Het EU Songbook

A decade in the making, and with contribution from 102 music organisations and conservatories and 87.000 + citizens – the EU Songbook is published – in a collaboration between GAD’s publishing and Dansk Sang publishing and with distribution by Hal Leonard Europe – in.

Hier is t'ie dan: de zangbundel van de EU. 164 evergreens, 6 voor elk land, in de categorieën: "Freedom & Peace, Love Songs, Nature & Seasons, Folk Songs & Traditional, Faith & Spirituality" en Children's Songs. 

Alle liederen in moedertaal en ze zijn allemaal vertaald in het Engels.

Als laatste een groet aan de Brexit UK "Should Old Acquaintance Be Forgot" ;-)

Je kunt de app gratis downloaden!! op : "eu songbook app". 

Ga je even snel kijken welke liederen voor/door jouw land zijn uitgekozen? Natuurlijk wel!!

Families als de onze..

De Deense instructeur Thomas Vinterberg staat achter de nieuwe tv-serie " Familier som vores"(Families als de onze). Het is en serie gebouwd op een solide science fiction stelling dat de laag liggende landen zullen worden overstroomd door het stijgende water. In de serie besluit de Staat om Danmark te sluiten vanwege de stijgende waterstand en dat iedereen geevacueerd moet worden. Degenen die geld hebben reizen naar de rijke landen, terwijl de minder bedeelden afhankelijk zijn van het door de Staat gefinancierde programma, die de mensen daarheen stuurt waar nog plaats is.

Het begint met dat Holland (Denen blijven steevast Holland zeggen ipv Nederland) bankroet is omdat al het geld gebruikt is om het stijgende water tegen te houden en dat heel veel "Hollanders" geevacueerd zijn. 

Fictie? Grotendeels. Maar het heeft wel de ogen geopend van de politici dat er steden en gebieden zijn die veel te slecht bestand zijn tegen het opkomende water. Waar zandzakken echt niet meer voldoen; waar dijken zullen moeten worden verhoogd enz. Denemarken ligt iets "hoger" dan Nederland. Een gemiddelde hoogte van 31 meter, that's it. 

We hebben net de eerste aflevering gezien; het zijn er zeven in totaal. In de eerste drie afleveringen, lees ik, zijn de straten nog droog, dit om een beter inzicht te geven in de karakters en de relaties van de personen. 

Misschien wordt hij over een tijdje ook te zien op de Nederlandse zenders. Intussen kijk ik naar "Oogappels" op NPO. Heel "Hollands" ;-))

Ik lees Paul Auster.

Anderhalve kilo weegt het boek dat 976 pagina's telt. En toch heb ik me geen minuut verveeld. Wat een schrijver. Gelukkig lees ik het op m'n tablet want zo'n boek is veel te zwaar om vast te houden.

Van Paul Auster heb ik vroeger wel wat gelezen, maar ik was hem een beetje uit het oog verloren. Hij is/was van mijn tijd (February 3, 1947 – April 30, 2024) maar wat was er toen een hemelsbreed verschil tussen het leven in Europa en in de USA. In ieder geval in New York, want hij was NewYorker in hart en nieren. Als dit boek uit is kan ik kiezen uit een van die vele andere die hij geschreven heeft. Want schrijven...dat kan hij!

Zo kom ik de winter wel door.

Hoe lang...

Ik was altijd een middenmaatje wat lengte betreft. Op school, bij dansles en wat kleding betrof. Nu zijn veel mensen veel langer dan ik, al mijn kleinkinderen bijvoorbeeld. En ik krimp een beetje. Ik schuif wat vaker rond met mijn opstapje in de keuken.

Om eens een keer wat anders te maken bakte ik een Pumpin Pie / Pompoen taart.  Hij is goed gelukt; ik had alle specerijen en had zelfs nog een blikje gecondenseerde melk in de voorraadkast. 

Hij heeft een hele aparte smaak en eigenlijk vinden we hem niet echt lekker. Nou ja, nu weet ik wat de Amerikanen eten met Thanksgiving. Ik denk niet dat ik hem nog ooit maak.

Weer een verjaardag..

De beurt was aan ons jongste kleinkind, die lange jongen, die vijftien werd. Vandaag is hij de stad in met z'n vrienden, gisteren was er een gezellig diner met de familie. En geloof me maar, er is altijd eten in overvloed. Nee hoor, er wordt niets weggegooid; de restjes gaan in de koelkast of de diepvries.

Er waren veel gerechten uit Bosnië; gerechten uit het kookboek van Ivona's moeder, die helaas veel te vroeg gestorven is.

Een onderbelichte foto. Het is net alsof ik heel donker haar heb, maar het is toch echt grijs. Even bomen met de zoon over het onderwijssysteem.

Ik pas een paar dagen op de poezen van Sandra. Per en zij zijn met de auto naar Stockholm en da's best ver rijden. Meer dan 800 km hier vandaan. Maar de wegen in Zweden zullen echt niet zo overbelast zijn als die van hier naar het zuiden. 

Het is herfstvakantie - ach, die is alweer bijna voorbij. 

Ook ben ik geld aan het inzamelen voor een "bårebuket". Het is gebruikelijk dat zo'n boeket wordt meegenomen naar een rouwdienst in de kerk en daar in de gangpaden en rond de kist worden gelegd. 

Een van mijn oud-collega's is overleden en de dienst is a.s. woensdag. Het zal er druk zijn; hij was in zijn jonge jaren een fabelachtige handbalspeler; speelde internationaal en op hoog niveau. Ik ken hem het beste als een zeer geliefde collega en heb zeker twintig jaar met hem samengewerkt. Helaas kreeg hij Alzheimer;  hij was net zeventig geworden...

Smaken en geuren

Dit is ons weekend ontbijt. De chef is er altijd vroeg uit en haalt verse broodjes bij de bakker, net zoals het merendeel van de Denen.

Een kaars op tafel (eigenlijk is het de bar tussen kamer en keuken); de kachel aan want het was frisjes zo vroeg in de ochtend. Het begint licht te worden.

Ik heb net weer 3 liter icetea gemaakt. Van de zoon kreeg ik weer een kilo thee; deze keer kruidenthee. Dat geeft een lichtere kleur. 

Die thee vliegt eruit. De chef drinkt hem graag (en naast water is dit het beste wat hij als diabetespatient kan drinken). De andere familieleden lusten het ook. Zojuist kwam Carl de vlinderstruik en de ene grote roos snoeien. Casper en Sandra kwamen ook even. Weer een fles leeg...
 

De zeep en handcrème die ik voor mijn verjaardag van Caroline kreeg zijn in gebruik genomen. Net als het flesje met die heerlijke geur; dat staat op de vensterbank. Niet alleen het toilet ruikt heerlijk...maar ook de gang. 

Zo hoor je nog eens wat.

Als je bij de kapper zit dan hoor je nog eens wat. Bij de herenkapper, daar waar de chef geknipt wordt is het bijna altijd stil. Af en toe mompelt er iemand "doe maar kort" maar dan heb je het ook gehad. Bij de kapper waar ik vandaag zat wordt er heel wat afgekwebbeld. Maar zo hoor je nog eens wat. De vrouw die naast mij zat liet vol trots een foto zien hoe ze er een jaar geleden uitzag. Net nadat ze een maagverkleining had gekregen. "Ik ben 62 kilo afgevallen!" Nou zeg, dat is niet mis. "Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld", vertelde ze. En dan babbelen we door over kleding- en schoenmaten. Er zaten zelfs waren mannen die praten! Kijk, dat maakt dat wachten niet zo lang duurt, want ik ging vandaag naar een kapper zonder tijdbestelling, een Drop-In-Kapper. Mijn haar kan er weer even tegen. (ik was er wel een paar uurtjes zoet mee).

En dan even iets heel anders:

Deze foto stuurde een kennis van mij. Een gedenkteken van de mensenketen in 1989 in de Baltische landen.

Letlanders, Litouwers en Estlanders vormden een lange menselijke keten (2 miljoen mensen) die zich over 600 kilometer uitstrekte. De keten begon in Tallinn, Estland, ging verder naar Riga, Letland, en eindigde in Vilnius, Litouwen. De Baltische staten wilden de  aandacht vestigen op hun situatie onder het Sovjetbewind.

Wij delen de Oostzee met de Baltische Staten (plus Zweden, Finland, Duitsland, Polen --- en Rusland) . We volgen mee in hun wel en wee en hebben er altijd troepen gestationeerd. Want je weet maar nooit...