Bonnetjes.

 Sparen jullie ze nog?

Tja, ik gooi ze weg. De bonnen van Douwe Egberts zijn hier niet geldig. Dat met bonnetjes en/of zegels sparen is iets voor Nederland. Of...misschien toch niet. Bij Føtex krijg je momenteel zegeltjes voor elke bestede 50 kronen.      

Ik ga voor een paar goede messen sparen. Je moet nog wel wat bij betalen, maar okay. Je kunt zo'n 70% besparen op de oorspronkelijke prijs (dat geloof ik dus niet). Of ik ze nodig heb? Neuj, eigenlijk niet. Een paar voor in de Hawk of voor een kleinkind of als vervanging....

Ik ben toch té Nederlands om ze niet aan te nemen en in te plakken. Haha. 

Gooi maar op een hoop.

Pffftt, wat een week!

Het werk stroomde letterlijk binnen. Ik geloof dat ál onze klanten gebeld, gemaild of ons bezocht hebben. Werk aan de winkel, want we willen toch graag de orders redelijk snel afhandelen. Ik hou er niet van als er teveel op het prikbord hangen met een uitroepteken erop met: Spoed! Sommige orders nemen een dag of drie (of meer) in beslag en er zaten wat "arbeidsintensieve" bij.

Tussen al het werk had ik nog de brei-club én: ons koor kwam dinsdagavond weer bij elkaar. Alle stoelen (we waren maar met zestien man vrouw) netjes in een grote halve cirkel. Dat was best spannend en leerzaam, want op die manier hoor je degene die naast je staat bijna niet en achter je staat ook al niemand. Koorzangers leunen vaak een beetje op elkaar als ze de juiste starttoon niet kunnen vinden of de wijs kwijtraken 😊. Nu was iedereen op zichzelf aangewezen. Best goed! Wat was het fijn om weer te gaan zingen. De "druk" is er ook af, want concerten worden er voorlopig niet gegeven vanwege de covid19.  Gewoon gezellig zingen.

Die corona steekt z'n kop weer op hier in het land. Vooral kinderen en jongeren raken nu besmet en er liggen ook weer meer mensen in het ziekenhuis. Logisch, nu scholen, gymnasia en universiteiten weer begonnen zijn. 

De werkeloosheid is gestegen, maar niet zoveel als men verwacht had. Ik geloof dat er in onze regio nu sprake is van 5,8 procent werkelozen. Voornamelijk in de horeca, de reisbranches en in de cultuur.                                                                                                Wij merken tot nu toe niets van een afzwakking; Het lijkt zelfs drukker dan normaal. Waarschijnlijk omdat een aantal bedrijven een achterstand hebben opgebouwd. Nuwel, daar komen we ook wel doorheen.

Twee tolk-opdrachten had ik deze week. Die van maandag en gisteren een "lange" in Svendborg. Op de een of andere manier had ik verkeerd op de klok gekeken en waren we, de chef reed mee, een uur te vroeg. Ach, het was droog en we slenterden wat door het stadje, dat zomers erg toeristisch is, maar waar er die donderdag niks van te merken was.

We dronken koffie en namen een "brunsvigersnegl" en ik kan je vertellen dat die heel zoet was; zelfs een beetje té!

Het was maar goed dat we dit gedaan hadden, want op de terugweg kwamen we in de file terecht. Om de meeste drukte te vermijden schoten we de oude weg op terug naar huis, maar ook bij de oude brug stond een flinke file. Een lange dag...

Vanmiddag kneep ik er tussenuit. Britta en ik moesten een cadeautje kopen voor een collega-vriendin die per oktober met pensioen gaat. We sjouwden wat winkels af, kochten het cadeau en gingen thee drinken bij Vivaldi. Ik mocht haar op het blog zetten. Gezellig!

Nou, de week zit er zowat op. Als het iets redelijk weer is willen we  morgen de fietsenschuur gaan maken en de rest van de kas schilderen. 

Zwerver

Af en toe ben ik tolk bij het gerechtshof.

Zo ook gisteren. Een korte session; een snelle uitspraak.

En het raakt me iedere keer weer.

Een jongen nog - hij dacht dat hij zo'n twintig jaar was. De overheid in een of ander land had zijn geboortedatum bepaald: 01.01.2000. Zelf wist hij het niet, want het land waar hij geboren is registreert geen geboortes. Als kleine jongen vluchtte zijn familie naar Libië. De vader stierf aan diabetes. De familie viel uit elkaar. Op de ene of andere manier is hij in Spanje beland. Hij was nog jong toen; nog lang niet volwassen. In Spanje werd hij geregistreerd, zijn vingerafdrukken werden genomen en hij werd ondergebracht in een of ander kamp. Dat hield hij niet lang uit. Hij zwierf door het land, sliep op straat en belandde in Zwitserland. Hier werd hij geholpen; hij moest deel nemen aan een "programma", kreeg huisvesting samen met andere minderjarigen en een zakcentje. Tja, dan hoor je dat het in Duitsland veel beter is, ergo liep hij naar het volgende land. Ook hier werd hem hulp geboden. Minderjarig hè. Hij verbleef 6 jaar in Duitsland, wachtend op asiel. Wachtend, want veel mogelijkheden waren er niet. Hij wilde trouwen met een meisje uit Finland, maar dat "mocht" niet. Hij werd het wachten beu en wandelde over de Deense grens waar ze hem oppakten. Nu wordt hij teruggestuurd naar? Duitsland? Zwitersland?

Hij kan niet lang op een plaats blijven. Hij móet wandelen, lopen, zwerven. Dat heeft hij van kinds af gedaan. Hij kan niet anders (zijn woorden).

Case closed.

Ik was wel blij dat ik net het SaltPath in de originale taal gelezen had. Ik moest namelijk tolken Deens/Engels. Ik had wel even een spiekbriefje gemaakt, want hoe noem je de officier van justitie? Of in hechtenis nemen? Ha, het tolken lukte prima, maar zijn lot hield me bezig. Een asielzoeker kreeg een menselijke gedaante en was niet zomaar een cijfertje in de statistiek.

Veranderlijk, verraderlijk, vriendelijk.

Het water staat hoog in de grachten.

Wij hebben geen last van droogte. 

Even fietsen over de stadswallen. Die liggen rondom heel de oude binnenstad en zijn zeker 5 kilometer lang.

(Dat zegt de zoon; de chef meent dat ze langer zijn)

Het was gisteren een oficiële vlag-dag ter ere van alle soldaten en veteranen die ooit en nu nog uitgezonden zijn over de hele wereld.

Dit keer zonder parades.

Hola, daar komen donkere wolken aandrijven...

Even later scheen de zon volop.

Hier is het "bier-dag".

Vele kleine zelf brouwers showen - en verkopen - hier hun bier.

Vandaag was het een fietstochtje naar Trelde.

We hadden gisteren een gat van 20 jaar op te vullen.

Een nichtje van de chef kwam op het eten en bracht haar man, twee grote kinderen en haar moeder mee.

Vanwege een tyranische oom, die alle contact met familie en vele vrienden afbrak hadden we ze in geen 20 jaar gezien.

Het is wel onwennig om zo'n gat te dichten, maar een tafel vol chinese gerechten hielp veel en het werd een vreemde, maar gezellige avond.

We moesten er vandaag even tussen uit en ik knipte de boer die maar voortploegde.

Wel af en toe schuilen voor de regen.

(Excuses voor de layout. Ik oefen nog een beetje)

By the way..

Oeps; ook Blogspot heeft een andere opzet gemaakt. Ik was juist zo blij met het oude; dat kende ik in en uit. Nu weet ik niet precies hoe ik m'n blog in elkaar friemel. Enfin, de tijd zal het leren.

En het houdt mijn hersens alert. 

Offe?

Is alert een Nederlands woord?

Ik gebruik vaak "google vertaal"/"google oversat", maar de laatste tijd krijg ik geen echte vertaling vind ik, maar gewoon hetzelfde woord.

Dat ondervond ik omdat ik "The Salt Path" las in het Engels.

(Het lag hier nog niet in de bibliotheek).

Soms waren er woorden die ik niet kon vertalen. Het waren niet zulke belangrijke woorden, meer beschrijvingen en dieren/vogelnamen.

Guls? Badger?

Pyt, zoals we hier zeggen, want

It was a facinating book! 

Gisteren even langs de industriehaven gefietst.

Daar zwommen vader en moeder zwaan met hun kroost.

We hebben vanmorgen het laatste stuk van de oude schuur afgebroken. De schutting erachter moet hersteld en geverfd worden; er komt een afdak voor de fietsen en dan kunnen we beginnen met het bekleden van de werkplaats.

Werk hebben is geen kunst....

In de werkplaats is er weer eens een keer een reparateur aan het werk, want een van de printers moest een vervangend element hebben.

Het zijn oude machines, maar ik hoop toch dat ze ons nog wat langer van dienst kunnen zijn.

Even bezoek genoeg gehad.

Het was mijn beurt:

• Om de brei-club te ontvangen
• Om een gezellige avond te hebben met twee oud-collega's
• Om een paar vriendinnen van het koor op de koffie te hebben.

Die van de brei-club kregen halverwege de session koffie, thee en brood met kaas en jam. Dat was donderdag.

Bij mijn oud-collega's is het gebruikelijk een glas wijn te serveren; goed brood, kaas, worst, wat druiven of dergelijks, nootjes, chokolade en wat gebak.

Dat was gisterenavond.

En vandaag kwamen de dames in de ochtend en kregen broodjes, wienerbrød, juice en meer toebehoor.

Ja,ja, ik weet intussen wel hoe het "moet" (gebruikelijk is) hier in Denemarken.

Maar voorlopig heb ik bezoek GENOEG gehad! 

't Kan verkeren, ook voor een sociale mus :-)

Het is fijn september weer.

We hadden weer alle orders weggewerkt gisteren; ziezo, en gingen heerlijk fietsen.

Toen we thuis kwamen was het order-boek weer gevuld.

MAAR gelukkig heeft de chef "wonderpillen" van de dokter gehad. Eindelijk was er een arts die medicijn tegen de hevige zenuwpijn heeft voorgeschreven. Geen morfine meer! De tabletten - drie maal daags- helpen wonderbaarlijk. De pijn is zo-goed-als weg en zijn energie komt weer terug! Ik zou die dokter wel willen omhelzen!

Uitgebreide lunch.

Ze stonden al op ons te wachten voor het restaurant; kinderen en kleinkinderen.

Met een cadeau voor ons in de achterbak en een leuke kaart.

Inderdaad: "Life is like a Merry Go Round, So hang on Tight".

(we'll do that!)

We kregen een vogelbad in graniet voor in de tuin.

Dear, dear children, love you all!

Thanks.

(ook namens de vogeltjes)

Het is ook een kompas, maar nadat we er water in deden is het een beetje moeilijk te lezen.