Corona-Pasen.

Als je elkaar al een hele tijd niet hebt gezien, dan is het heerlijk om elkaar weer te ontmoeten.

Jeff ging op paaszaterdag mosselen plukken en bracht z'n familie mee. De beste mosselen pluk je hier in de Lillebælt, onder de "nieuwe" brug.

 Het water was ijskoud!

 Martin probeerde ook een visje te vangen maar er zwommen bruinvissen rond en dan vang je niks.

Mosselen waren er genoeg; twee emmers vol!

We hadden koffie en koek bij, maar het begon wat te miezeren en dan is de lol van buiten koffie drinken eraf.

"- Dan gaan we die toch bij ons nuttigen, op het terras -".

Maar ook dat was te koud. Nou hebben wij een grote kamer en we verdeelden de ruimte.

De tafel uitgetrokken voor 6 volwassenen; 

de kinderen in de "voorkamer".

Gezellig, zo onverwacht bezoek.

Er was van "al-ter-hande" lekkers. Een cake in de vorm van een paaslam; biscuits met romige kaas, broodstengels met pesto en humus en een schnaps.

Vandaag was het Paaszondag en kwamen dochter en kleinkinderen op de lunch. Zo fijn!!

Met een prachtig boeket. Dank je wel!

Sandra had garnalen, zalm, skagensalade, asperges, kuit en kleine uientaartjes meegebracht. Ik had gevulde eitjes gemaakt, zorgde voor het kaasplateau en had een zalige chocolade-frambozen cake/taart gemaakt (de chef hielp met het maken van de mousse).

Daarna gingen de kinders even aan het voetballen in de tuin.

Wat een zonnige Pasen.

Niks of?

Hoe lang is het eigenlijk geleden dat ik op mijn rug onder een boom lag met niks anders te doen dan naar de lucht kijken.

Het was een hele hoge boom; de knoppen staan op springen..

Wat een lucht en wat was het stil!

Een paar wandelaars die op afstand met elkaar praatten, een vrouw die drijfhout zocht met haar kinderen en slechts een paar meeuwen.

Het merendeel van de meeuwen zijn iets verder het land ingetrokken waar de boeren op dit moment aan het ploegen zijn. Een lekkernij voor die vogels.

Een kijkje uit de hoogte op de blauwe Belt,

..waar de visserbootjes klaar liggen.

Verder langs de haven, waar een gestrand cruiseship ligt.

Er is een bemanning van ca. 500 aan boord maar die mogen niet aan wal. 

Ze krijgen supply's en hebben wifi (gekregen), maar verder geldt: aan boord blijven!  

Een olietanker verlaat de haven. De loods vaart er achter. Die hebben contact via de radio.

Dit jaar hóór je de lente.

Radio uit.

Ik heb de radio uitgezet. Jéminéé wat een gezeur! 
Vanaf 15 april mogen de kleine kinderen en de laagste klassen weer naar de crèche en naar school. Dat zegt de regering en ik vind er wel wat logiek in zitten. De kleinsten worden het minste ziek; als zij weer "opgepast" worden kunnen de ouders weer aan het werk buitenshuis of ze kunnen zich beter concentreren op het thuiswerken.
Maar wat een protesten komen daar uit voort!
"Mijn kinderen zijn geen proefkonijnen". Zielig als ze (misschien) ziek worden". "Je kunt kinderen niet uit elkaar houden, dus de besmettingskans is groter" en ga maar door...
Eerst zaniken omdat alles stil ligt, de kinderen thuis onderwijs krijgen, thuiswerken moeilijk is, maar als er dan heel voorzichtig een opening komt is het ook niet goed.
Daarom zette ik de radio uit. Ik kreeg er slechte zin van.

Mijn dochter zit in het onderwijs en vandaag hebben ze gepland hoe de kinderen naar school gaan. De kinderen van de børnehave (crèche) gaan de dagen in het bos doorbrengen. Er zijn diverse mobiele toiletten en wasbakken gearriveerd.
De kinderen van de nulde (= kleuterklas) tot en met de vijfde moeten op verschillende tijdstippen naar school. Carl moet b.v. om kwart over acht op school zijn, anderen om precies acht uur. Niet vroeger en ook niet later. Dan komt hij in een klas met tien andere kinderen. Het speelkwartier ligt ook op verschillende tijdstippen. Je mag met vijf kinderen spelen. En voor, na, tijdens de schooluren worden de handen goed - heel goed - gewassen. De school gaat om twee uur uit. De leraren hebben 's morgens de oudere klassen aan de gang gezet met thuis-huiswerk. Om twee uur kan dit dan via pc - video samen met de leerlingen worden nagekeken en besproken. 
Een hele puzzle. Ik hoop dat het lukt.

Enfin, eerst wordt het Pasen. Weet je nog; de eerste zondag na de eerste volle maan na de voorjaarszonnewending. Gisterenavond zag ik de volle maan opkomen. In de schemering. Zondag is het dus Pasen. Dat wordt voor iedereen een stille, vreemde, aparte Pasen.

De gereedschapsschuur is af. De haken voor het tuingereedschap moeten er nog in geschroefd worden en ooit moet hij ook nog in de verf worden gezet, maar nu kan hij in gebruik genomen worden.

Het duurde iets langer dan gepland, maar er kwam elke keer werk tussen. Haha. Hier ligt een groot reclamebord te drogen in de zon.

Het was ietsje koeler dan gisteren dus haalde ik een vestje. Dit heb ik gebreid van garen dat mijn schoonvader op de stadswallen vond na de grote brand in 1980!! Dat is VEERTIG jaar geleden. Ik heb dat vest heel veel gedragen en het is nog als nieuw. Dat moet kwaliteitsgaren geweest zijn!

Als je niet meer alleen op de wereld bent.

De laatste paar weken was ons contact naar buiten onze dochter, kleinkinderen, de buren en een paar klanten die langskwamen. 
Gek hè, daar ga je aan "gewennen". Natuurlijk mis ik mijn koor, mijn vriendinnen, de sociale contacten, maar ach, het was wel erg rustig.
Stil, rustig, weinig mensen op straat en in de winkels.

Maar:
Gisteren moest ik even wat halen bij de bouwmarkt. Gisteren was het zondag. Mooi weer. De mensen willen hun bloembakken en kassen vullen. Dat gaf een drukte. De mensen houden netjes afstand, maar om met die grote winkelwagens te laveren door smalle gangen vraagt om stress. Ik ging de winkel in, keek of ik iets kon vinden; nee, huppa, UIT die winkel!!

Vandaag was het ook mooi weer. We moesten even wat ramen opmeten omdat daar zonnefolie op moest. Druk was het ineens bij de haven. Veel mensen kochten ijs en koffie en ik kan ze van niets ergs beschuldigen. Ook hier werd opgepast. Iedereen wil er even uit. Natuurlijk! Maar, zo ineens, zoveel mensen. Ik voelde me net een kluizenaar die onder de mensen moest. Pffft, ook dat wordt wennen. (als het weer "mag").

Stil

Het was stil op de weg gisteren. Bijna geen kip te zien. Dat geeft een geweldige rust als je zomaar even het land in wilt.

Het doel was de "Syvårssøer" - vertaald de Zevenjaarsmeren.
Op de grote heide in het Randbøldal komen er een aantal meren te voorschijn als het grondwater hoog staat. En het water stond hoog in het begin van maart. Het was even zoeken voordat we de juiste locatie hadden gevonden (wat is het dan heerlijk dat je rustig midden op de weg kunt omdraaien) maar we vonden een stille parkeerplaats aan de rand van de hei.

Eerst moesten we de klitten - de duinen over. 
Duinen en wit zand, midden in het land (net als de Loonse en Drunense duinen in Brabant) 
Het was nog best een hele klim (voor de chef, want die heeft een hele slechte rug, maar hij deed het toch maar!).

Wat was het mooi.

Wat was het stil.

Alleen vogels kon je horen. Echt verder helemaal niks!

Alleen de wind...

En ja hoor, eenmaal boven zagen we de resten van de meertjes. 

Ze waren al bijna weer verdwenen.

Okay, je moet wel heel goed kijken.

Pyt (puut), zeggen we hier. Het was toch mooi.

Hier komen we zeker terug als de heide bloeit.

Oh ja, ik had nog bananen ligger die nodig op moesten. Dus was er weer een baksel: een banaancake ;-)

Lekker in het zonnetje.

Lang.

Mijn haar is aan de lange kant, maar de kappers zijn dicht. 





De aanhanger zat barstens vol, maar gisterenavond net na etenstijd was er een gaatje en konden we hem legen. We moeten namelijk nog een paar platen kopen voor ons project gereedsschapschuur. Die platen kunnen niet in de auto.

Toen we klaar waren stond er weer een ellenlange file bij de ingang. Hadden wij even geluk gehad!


Ik was weer bij de tandarts. Vorige week had ik een plomb verloren en werd de kies opgebouwd, wat helaas niet werkte. De dag erna verloor ik de nieuwe vulling. Nu zit er een laagje cement in en is het wachten op de opbouw van een kroon. Dat kan hopelijk in mei....

Gisteren bakte ik "kanelsnegle". Die corona moet niet te lang duren, anders wordt ik zo rond als een tonnetje.

Merkwaardig genoeg hebben wij nog steeds werk. Er komen bijna iedere dag nieuwe orders binnen. 

We hebben gewoon weinig tijd voor al die projecten die we in ons hoofd hebben.
Zoonlief heeft vakantiedagen opgenomen (solidariteit) en krijgt veel "huis"werk gedaan in zijn huisje. Een nieuwe trap naar de kelder is gemaakt; nu moet de keldervloer betegeld worden. De tegelsnijder stond nog bij ons dus besloten zoon en chef om elkaar halverwege te ontmoeten.

En we zijn de piek nog niet voorbij, zeggen de mensen die het (zouden) moeten weten.

Tante Jo.

Vaarwel tante Jo. 
Jouw leven liep stilletjes ten einde. Ik heb een hoop leuke herinneringen aan je.
Mijn tante Jo uit Amsterdam, die later door haar echtgenoot werd herdoopt tot tante Joke. Dat klonk mere chic.
92 jaar is ze geworden.

Samen met een nichtje logeerde ik bij haar toen ze met man en 2 zoontjes twee (of was het drie) hoog in de 2'de Helmerstraat woonde. Jeannie en ik sliepen op de zolderkamer. Wij kwamen uit een slaperig Brabants stadje naar het grote Amsterdam en keken onze ogen uit toen we door het dakraam keken. Oooh, al die licht reclames! Dat zag je nooit bij ons. En de trams die over de drukke Overtoom reden. Of die rondvaartboten, waar we niet mee voeren maar wel naar keken.

Later, toen ik 17 was en voor mijn eindexamen zat, logeerde ik ook bij haar. Ze waren intussen verhuisd naar een grotere flat. Tante Joke en Oom Joop namen me mee naar het Amsterdamse concertgebouw, waar ik een symfonie bijwoonde. Ik genoot (en ben later vaak naar concerten geweest). In het Brabantse stadje was de grootste muzikale belevenis soms een amateur operette.

Destijds moest je zorgen dat je er netjes uitzag bij de mondelinge examens. Mijn moeder had een rode rok en een hesje voor me genaaid en tante Jo nam me mee naar de Bijenkorf waar we een roze jurk voor me kochten. Die heb ik heel lang gehad.

Later, veel later, toen we zelf twee tieners hadden, ruilden we een keer van huis. Wij twee weken in Amsterdam en zij hier in Denemarken. Mijn moeder en tante Betsy kwamen ook mee. Oom Joop had een heel programma uitgestippeld om alle bezienswaardigheden op te zoeken. Onder andere Christiansfeld waar de Hernhütters gesetteld waren en het karakter van de stad hadden bepaald. Tante Betsy was verliefd geworden op een paar rode schoentjes, maar durfde geen tijd aan winkelen te besteden. Het eerste wat ze vroeg toen wij weer thuis waren was haar naar Christiansfeld te rijden om alsnog die schoentjes te kopen.

Mijn laatste bezoekje aan mijn tante Jo (zo noem ik haar nu eenmaal) was vorig jaar in februari....

Adieu.