Het duurste straatje.

Dit is het duurste straatje in Middelfart. Het ligt hoog, de huisjes zijn echt klein en eigenlijk helemaal niet zo bijzonder..

Maar als je door het raam aan de voorkant door de ramen aan de achterkant kijkt, dan zie je dit:

Ze hebben geen tuin achter, hooguit plaats voor een piepklein zitje, want het gaat steil naar beneden. Maar het uitzicht op de Lillebælt en allebei de bruggen is prachtig. Ik kon alleeen maar een foto maken van de parkeerplaats en kreeg daarom het dak van de oude scheepswerf op de voorgrond. Deze piepkleine huisjes kosten net zoveel als een flinke villa.

Ja, we fietsten naar Middelfart. "Niet over Fælleden", zei ik. "Daar is veel te veel gras. Liever naar het water". Dus over de brug naar Middelfart. "Kunnen we meteen wat eten bij het kleine visrestaurantje (al is restaurantje een groot woord voor de viswinkel met houten banken aan de haven)", zei de chef. Want zin in eten koken hadden we niet met deze warmte. 

Op de warmste dag van het jaar knipten wij vanochtend de heg. Mensch, ik stond een kwartier onder een bijna koude douche daarna.

Drie zakken vol kunnen weer worden afgevoerd. Dit hebben we ook maar weer gehad.

Deze foto is van gisteren. Vandaag heb ik me meer in de schaduw gehouden.

Voor je het weet...

Voor je het weet siepelen de dagen tussen je vingers door. Het is zomer hier, met af en en toe een temperatuur-dip. Er stond een paar dagen een stevige westenwind. De markiezen moesten opgerold blijven om niet kapot te waaien. Ik heb dikke ogen - toch allergie - ook al zou je zeggen dat het wel meevalt met de pollen. Er waait waarschijnlijk veel op. Maar weer even een antihistamine nemen.

Hier bovenop de vlaggenstok zit al dagen een merel te fluiten alsof hij de koning van het land is. Hij poept alles onder, zegt de chef. Nou ja, de stok moet toch geschilderd worden.

Gisteren reed ik Casper naar het ziekenhuis in Vejle voor zijn knie-operatie. Er werd kraakbeen verwijderd en de gewrichtsband werd gereconstrueerd. Sandra kwam hem later weer ophalen; die had mondelinge eindexamens met haar klas. Alles verliep goed. Nu wacht hem een lange revalidatie. Rust, oefeningen, training...

Wij reden naar Odense om Ivona's verjaardag te vieren. Met tapas...

Gezellig in de tuin. Met haar buren, vriendinnen en familie.

De jarige.

Toen we laat in de avond naar huis reden knipte ik de zonsondergang vanaf de brug.

Ik hou wel van die lichte nachten!

Shit en Chanel en Ragnarok.

Shit & Chanel was een Aarhusianse rock-pop-band, die bestond in de periode 1973 – 1982 en die anders was dan de meeste andere bands uit die tijd omdat deze uitsluitend uit vrouwen bestond: Anne Linnet, Astrid Elbek, Lis Sørensen, Lone Poulsen en Ulla Tvede Eriksen. Wikipedia. 

Waarom nu dit. Ach, eigenlijk meest om de naam, omdat sommige dagen Shit meevoeren en andere Chanel.

Shit omdat er weer een van mijn eerste vriendinnen (niet eentje van de groep) aan een chemokuur begon (die shit-kanker) en Chanel omdat de corona-restricties heel veel versoepelen. Vanaf vandaag mogen de café's en restaurants weer openen tot middernacht (fijn vooral voor de jongeren), vanaf maandag hoeven we geen mondkapjes meer te dragen (behalve in het openbaar vervoer) en de voetbalstadions mogen 25000 supporters begroeten, Natuurlijk wel allemaal met het tonen van een coronapas of negatieve test.

De helft van de bevolking (boven de 18 jaar) is nu ingeënt....dus...hoera!!

Ragnarok.

Ragnarok is a Norwegian fantasy drama streaming television series reimagining of Norse mythology^[1] from Netflix. It takes place in current day, in the fictional Norwegian town of Edda in Hordaland, Western Norway,^[2] which is plagued by climate change and the industrial pollution caused by the factories owned by the local Jutul family. The Jutuls are actually four Jötner posing as a family.^[2] They are challenged by Magne, a teenage boy who is surprised to learn that he is the embodiment of Thor and begins the fight against those who are destroying the planet. In the second season, he is joined by more people who embody other gods.

Als je nog iets mist op Netflix....Een Noorse serie die de Noordische mythologie vertaald naar de hedendaagse wereld van jonge mensen, vervuiling en verliefdheid.

Ik heb serie 1 en 2 gezien. Serie 3 is op komst.

'Tis wel een rommelig blogje geworden.

Sorry.

Weer eentje.

 

We zagen er weer eentje; een film uit het bioscooppakket van vorig jaar. "Lille sommerfugl" een Deense film over de koppige boer en varkenshouder Ernst en zijn vrouw Louise als zij hun gouden bruiloft vieren in het lokale gemeenschapshuis met muziek en dans. Maar er zijn vele geheimen binnen de familie en de grootste is die van Ernst. In de loop van de avond komen de geheimen boven water en de familie wordt uitermate beproefd.

Ik zag hem ook dit keer samen met Caroline en deze keer aten we na afloop heerlijk buiten op het terras van café Vivaldi.

De volgende achterstallige film ligt al te wachten, maar deze keer wil ik proberen om de chef mee te krijgen! Eentje met Anthony Hopkins in de hoofdrol "The Father". 

De vijfde juni

Vijf juni is in Denemarken "Grondwet-dag". Heel belangrijk, want die grondwet bepaald de rechten die je hebt in dit land. Het is altijd een vrije dag, overal hangen de vlaggen uit en over het hele land zijn er politici die speechen. Een feestdag dus, want zonder grondwettelijke rechten geen rechtstaat.

Tegelijkertijd is het ook altijd Vaderdag. Iedereen is vrij en kan op bezoek bij vader.

Maar, de vijfde juni is het ook altijd onze "vriendinnendag". Soms heb ik verstek laten gaan, juist vanwege die vaderdag. Maar het begint steeds belangrijker te lijken om een goed en regelmatig contact met mijn vriendinnen te houden. Daar is de 'husbond' het gelukkig mee eens en we vonden een compromis. Hij bezocht zijn tante in Aarhus en ik ging naar de vriendinnen. Nu zijn we met z'n zevenen. Lissi werd gemist maar ze heeft voor een heerlijke zonnige dag gezorgd, zeiden wij. 

Wij vieren gewoon vaderdag vandaag. Zo dadelijk komen de kinderen met aanhang op de lunch en dat wordt vast weer heel gezellig. De zon is eventjes schuilgegaan en een regenbuitje heeft de tuin besproeid. Die zon komt over een uurtje terug, zegt mijn weerapp.

Seringen en zo.

 

Er staan twee seringen struiken/bomen in de tuin en dat ruikt heerlijk. Zo heerlijk dat ik er een paar heb binnen gezet. Ik weet het, ze verwelken al na een paar dagen, maar tot dan geven ze een heerlijke geur af.

Alles heeft een begin en een einde. Vandaag werd de as van mijn vriendin uitgestrooid over het water tussen Assens en het eilandje Baagø. Het eiland waaraan ze haar hart had verloren. Het was een mooie ceremonie en na afloop bleven we drie uur op het eiland voordat de volgende veerboot terugvoer. Het was warm en zonnig; alsof ze een vinger mee in het spil had. Kijk maar naar de strepen op m'n voeten.

Als het zo'n weer is hoef ik niet op vakantie naar het buitenland. Alleen...een keertje naar Nederland als die scheisse corona het eindelijk laat afweten.... 🙏.. Er zijn een aantal landen die toeristen uit DK verwelkomen en er zijn landen waarvan het volk naar hier kan komen. Zonder in quarantaine te moeten. Je moet wel een negatieve test of een coronapas kunnen tonen.

Heb jij hem binnen? Ikke wel. Maar nu hoor ik in het nieuws dat SAS toch om een PCR test vraagt ondanks die coronapas. Waar zijn we nu weer mee bezig!

Terrasje?

" Wat is dat toch" zei mijn tante Anny. "Die drang om 'een terrasje te pikken'.." Wij gingen vroeger ook wel eens een eindje autorijden of fietsen, waarbij we ergens een kop koffie gingen drinken. Maar dan vonden we dat we het verdiend hadden of dat we echt even aan een pauze toe waren". Nu zijn de terrassen om vrienden te ontmoeten, te babbelen én voor sommigen 'om gezien te worden'.

Tja, de tijden veranderen. Eerlijk is eerlijk; als wij 's zomers naar de stad fietsen gaan we een ice-coffee drinken bij Kurts kaffebar of bij het strandcafé. Misschien zijn terrasjes 'in' omdat het allemaal wat "stadser" wordt. In het boerenland, op het platteland zijn weinig terrasjes te vinden. Daar staat nog vaak een kraam waar je koffie, limonade en een ijsje kunt kopen. En bij de boerderijen staan er gewoon twee stoelen buiten in de zon; niks geen lounche set.

Caroline en ik zaten niet op het terras bij Streetfood, want het was al vrij laat en het begon te waaien. Wij zaten binnen en aten Pad-Thai omdat we op een gekke tijd naar de bioscoop waren geweest en daardoor niet gegeten hadden. Gezellig met m'n grote kleindochter.

De film zat nog in het bioscoop-pakket van vorig jaar; halve prijs dus: The High Note.

Bij Streetfood zit je op houten stoelen. Dat hoort bij 'Streetfood', nietwaar?! 

Thuis ztten we anders beter. 

De stoel bij het bureau was versleten en een echte kantoorstoel past niet in een huiskamer, vind ik. We zochten dus naar een andere, maar tjeetje, wat zijn stoelen duur geworden. De chef had het geniale idee om te kijken naar tweedehands conferentie stoelen en ja!!! twee stuks voor minder dan een derde van wat een stoel normaal kost. Eentje voor bij het bureau en eentje voor bij de eettafel. Daar komen we regelmatig een stoel te kort (en dan moet ik er weer een van boven naar beneden sjouwen) én ik doe de boekhouding gedeeltelijk altijd aan die tafel. We zitten weer! Goed!