Kleinkinderen

Kleine kleinkinderen hebben is heerlijk. Knuffelen en muffelen; voorlezen en lekker naar de speeltuin.

Grote kleinkinderen hebben is een zegen. Dat is samen genieten op een andere manier en dankbaar zijn dat ze zo vaak willen helpen.

Gisteren snoeide dertienjarige Carl de heg in de groentetuin.

Hij maakte ook een paadje langs de grote bomen zodat we hopelijk volgend jaar gemakkelijker kunnen snoeien. Dat was nogal een werk omdat het daar vol wortels, oude stammen en uitgegroeide klimop lag. 

En tot slot snoeide hij en "morfar" nog de forsythia die bijna over mijn droogmolen hing.

Ik "mocht" harken, verzamelen en oprapen. Als ik riep :"Pauze, even zitten en uitrusten", dan zat Carl twee minuten stil tot hij weer aan de slag ging. 

De chef en ik keken elkaar aan en zuchten "dat konden wij ook...vroeger".

De bloemetjes buiten zetten

Letterlijk...de bloemetjes buiten zetten, want er moest nieuwe potgrond in.

Veel planten heb ik niet hierbinnen, maar die er staan zijn al heel oud! Ze blijven groeien en ze blijven groen. De potgrond was uitgemergeld...met wat nieuwe grond hoop ik dat ze weer een jaartje meedraaien.

Gisteren plukte ik de rode en witte bessen. Die zijn zeker drie weken vroeger rijp dit jaar. Ik had er veel, heel veel en zette de sapkoker op het fornuis. Na lang wachten druppelde het sap er uit, maar jeetje, wat was het weinig! Iets meer dan een litertje kwam er uit. De bessen waren uitgedroogd ;-(. Daar ga ik geen gelei van maken. 

Van die ene liter sap maakte ik bessen siroop. Bessensap met heul veul suiker; dat geeft dikke siroop. Hebben we er toch nog iets van overgehouden. 

Overigens was het een dag met van-alles-wat.

Ik maakte de oven schoon; de chef tilde de ovendeur eruit en maakte het glas tussen de twee ovenruiten schoon.

We reden naar de stort met een aanhanger vol stenen die Carl gisteren uit de vijver had gehaald. Tonge jonge, wat lagen er toch veel stenen in die vijver. Volgens mij hebben we ze nu allemaal weggehaald; Carl twijfelt. 

Tussendoor hing ik de was op en haalde hem weer af; sleepten we vier lange platen de werkplaats in, die nodig zijn om facadeborden van te maken en kon de verpakking ook de aanhanger in. 

Toen was het tijd om te gaan zitten. 

Wat Anna kan  kan ik ook, dacht ik. Een boek lezen terwijl je breit. 

Tja, dat gaat niet zo goed als het breiwerk een patroontje heeft ;-)

Ik heb toen maar een boek in m'n oren gestoken. 

Nog een die 70 werd.

Vivian werd 70 en vierde het met 18 vrouwen. Zeg maar gerust "dames" want iedereen was in vol ornaat. De mooiste zomerjurken waren uit de kast getrokken.

De tafel was feestelijk, mooi en zomers gedekt; daarin is Vivian kampioene! Binnen, want buiten was het te warm. 

Man en kinderen hadden voor alles gezorgd, want ook Vivian heeft alzheimer. Poeha!

We vermoeden het al langer en wisten het zeker een half jaar geleden. 

Maar wat heeft ze genoten van het feest!

Er was ook voor een uurtje muziek gezorgd en we konden lekker buiten zitten met een drankje. 

Daarna was er koffie en een heleboel cakejes, muffins en ander lekkers. Vivian was vergeten waar ze het bakwerk had neergezet dus dat werd een zoektocht voor de kinderen.

Het is dan ook een groot huis. Vroeger woonden zij zelf in het grote huis dat je hier ziet, maar sinds een paar jaar in het huis waar wij op het terras zitten. Nu woont een van de dochters in het hoofdgebouw, met haar twee kinderen.

Het huis, of eigenlijk de twee huizen met schuren, bijgebouwen, stallen en een loei van een tuin staan te koop. (ca 500.000 E)

Dochter is klaar om iets anders te vinden en Ove en Vivian willen graag een kleine, gemakkelijk te onderhouden huurwoning. 

Het is hoog tijd, zegt Ove.

Midzomernacht.

  Sankthans - midzomernacht - zonder vreugdevuur dit jaar vanwege de droogte maar wel met muziek.

Een milde zomeravond

Vooraan links (niet op de foto)stond een gitarist die o.a. het midzomerlied lied klinken.

De meeuwen kwamen op eten af.

Maar eerst waren vriendin Lisbeth en ik naar het afsluitings-pronkstuk van de musicalacademie. 
Showcase 2023.
Een twee-en-een-half-uur durend muziek, zang en dans festijn. Ik had de kaartjes al lang in huis en dacht dat Caroline wel mee wilde. Maar die was naar het Tinderbox festival in Odense. 😎 (Tinderbox = tondeldoos uit het sprookje van Andersen; de standhafige tinsoldaat. En HC Andersen kwam uit, ja juist, uit Odense)

Er studeerden 8 jonge mensen af. Het is een heel exclusieve opleiding en je moet heel wat talent bezitten om aangenomen te worden. Het was dan ook "uit de kunst" wat we zagen.

Na afloop wachtte de chef op mij en we fietsten naar het strand om wat van de Sankthans viering mee te maken. We kwamen net toen het laaste couplet gezongen werd:

...." 

We zullen het vuur aansteken op de graven van de voorvaderen, en met het zwaard in de hand ons verdedigen tegen vijanden en ontevredenheid. In de velden en langs het strand.

Elke stad heeft zijn heks en elke parochie haar trollen. We zullen ze verjagen met een uitbarsting van vreugdevuur. Wij willen vrede in dit land, Sankte Hans, Sankte Hans. Dat kan gewonnen worden daar, waar harten nooit twijfelachtig koud worden..."

Citroen limonade

"Lemonade graag". 

Daar vragen wij altijd om als we op vakantie zijn in zuidelijk land. Lemon- lemonen- citroenen.We maken het zelf, hier thuis; heel gemakkelijk. 

Lemonade sirup; want je lengt het aan met water als het klaar is.

3 (ecologische) citroenen (of meer zodat je sap genoeg hebt)

2 dl. citroensap

1,5 dl water

200 g suiker

De schillen van 3 citroenen opzetten met suiker en water. Aan de kook brengen en 5 minuten laten staan.

Dan het sap van de citroenen erbij; zeven en in een fles gieten. Klaar!

Het resultaat van zes citroenen

Poësie

 

Daar zaten we dan; een vriendin en ik, in een heel warme orangerie in het nieuw aangelegde parkje in de stad. Een initiatief van de bibliotheek voor een poësie avondje . We kregen een glas wijn, flesjes water en wat zout- stengels. Twee jonge dichters lazen voor uit eigen werk. 

Tja...Meestal zijn schrijvers niet goed in voorlezen van eigen werk. Ik denk dat het té persoonlijk is. Vooral de eerste, ene Malte, las het verhaal heel monotoom voor. De jonge vrouw schakelde regelmatig over in een piepstemmetje. Misschien hadden ze moeten ruilen en elkaars tekst lezen?

Gedichten/poësie....sommige dichters halen de eeuwigheid, anderen mogen van geluk spreken als er iets gepubliceerd wordt. Maar het is altijd interessant. En moedig om voor te dragen, nietwaar.

Ook best leuk: de jonge vrouw leek sprekend op Katharine Hepburn of op een karakter uit de boeken van de zusters Brontë. Kleding, kapsel en het ietwat spitse gezichtje.

Tot slot zet ik er een gelukswens op voor mijn zus die vandaag jarig is en trouw mijn blogjes leest:

Het ruikt zo lekker.

Ieder jaargetij heeft haar eigen geuren. In mei en juni overheersen die heerlijke  bloemengeuren. 

De wilde caprifolie, die ik vlijtig snoei want die verspreidt zich anders over de hele tuin, ruikt heel sterk in het begin van de avond. De frisse geur van de vlier in de heg, die daar helemaal niet tussen hoort te staan. De rozarode roosjes die ik ooit van Sandra kreeg, de oudste witte rozen, de ligusterheg in de groentetuin en zelfs de thijm bloeit nu en ruikt naar Griekenland.

Rozen houden van warmte; de rest van de tuin minder. Ik sleep wat aan met m'n gieter en tuinslang.

Het is nu zo droog dat de jaarlijkse kampvuren met Sankthans (23 juni) verboden zijn. 

Tja, dan moeten de heksen dit jaar maar in eigen land blijven.

PS; ik was de jasmijn vergeten. Die staat vooraan de inrit en een beetje uit zicht voor mij. Maar in volle glorie en geur voor iedereen die voorbij komt. 

Nog een PS: mijn zus maakte mij attent op dat caprifolie kamperfoelie heet in het Nederlands. De slimmeriken onder jullie wisten dat misschien al ;-).