Rode briefjes

Heb jij dat ook weleens? Dat je een heleboel kleinigheidjes moet doen? Om ze niet te vergeten schreef ik het op rode briefjes :-). Met codes en nummers en wat al meer. (Het kenteken van uw auto? Uw klantennummer? Welke router? Telefoonnummer van de garages).

• Een afspraak maken met de garage om de winterbanden weer onder de auto te zetten.
• Bellen naar vrienden omdat het zolang geleden was dat ik ze gesproken had en nu beloofd om snel te bellen voor een etentje.
• De garage gebeld (daar waar de 20.000 km service was uitgevoerd) om te vragen waar de antenne van de auto was gebleven. Die lag in het vakje van de deur. Ha! Daar hadden we niet gekeken. Probleem opgelost.
• De internetprovider gebeld en afgesproken dat ze een nieuwe router met toebehoor komen installeren. Meteen mijn naam ook op het contract gezet!
• Vier orders afgewerkt én verzonden.
• En nu is de chef naar de tandtechnicus. Dat moet ook gebeuren.

Tjek/check!

Op een donkere november dag...

...bakken we pepernoten.

Ik wilde ook koekjes bakken maar het meel is op.

Nou ja, een soort is ook genoeg.

Het is zo donker dat je geen stofje ziet liggen. Eigenlijk had ik moeten poetsen, maar je ziet toch niks. Alle schemerlampen zijn de hele dag aan geweest. Volgende week toch maar zien of er tijd is voor een "grotere beurt". Het blijft allemaal een beetje achter omdat er veel werk is in het bedrijf én in dochters huis.
Vandaag heb ik niet mee gewerkt. Philip en ik hielden een rustdag.
Ik heb gisteren m'n scheenbeen flink gestoten; de rustdag heeft veel goed gedaan.
Morgen ga ik schilderen, vanavond even het strijkgoed wegwerken.

Twee geloven.

Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen.

Dat hoorde ik vroeger als klein kind.

Kijk, ik ben geboren in Dordrecht uit katholieke Brabantse ouders. En Dordt hè, dat is/was een echte gereformeerde plaats. Ik ging dus naar een katholieke school en 's zondags naar de katholieke kerk.
De andere kinderen uit de straat gingen naar een andere school (die veel dichterbij lag) maar gelukkig konden we wel samen buiten spelen. Kinderen praten niet over geloof; gelukkig.

Ik stond graag stil bij "Het leger des Heils" dat altijd mooie muziek maakte. Dan huppelde ik gezellig mee. Ik heb altijd van muziek gehouden. En ik was zelfs een beetje jaloers op de kinderen die naar de zondagsschool mochten ook al had ik geen idee wat dat inhield. Het klonk immers spannend.

Ik woonde in Dordrecht tot mijn achtste verjaardag en toen verhuisden wij naar Oss. Dicht bij de Maas, net "onder de rivieren; op de grens van het protestante noorden en het katholieke zuiden.

En daar hoorde ik dat weer, van die duivel....

En ik las verhalen over protestante meisjes die met een katholieke jongens "sjansten". Of andersom. Oef, je reinste ellendigheid.

En ja, er waren toen ook nog steeds echt katholieke scholen, een katholieke MMS en het Lyceum waar godsdienstles een belangrijke rol speelde.

Wat heeft religie en godsdienst toch voor veel problemen gezorgd.

En nu nog, helaas.

Ik moest er aan denken toen ik met Rosa praatte.

Maandagavond, tijdens ons jaarlijkse etentje met de alt-groep van het koor. Rosa groeide op in "De Indre Mission".

Een groepering binnen de Luthers Evangelische kerk hier in de Scandinavische landen. Wel een strenge hoor.

Niemand wilde met Rosa spelen, omdat ze bij "die heiligen" hoorde.
Rosa was de jongste in het gezin. Zij bleef thuis om voor een zieke moeder te zorgen. Zij had geen vriendinnen. Ze ging op veel latere leeftijd nog diploma's halen. Maar ze is altijd een "eenling" gebleven. We moesten vorig veel moeite doen om haar over te halen om mee naar het etentje te gaan; dit jaar wilde ze zelf.
En ze geniet er zo van. Kijk maar....

Helle en Rosa

Wij ook hoor. Het was weer gezellig!!

Even en update.

Er wordt hard gewerkt in dochters huis. Er is ook genoeg te doen, maar er zit gelukkig veel voortgang in. 

Naast ons dagelijkse werk hier zijn er ook van die dagen waar je voelt dat je de hele dag in de weer bent geweest en dat er toch weer een hoop achterstallig werk is blijven liggen:

"Even" naar Odense om nummers op brievenbussen te zetten duurde veel langer dan gepland omdat alles zo nat was en er veel tijd in het drogen van de brievenbussen zat.

"Even" de oude grijze stopcontacten vervangen door witte, was niet zo eenvoudig als gedacht.

"Even" naar de tandtechnicus om de chefs implantaten "af" te maken resulteerde in een nieuwe poging omdat de oude niet goed gelukt was.
En, zoals ik eerder schreef "even" een printer installeren ging nou ook niet echt van een leien dakje.

"Even dit en even dat" gaat niet altijd zo snel als gepland.

Ik hield me dit weekend bezig met de jongsten, dat was voor iedereen het beste wat ik kon doen. Gisteren alleen met Carl, vandaag kwam Philip ook mee.

En dan doen we duizend dingen op zo'n dag: 

Huiswerk maken, voorlezen, wat spelletjes op de computer, wandelen naar "het nieuwe huis" en weer terug, wat gewone boodschappen, naar Silvan (zo iets als Praxis), eten maken voor zeven man, met Sorte knuffelen, naar de sporthal hier vlakbij waar een van Philips neefjes meedeed aan een voetbaltoernooi, hun ouders kwamen in een van de pauzes hier op de koffie, een appelcake bakken....

Sorte vindt alles goed. Ook de blad versiering op haar rug.

Tussen alle bedrijven door ben ik een English Christmas-cake aan het maken. Ik kan mijn oude recept nergens vinden en ben op het net gaan zoeken naar eentje dat er op lijkt.

Zo'n taart vergt minstens een uur of meer voorbereiding en moet dan vier uur de oven in. Als hij gebakken is moet er een hoop rum in; inpakken en donker en koel bewaren tot kerstmis.

Ik vind het altijd weer leuk om hem te maken.......

Techniek...brrrrr.

De printer ging kapot. Hij (of is het een zij:-)) wilde geen inkt meer innemen. Van alles geprobeerd en geld uitgegeven aan twee verschillende preparaten; niets mocht baten.

Dan maar een nieuwe kopen, er zit niets anders op. Wij kunnen de printer én scanner niet missen.

De chef kocht een Epson waar je inkt via flesjes toevoegt en ook op die manier de inkt kunt bijvullen. Zo lang zo goed maar zo'n ding moet ook geïnstalleerd worden.

Vroeger hè, toen stak je een stekker in de muur, een kabeltje in de harddisk en hoppekee, het werkte.

Nu....begin je met het apparaat uit te pakken, inkt toevoegen, stekker erin en dan de CD inlezen.

Duizend stappen, lampjes die blijven knipperen, gefoeter en gezucht, indicaties dat er iets fout zit, ongeduld en eindelijk: gelukt. Het werkt!

Waarom oh waarom is het allemaal zo ingewikkeld. Je kunt geen magnetron meer kopen die niet duizend en een onnodige functies bezit. Even een wifi versterker aanbrengen vergt een ingenieur examen, zelfs de klok verzetten in de auto is geen ding van niks (als je het weet wel, maar voordat je het weet) :-)

November rain

November Rain

Guns N' Roses

When I look into your eyes

I can see a love restrained

But darlin' when I hold you

Don't you know I feel the same

Nothin' lasts forever

And we both know hearts can change

And it's hard to hold a candle

In the cold November rain

Ik houd van dit lied.

November regen.

Het is vandaag droog na dagen vol met regen, regen en nog eens regen. Het grondwater staat een meter hoger dan tien jaar geleden! Aan watertekort voorlopig geen gebrek hier.

Het is koud. Noordenwind en hooguit 5 graden.

De kachel gaat aan als we klaar zijn met het werk.

Het is donker.

Ik moest gisteren even naar het gemeentehuis om te laten zien dat ik nog steeds in leven ben. Ik krijg een 

ietsiepietsie AOW uit NL. (die netjes van mijn AOW in DK. wordt afgetrokken). Maar wie de kleintjes niet eert....

 En ik denk maar bij mezelf: ook aan 

november komt (ooit) een eind!

Zo warm van binnen.

Het wordt al zo vroeg donker en dat geeft een slechte foto-belichting.

Maar daar geef ik niks om want mijn hart is vol van dankbaarheid.

De chef, de zoon, de kinderen (ikzelf) helpen dochterlief met het klaarmaken van het nieuwe huis.

Gewoon...omdat het familie is. Omdat het bloed kruipt waar het niet kan gaan.

Ondanks; dankzij..

Gewoon.