Kokende.

We reden van Lake Taupo richting Rotarua (waar de halve stad op z'n kop stond omdat Harry en Megan op bezoek kwamen).
We stopten natuurlijk in Wai-O-Tapu - Thermal Wonderland. De open kraters waaruit 100 graden warm water, gassen en lava uit bobbelen zijn fascinerend om te zien. Namen als "Devils Ink Pots", "Thunder Crater" en "Devils Home" zeggen het meeste. Maar mooi is het ook. "The Prim Rose Terrace" met al haar giftige dampen en kleuren. "Devils Bath", met een onwerkelijk groen-gele kleur alsof iemand een lading verf er in gegooid heeft, prachtig gewoon!
Het ruikt erg naar zwavel en gas, het bruist en bobbelt en desondanks zijn er vogeltjes die er nesten bouwen. 

Bij de ingang waren een hoop bomen, onder andere een Ponga (cyathea dealbate) waarvan het blad het nationaal symbool van New Zeeland is. De ene kant van het blad heeft een zilveren schijn. " The silver front of the ponga (silver fern) is our national emblem. Maori used the uptumed fronts to mark tracks used at night".

Een wetenswaardigheidje. NZ heeft vele vliegvelden. 25 stuks op het zuid eiland en 18 op het noordelijke. 

Op de laatste dag van oktober reden we naar Matamata - naar Hobbitton, dat hoog op het lijstje stond. Dat was het waard!

De filmset van de film The Hobit 

 De filmset, waar twee jaar aan gewerkt was is bewaard gebleven en hedendaags een mooie toerist-attractie. Het is er echt zo mooi als op de film en we hebben wel honderd foto's gemaakt.

Men rijdt in een bus naar de filmset waar gidsen voor een rondleiding zorgen. De gidsen vertellen allerlei anekdotes. Bv dat de regisseur op de uitgezochte heuvel persé een boom wilde hebben. Die was er niet en moest vervolgens gemaakt worden; van staal met bladeren van stof. Toen die boom eindelijk kaar was vond hij de kleur niet goed en alles moest om-geverfd worden. 

Het maken van de set duurde twee jaar, zoals ik schreef. De opnames slechts 11 dagen! De eigenaar van het gebied vond het zo jammer om alles af te breken en zodoende bleef het staan en wordt het goed onderhouden.

De kunstboom

De Groene Draak

Klein bijkomstigheidje: In Matamata ligt een musicalacademie.

En moderne cowboys rijden op ATV'ers (crossers). Dat zagen toen de koeien verplaatst werden.

Whangarui

Mooie namen, nietwaar. Hoe je ze uitspreekt in het Engels weet ik niet meer. 
In Whangarui aan de westkust is het strandzand zwart. De zee, de Tasman Zee, is wild hier; een surfers-paradijs zo te lezen. En gevaar voor tsunami!

Het zwarte strandzand.

Dit is een kleurenfoto!

Langs de weg naar de camping.....

...zie je deze bloemen in de perken

Wij reden van Wellington naar Whangarui en kwamen door een aantal kleine plaatsjes waaronder een met een bord waarop : The Dutch Oven" geschilderd was. Toch maar even gaan kijken en warempel; daar stond een complete Hollandse molen.

We hadden echter al gegeten, anders hadden we misschien onze tanden gezet in Hollandse pannenkoeken en appeltaart. 

Nee, het waren geen Nederlanders die dit bestuurden, maar New Zeelanders met wortels van lang geleden in Nederland. De vrouw die in het winkeltje in de molen stond vertelde trots dat ze twee jaar geleden in Amsterdam geweest was.

Nog wat foto's van de rit:

In Otaki was er een vlooienmarkt om geld in te zamelen voor de vrouwenclub.

De dag daarna reden we van Whangarui via Ohakune (weer door een nationaal park) naar Waiouru waar het Army Museum ligt. 
Omdat New Zeeland een deel van de Britse Commonwealth is sturen ze ook soldaten de wereld in. De New Zeelanders hebben onder andere gevochten in de Boerenoorlog in Zuid Afrika, de eerste wereldoorlog, de Oorlogen in Korea en Vietnam, ze vochten bij de Solomon-eilanden, de tweede wereldoorlog (vooral in Italië, Griekenland en Noord Afrika) en op dit moment zijn ze aanwezig in Afghanistan. Ze staan paraat "for our Queen".
Het was een hele interessante tentoonstelling. 
Leuk om te zien welke rantsoenen ze kregen toegestuurd. Het was een feest toen de Pie's en Pastry's aankwamen. 
Ik zag ook een leuke manier om kinder-wanten te breien en leerde dat het Victoriakruis wat aan de dapperste soldaten werd toegekend vergezeld ging van een gehaakte wollen das. En dat de soldaten die naar de verre landen vertrokken allen een gehaakte klaproos opgespeld kregen.

Na dit museumbezoek reden we naar Turangi en vonden een campingplaats die uitkijkt op Lake Taupo. Op het strand hier ligt de puimsteen voor het oprapen (puimsteen is afgekoeld lava-schuim).

Van Zuid naar Noord

Er kwam geen storm maar wel een paar flinke regenbuien. Wij reden naar Picton en wilden eigenlijk nog een dagje op het zuideiland blijven, maar toen we de berg afreden lag de "Ferry" eigenlijk al klaar. Jørgen zette de auto in de rij met wachtenden, ik sjeesde naar het loket en binnen een mum van tijd konden we aan boord rijden. Zo'n bootvaart kost de nette som van 685 dollar. Eenmaal aan boord ging het restaurant open en de mensen schoven in lange rijen langs het buffet. Niet dat er nu veel keus was; aardappelpuree met vlees in een of andere saus en daarbij bloemkool en broccoli en/of een flink bord soep. Nadat iedereen voorzien was gingen de rolluiken naar beneden en kon je aan de andere bar iets te drinken halen. De boottocht duurde iets meer dan drie uur, Eerst vaar je een dik uur door de archipel /tussen de groene eilanden door en dan in open zee: Street Cook.  Het noord- eiland zie je dan in de verte opdoemen. Op het laatst vaart de boot langzaam naar Wellington door een soort fjord met vele rotsen in het water. Het was koud aan boord. De deuren naar buiten stonden open, waarom?? Enfin, we zochten de warmte op in een van de drie filmzalen. Eenmaal van boord kwamen we in een file terecht. Er werd gewerkt aan wegen en gebouwen en het verkeer kronkelde daar tussen door. Drie wegen werden er twee en op het laatst moest alles naar één baan. Er moest geritst worden en weet je wat: dat ging zo rustig als ik nog nooit gezien heb. Geen getoeter, geen voordringen maar plaats geven. We zetten de camper op weer een Holiday Parc en gaan morgen Wellington bezoeken. 

Zaterdag. 
Het miezerde wat in Wellington. Een goede dag om een stad te bezoeken. We besloten om de bus te nemen, maar die reed ons (en drie andere paren) straal voorbij. De chef appte Uber en we deelden een taxi met een ander paar. In Wellington gingen we als eerste naar het mooie museum "Te Pape". Hier kun de de geschiedenis van New Zealand volgen. De eerste bewoners - de Maori's - die zo'n 900 jaar eerder uit Polynesië kwamen. Over "the ocean", wat meer dan 1000 kilometer varen is. We zagen de boten - catamaranen - waarvan de vrouwen de zeilen vlochten van stugge bladeren. Aan het einde van 1800 kwam er opnieuw nieuw volk. Goudzoekers, waarvan velen uit China. Tijdens de Europese depressie rond de jaren 1930 kwamen de Europeanen om de armoe ontvluchten. Na de tweede wereldoorlog huisde NZ 900 Poolse weeskinderen en in de zeventiger jaren kwamen de mensen van overal ter wereld. Het is een heel mooi en bezienswaardig museum en het is gratis te bezoeken. Na een paar uur gingen we de stad in naar Cuba Street. De straat is genoemd naar het schip dat in 1841 aankwam met veel immigranten. Dé winkelstraat. Wát zijn er veel outdoor-equipement zaken in dit land. Op elke straathoek ligt er wel een! Ik had bedacht om wat kerstdingetjes uit New Zealand mee te nemen als souvenir, maar dat bleek moeilijk te zijn. Kerst-spullen vullen hooguit 1vierkante meter in een zaak. Maar er zijn leuke specialzaakjes, zoals de comic-book-shop. Na koffie met een cakeje en wat kleine boodschappen bracht Uber ons terug. 

Lunch aan boord

Ontbijt in Wellington

Immigration

Te Pape / klik de link aan.

Om Cuba Street

Dat is alles...

Stripboeken, een kleine selectie

Die spin daar links hangt boven het toilet voor vrouwen.

Richmond

We bleven een dagje meer in Richmond en bezochten het stadje. We liepen naar het centrum dat slechts een paar kilometer van de campingplaats lag. We hielden vaak een korte pauze, want Jørgens rug maakt brokken. Het centrum van Richmond bestaat uit één lange straat met winkels aan beide zijden. Helemaal vooraan liggen drie grote kringloopwinkels, van het Rode Kruis, het Leger des Heils en eentje van het lokale ziekenhuis. Voor velen een inkoopsmekka zo te zien. Hier werden koelkasten en korte broeken verkocht, bakvormen, boeken en bh's, fornuizen en films en ga maar door. In de stad zag ik maar twee zaken die nieuwe kleding verkochten. We dronken koffie in een leuk cafeetje en deelden een muffin. We keken rond in wat boetiekjes en winkels. Onze powerbank was kapot en we zochten een nieuwe. Die vonden we op het laatst in een gecombineerde, meubel, bedden en elektronica zaak. Aan de voorkant leek het maar een kleine zaak maar eenmaal binnen bleek het een enorme ruime zaak. Ik maakte een gezellig praatje met een van de winkeljuffrouwen, wiens Engels goed verstaanbaar was. Bleek nu dat ze uit Zuid Afrika kwam. Ze woonde hier nu zes jaar. Ze vertelde dat ze de het eerste jaar dat ze hier werkte nooit de telefoon opnam omdat ze de mensen niet kon verstaan. Op mijn vraag "waarom New Zealand" antwoordde ze :"New Zealand works!". Het onderwijs, de sociale zorg, de ziekenhuizen: it works!

We kochten een powerbank en werden uitgezwaaid. Toen een cheeseburger bij Burger King, want de chef is niet zo'n fan van al die pies en pastry's die hier in lange rijen in de vitrines staan. 
We deden wat boodschappen in een hele grote supermarkt en namen een taxi terug. De taxichauffeur was een gezellige heer die onder andere vertelde dat de dame die afgebeeld is op het 10 dollar biljet degene was die ervoor gezorgd heeft dat de vrouwen in NZ stemrecht kregen. Als eerste land in de wereld.

Nu hangen er donkere wolken boven de bergen. Er komt storm, wordt er gezegd. Maar daarna zou het weer opklaren. We wachten maar af.

Een parkje bij de kerk / anlægget ved kirken

Kate Sheppard

Vi tog en ekstra dag i Richmond og besøgte byen. Vi gik derhen, byen lå ikke mere end et par kilometer fra campingpladsen på Queen Street. Vi måtte holde mange pauser da Jørgens ryg ikke holder til så meget. Richmonds centrum består af én lang gade med forretninger på begge sider. Side om side ligger der først tre store genbrugsforretninger, Røde Kors, Frælsens Hær og en fra det lokale sygehus. Et indkøbsmekka for mange kunne vi konstatere. Der sælges køleskabe og shorts, bageformer, bøger og bh's, komfurer og kasseroller og så videre..I resten af butikkerne i centrum så jeg kun to butikker der solgte nyt tøj. Vi drak kaffe i en hyggelig café (flat white - one shot) og tog en muffin som vi delte, så stort var den. Så kiggede vi in i butikker os shops og store butikskæder. Vores powerbank var gået i stykker og vi kiggede efter en erstatning. Det fandt vi i en møbel, senge og elektronik forretning som så lille ud forfra men viste sig at være kæmpestor. Jeg havde en hyggelig snak med en kvinde fra personalet. Hendes Engelsk var let at forstå og jeg fandt ud af at det var fordi hun var indvandrer fra Syd Afrika (Victoria). Hun fortalte at hun de første år hun arbejdede ikke turde tage telefonen fordi hun ikke forstod hvad der blev sagt. Hun havde nu boet 6 år i NZ og hendes søster med familie var også kommet til landet. "New Zealand works" zei ze. De sociale zorg, de ziekenzorg, het onderwijs: it works!

Vi fik købt en powerbank og blev vinket farvel. Så var det en cheeseburger ved Burger King, da chefen ikke er meget for de pies en pastry's som serveres her. 
Vi købte lidt madvarer i et stort supermarkedet og tog en taxi hjem. Taxichaufføren var en rigtig hygelig herre som blandt andet fortalte at den kvinde der er afbildet på 10 dollar sedlen var den kvinde der sikrede de New Zealandske kvinder stemmeret som det første land i verden.

Nu ligger der mørke skyer over bjergene - lidt fascinerende. Der kommer storm, siges der. Men så vender det gode vejr tilbage..