Wat had een huisvrouw het druk in de vijftiger jaren..

Er wordt hier een interessante (en leuke) serie uitgezonden op tv.

Zes dinsdagen op een rij kunnen we zes gezinnen volgen, die een week leven zoals het (hier in DK) in de vijftiger jaren was.

De helft van de gezinnen wonen in een klein keuterboerderijtje op het land, de andere helft in een klein stadsappartementje.

Op het boerenland moest het water nog worden gehaald bij de waterpomp op het erf. In de stad was er een kraan in de keuken, maar slechts met koud water.

Moeder is huisvrouw; de kinderen hebben allemaal plichten; vader fietst naar z'n werk of werkt op het land.

Een ogenopener, want lieve mensen, wat was het leven van een huisvrouw zwaar.

Vooral de moeders met kleine kinderen. Er waren nog geen wegwerpluiers en andere zaken die het gemak konden dienen; elke dag was er was, was, was, waarvoor het water eerst gekookt moest worden op een fornuis dat met hout gestookt werd.

Ook al het eten moest van begin tot het het eind zelfgemaakt worden. Het konijn of de kip slachten (op het platteland); soepen, puddingen, vlees bereiden....

Moeder stond als eerste op, zo tussen vijf en zes uur. Het fornuis moest aan (of de kachel), er werd pap gekookt, brood gesneden, water gekookt en de familie werd wakker gemaakt.

Vader kreeg als eerste eten en z'n pakje brood achter op de fiets. De kinderen moesten kolen halen, de koe melken, de konijnen voeren, de kleintjes aankleden, als voorbeeld.

En als de grote kinderen naar school waren moest moeder schrobben en schoonmaken en wassen en strijken en weer eten maken voor tussen de middag....

Er zijn niet zoveel mensen meer die in de jaren vijftig 
huisvrouw waren. 

Mijn moeder was het!

Ik weet nog dat de stoelen en tafel aan de kant werden geschoven als het zeil geboend moest worden. Eigenlijk weet ik het alleen nog, omdat mijn broer en ik dan met papieren scheepjes (gemaakt uit oude kranten) over het zeil voeren.
En zelfs al kwam de melkboer langs, moest de melk gekookt worden, om hem langer goed te houden. Er was immers geen koelkast.
Respect voor de huisvrouwen in de vijftiger jaren.
Het moet vast gemakkelijker zijn geweest een man te zijn!

De tijd terugdraaien naar de vijftiger jaren...

Vrouwen!

Zoals je weet ben ik verantwoordelijk voor de website van ons Lunakoor.

En daar moet af en toe iets nieuws op. Het winterseizoen begint a/s dinsdag weer en vrij kort daarna hebben we al een concert, in samenwerking met andere koren. Daarvoor moeten we dus een paar liederen kiezen uit ons repertoire, maar ook graag een paar nieuwe instuderen.

Het koor heeft een klein groepje dat onze dirigente moet steunen in het kiezen van - nieuwe - liedjes.

En die dames zijn het in de vakantietijd nogal oneens geworden over de selectie.

Tja, dan grijpt de voorzitter in en moet er een verzoening/nieuw voorstel komen.
"Als je het nu zus en zo kunt formuleren..." of "Als je nu eens dit en dat schrijft..."

Ik schrijf en ben blij dat ik geen voorzitter ben.

Vrouwen! %grr¤5# Af en toe dan hè......

Wij fietsten nog een rondje, gisterenavond met dat mooie nazomerweer.

Je kunt toch merken dat het al september is. Als de zon ondergaat wordt het al snel frisjes. Ik kreeg al koude vingers, ha!

Het was verder een prachtige zomerdag.

Ik was 's middags naar de 80-jarige verjaardag van mijn "oude baas"; de eerste die ik had in dit land.
Sommige mensen hebben invloed op je leven. Hij is er een van.

Het was heel gezellig, vooral omdat mijn vrienden en vriendinnen er ook waren.

Een fotootje uit de voortuin, waar we nog steeds ons middagboterhammetje eten.

Septembers hemel is zo blauw....

Dan maar vliegen...

Ik zou nog een weekje naar Brabant gaan in september, dus ik zocht wat het ging kosten met een Flixbus.

Niet duur, helemaal niet duur, maar je moet wel 16 uur! in de bus zitten......

Toch maar even kijken of ik beter de trein kan nemen...

Oef, heel duur en vier keer overstappen. Dan is het met die tegenwoordige onregelmatige treinen nog maar de vraag of je de volgende haalt.

Ik keek op Facebook of er toevallig iemand anders van Zuid DK naar Zuidoost NL reed. Er wonen meer "Nederlanders" hier in DK en die rijden nogal eens heen en weer. Helaas noppes deze keer.

Toen googlede de chef of ik toch niet beter met het vliegtuig kon gaan. En warempel, via Momondo vonden we een reis voor 178 Euro. Van Billund naar Amsterdam en weer retour.

Met de KLM.

En mijn zus komt me halen op Schiphol.

Fantastisch lief.

(en ik mag er ook de hele week slapen)

Ik kom de 21. september en vlieg de 27. weer naar huis.

Dus, moedertje, je ziet me binnenkort weer verschijnen.

Dankbaar.

We gingen uit eten, de chef en ik.

Omdat we zo hard gewerkt hadden deze week.

Omdat het "Open by night" was in de stad.

Omdat het cultuurweek in de regio is.

Een heerlijke Saltimbocca...

Bij café/bistro Mair's.

Daar ontmoette ik Margrethe, een van de dagmoeders waar ik vroeger mee werkte.

Ze heeft tien jaar geleden haar man verloren aan een hersentumor.

Haar familie woont in Noorwegen, haar zoons in Afrika, Kopenhagen en een in de buurt.

Margrethe kan haar draai niet vinden en is nu al vijf keer verhuisd...

Ik werd hartelijk begroet door Joachim, die ik als jongetje van twee, samen met z'n grote broer en moeder kende.

Moeder is er al lang niet meer. Grote en kleine broer hebben ook voor veel problemen gezorgd.

Joachim is de lijm die alles vasthoudt.

Hij is nu de directeur van de school waar drie van mijn  kleinkinderen opzitten.

Ik liep tegen Laila aan, die ik van mijn laatste werk ken.

Ze was op stap met twee vriendinnen. Haar man wil nooit mee. Het waarom ken ik niet.

Ik had een heerlijk diner samen met mijn eega.

En ik voel me heel dankbaar!

September..

September.

De Deense kalender vindt dit het begin van de herfst.

Mmmm, het was vandaag nog prachtig weer.

Hopelijk blijft dat herfstachtige nog even weg.

Ik had vandaag een "rustige" dag.

Ik moest materialen halen; eerst in Vejle en daarna in Kolding.

Met de auto.

Goed voor mijn enkel, die vandaag niet veel staanwerk heeft moeten doen.

Vakkundig ingepakt door de eega.

Het ziet er erger uit dan het is. De enkel is niet gezwollen en het verband is slechts om steun te bieden.

De appelboom had vorig jaar geen enkel appeltje. Dit jaar kan er volop appelmoes en gelei gemaakt worden.

De achtertuin...

...die heeft een grote beurt nodig!

Alles op z'n tijd.

September....

Aan het werk.

Wie op vakantie wil, moet ervoor/erna werken.

Zo gaat dat nu eenmaal.

Er ligt een berg; een achterstand aan opdrachten.

Vandaag een elektriciteit/pc-kast "ingepakt" in folie en daarna gedecoreerd met een patroon van balletjes.

Ook werd er folie geprikt...

...in de overvolle werkplaats.

Ook even naar de tandarts voor de halfjaarlijkse controle..

Bij thuiskomst verstuikte ik mijn enkel met, door eigen stomheid, over een steen te vallen. Om die enkel zit nu een zwachtel; 

hopelijk geneest het vlug (dat duurt meestal niet zo lang bij mij. Goeie botten geërfd!)

Mijn dag zit er weer op.

Festivals.

Nee, ik ben echt geen festival mens.

Te veel volk, te veel herrie enz..

Maar in de zomertijd ontkom je er niet aan.

Niet als deelnemer maar gewoon omdat je in de buurt van zo'n festival woont.

Donderdag en vrijdag was ik in Odense.

Jeff moest naar een beurs in Stockholm en Ivona ging mee.

En Philip, tja, die moest gewoon naar school.

Dus bleef ik een nachtje slapen, zodat ik hem vrijdags kon volgen naar school.

In Odense was het Hans-Christiaan-Andersens-festival in volle gang.

Omdat het zo'n mooi weer was werd alles natuurlijk in open lucht gehouden, met het gevolg dat Philip 's avonds niet kon slapen vanwege de muziek. 

De vrijdag voormiddag had ik voor mezelf en ik wandelde wat rond door de feestelijke stad.

 Sprookjesfiguren..

Raden maar....

Alle kinderen verkleed volgens het sprookje van "Klods-Hans",

(Lompe Hannes), maar verkleden en Philip is een moeilijke zaak. Hij had daarom een kraai bij; Lompe Hannes gaf de prinses immers een kraai om te braden....

Enfin, vrijdag middag reden we naar Fredericia en zaterdag gingen we naar het Middeleeuwen-festival in Horsens.

Een van de weinige waar we zowat elk jaar naar toe gaan.

Daar kwamen we ook Sandra en familie tegen..

Thuis in Fredericia was het Madsby festival in volle gang.
Op gepaste afstand, maar zo midden in de nacht dreunde "We are the champions" van Queen Machine door in de slaapkamer.
Wat wil je, met deur en ramen open.