlijk. De vermoede dader was ontsnapt via onze straat en langs de benzinepomp op het einde. Sporen moesten gevonden worden en "verzekerd". Niemand wist hoe lang dit zou duren. De tijd verstreek. De kinderen kregen vrij van school, maar mochten de straat niet in. Vrienden of familie van buiten af vingen hen op. De mensen kregen vrij van hun werk; die mochten ook niet naar huis. Het liep naar horen vol bij Mc.Donalds. Zelfs de thuiszorg mocht de straat niet in en honden mochten niet worden uitgelaten.... Hoe lang nog? Het werd vijf uur; zes uur...
Ik zou 15 vrouwen op bezoek krijgen. Ik heb alles moeten afzeggen. De tijd verstreek. Om half acht 's avonds kwam er en polieagent aan de deur om te vragen of wij iets gezien of gehoord hadden. Nee, niks. Kort daarna verdween de afsperring. En de mensen mochten weer naar huis. Wat een ellende toch! Snik. Nu wonen we tijdelijk in een visitatie gebied omdat de politie wraakacties verwacht. En dat in ons rustige stadje.
Er is weinig zo troosteloos als een foto van een lege parkeerplaats terwijl de regen op het dak klettert.
Het is hier niks dan regen - wind - storm - regen - regen - windstoten - en nog meer regen.
We zullen ons terras ietwat moeten omleggen;
er blijft veel te veel water opstaan.
Als het droog is..
Als het ooit weer droog wordt..
Zucht.
We slaan het ontbijt over en gaan ergens lunchen.
Pfft, voor weinig geld; alles met 50% korting.
Het was er afgeladen vol; tja wat wil je!
Ik gaf het toilet beneden en de hal een extra goeie beurt.
Maandagavond komen er 15 vrouwen hier naar een sierraden-party.
Mijn vriendinnen met dochter, mijn eigen dochter en kleindochter, wat vrouwen van mijn koor, een paar buurvrouwen. Zo heb je snel een keet vol. Ik ga wat theebroodjes kopen en twee vriendinnen brengen zelfgebakken taart mee ;-)
Waarschijnlijk ziet niemand dat ik zo gepoetst heb. Logisch ook; meestal zie (en ruik) je het pas als het NIET schoon is.
Maar ja, ik weet nu zelf dat er geen stof en vuil meer ligt.
(en als de spinnen die in de spouwmuur wonen zich nu ook verscholen houden..).
Het regent alweer.
Ik kruip in m'n stoel en ga lezen.
In een oude biografie over de gestorven dichter en zanger
Zo'n dag dat niets lukt. In ieder geval niet met het werk.
Er moesten 8 grote stukken folie gelamineerd worden, maar het zat vreselijk tegen! Op een gegeven moment hadden we een aanhangwagen vol met verspilde folie en papier! Grrrr. Op het allerlaatst, aan het einde van de middag, viel het kwartje en ging het iets beter. Maar vandaag ging er toch weer een de mist in. Shit!!
Dan maar terugkijken op een gezellig weekend met bezoek van familie en vrienden.
Het gaat namelijk niet altijd zoals het zou moeten (maar dan moet het maar zoals het gaat).
Ik kom vast nooit naar Spanje; zucht.
