Hoe het kan dat ik op mijn leeftijd tijd tekort kom om te bloggen? Tja......Er lag werk te wachten in de firma, de factura moesten de deur uit, het blog van het koor moest bijgewerkt worden, de auto moest naar de jaarlijkse service, woensdag was het breiclub en donderdag was Carl een ietsie pietsie niet lekker. Hoofdpijn. Ik ging hem wat gezelschap houden 's middags want zijn moeder kreeg pas laat vrij en grote broer was ook niet beschikbaar. Daisy houdt hier trouw de wacht bij haar baasje.
Hier gaat het alweer wat beter met de patiënt.
De chef had kaartjes gereserveerd voor James Bond s'avonds. Dit is heel zeker de laatste "James Bond". Agent 007 overleeft het wel, maar als een ander figuur waarschijnlijk. Daniel Craigh verscheen in een roze smokingjas om het eindelijke afscheid van James te benadrukken. (niet bij ons hoor, maar bij de officiele première). Deze film heeft alles wat bij een Bond-film hoort. Vaart, autojacht, schietpartijen, stunts, water en dit keer wat meer menselijkheid.
Bye bye Bond.
De dag erna, de eerste oktober, werd Carl twaalf jaar en mochten wij hamburgers met pulled pork komen eten en een slagroomtaart als toetje.
Carl is de "doener" en de creatieve telg in de familie.
Zijn cadeautjes waren dan ook een pijl-en-boog, een dartspel, een tafel-bowling spel, teken en schilderspullen en een dolk. Hij snijdt graag in hout (net als Emil van Lønneberg), dus het is een echt scherp mes.
Even een onderonsje
De dames ook op de foto.
Gisteren was het eigenlijk de bedoeling om de appelboom in de moestuin te rooien, maar het water kwam met bakken uit de hemel vallen. De lucht was grijzer dan grijs.
Wij gingen daarom maar op onderzoek uit naar een laminaatvloer voor op de overloop. Als het mogelijk is wil de chef die graag leggen deze winter. De vloer moet het liefst dezelfde tint en structuur hebben als die in de slaapkamers, licht eiken.
Maar hier in de stad en in de omgeving was die niet meer te krijgen. En geloof me, we zijn overal geweest. Alle leveringen zijn te laat; de schappen zijn leeg, de pakhuizen komen ook veel tekort. Iets met een containerschip dat dwars lag en fabrieken die niet kunnen leveren vanwege corona en achterstand en te weinig vrachtschepen en te weinig chauffeurs in Europa, enzovoort.
Nu wonen wij in een lillieputlandje wat voorraad betreft. Een land met 5,5 miljoen inwoners staat achteraan als er geleverd moet worden, denk ik. "Misschien hebben ze meer in Flensborg, net over de grens". Omdat het bleef regenen reden we naar de OBI markt, waar Sandra twee jaar geleden een pracht vloer kocht. Wij konden lekker doorrijden maar de andere kant van de snelweg was propvol. Heel veel Duitsers (zouden die vakantie hebben?) op weg naar de Deense zomerhuisjes. Er stond dan ook een enorme file bij de grens van Kruså. Volgens Google ook een lange file bij Padborg. "Daar moeten we rekening mee houden als we terugrijden".
Bij de OBI stond de hele parkeerplaats vol. We zochten lang naar een plekje. Dat is dus het nadeel van NIET in een lilliputlandje wonen. Heel veel mensen, heel veel auto's, heel veel drukte, maar wel grote zaken. Met veel keus, ook in vloeren. "Ja, daar, die zoeken we". "Helaas mevrouw, uitverkocht en niet meer te krijgen".
We keken nog bij een paar andere winkels. Hetzelfde verhaal.
Dan maar terug naar huis. We kwamen vlak langs Scandinavian Park. We kochten blikjes limonade en de chef vond zijn aftershave. Hebben toch iets mee van onze trip. We reden westwaarts, langs de grens en kwamen bij de overgang Süderlügum. Daar stond geen file, er was niet eens contrôle.
Het was heeel stil op de weg naar huis. Over kleine weggetjes. Wel een omweg, maar dat gaf niet.
Vandaag ging alsnog de appelboom eraan. Sandra kwam helpen, Carl ook. Die zocht takken en stammen voor zijn houtsnijwerk.
Adieu appelboom. Het is nu veel lichter in de moestuin, in de kas en zelfs binnen in de kamer. Geen wonder dat de tomaten niet rijp werden ;).
Martin (de kok die het speenvarken braadde) had zijn aanhanger hier neergezet om resthout op te halen. Die aanhanger is open, de onze heeft een overkapping. Martins aanhanger werd daarom even ingezet om de takken en stam weg te brengen naar de groenstort. Hij en zijn vrouw gingen een weekendje naar Vesterhavet en konden dan mooi het hout meenemen naar huis. Wij wonen namelijk halverwege Odense en de westkust. Vandaag kwamen ze de aanhanger weer ophalen, volgeladen met hout. Ze zijn net naar huis, na een koffieuurtje hier.
Nu schrijf ik dan eindelijk een blogje.
Met nog twee foto's van de tuin in herfsttooi.
