Dan maar met de auto..

Het gaat stukken beter met m'n knie, maar ik zal hem toch maar goed in de watten leggen.

Een knieband om, voorzichtig met draaien en niet overbelasten.

Daarom namen we vandaag de auto. Nou ja, een bijkomstigheid was natuurlijk ook dat het bewolkt was met af en toe een paar regendruppels.

We reden naar de bron waaruit de Gudenaa ontspringt.

Denemarken kent geen rivieren maar wel stromen, beken en meren.

De twee grootste stromen ontspringen hier een uurtje rijden vandaan.

De Gudenaa en Skjern aa; de ene stroomt naar het oosten, de andere naar het westen.

(een aa oftewel een å is een stroom/beek)

Het water dat omhoog komt is altijd tussen de zeven en elf graden.

Vroeger dacht men dat zo'n bron een heilzame werking had en daarom kwamen er nogal wat mensen op af, vooral op Walpurgisnacht 30 april en met Sankt Hans - midzomernacht.

De bronnen liggen beide langs de Hærvej - de ossenweg, die ontstond rond het jaar 1000.

De Hærvej loopt van de Limfjord in het Noorden van Jutland tot Sleeswijk in Duitsland. Het zijn zandpaden, bospaden, af en toe met wat fijngetrapte steentjes en soms ook stukken verharde weg.

Je kunt er niet met de auto rijden, maar overal zijn parkeerplaatsen. 

Wij liepen maar kleine stukjes....

We reden verder door berg en dal, langs mooie meren...

 ..en akkers vol met koolzaad en wuivende groene korenvelden.

Verder naar Vestbirk.

Ik wilde de "teruggevonden" brug graag zien

In de dertiger jaren van de vorige eeuw was er grote werkeloosheid en een tekort aan (goedkope) energie. De spoorlijn op dit traject was al eerder opgeheven en men besloot om een stuwdam te bouwen. De Gudenaa werd gedeeltelijk verlegd. Het ijzeren geraamte van de brug diende om de stuwdam te verstevigen en honderden, wat zeg ik, duizenden kruiwagens grond werden in, onder en over de brug gestort. Het meer werd een stuwmeer en er werd een groot elektriciteitswerk naast gebouwd. 

In de negentiger jaren van de vorige eeuw was de textielfabriek die de elektriciteit nodig had allang gesloten en nieuwe millieu eisen wilden de oude loop van de Gudenaa herstellen. Toch duurde het nog tot 2014 voordat men besloot om de brug uit te graven en in ere te herstellen.

En zie hier het resultaat.

Vanaf de railing van de brug is het 14 meter naar beneden.

Zo breed is de Gudenaa hier.

Mooi hè.

En dan langzaam weer op huis aan.

(Door het Grejsdal, maar daar schrijf ik wel een andere keer over)

Toch weer die knie.

Toen ik gisterenochtend opstond kon ik niet op mijn been staan. Ik had de halve nacht al wakker gelegen van de pijn. De knie voelde alsof hij helemaal gedraaid zat. Gaat misschien over als ik opsta, dacht ik. Maar tjee dat deed vreselijk pijn. Gisteren zat is daarom de hele dag met het been omhoog. Ijs erop en eraf en wat pijnstillers. Oei wat had ik een zelfmedelijden! Vreselijk als je niet kunt lopen!! Dan ben ik echt zo'n zielig pietje...

Vandaag belde ik de dokter en na wat uitleg heeft ze me verwezen naar de fysiotherapie. Ik heb artrose in m'n voet en daarom is een operatie van de knie (die waarschijnlijk ook daarvan is aangestoken) niet aan te bevelen. 
Gelukkig gaat het vandaag al een stuk beter. Maar wat is het lastig voor een bezige bij als ik.

Gek dat het zo in een keer kan veranderen. Woensdag voor Hemelvaart had ik nog nergens last van. Omdat we redelijk vroeg stopten in de zaak stelde ik voor om wat verse vis voor het avondeten te halen in Middelfart. Het was prachtig weer; we hadden tijd en besloten om een heerlijke garnalentoast te kopen en ter plekke te verorberen.

Het voelde als een vakantie dag, want zeg nu zelf waar je zo'n heerlijk plekje met uitzicht vindt.

Later op de middag namen we de fiets.

Langs ons "eigen" Østerstrand. 

Hier sta ik bijna met m'n voeten in het water en maak eens een foto vanaf de waterkant. Zie je de chef op het bankje?

Hopelijk kan ik over een paar dagen weer fietsen....

Twintig mei.

Dat was ons moeders verjaardag. 

Wat hebben we veel verjaardagen gevierd!!

Als tieners die toastjes smeerden, kaasblokjes aan prikkers staken, koffie met gebak serveerden en daarna een glaasje cognac of bessenjenever voor de ooms en tantes.
Toen de kamer en/of de tuin vol zat met familie, want die waren er een hoop! Soms waren er wel veertig man!
Als volwassenen, met onze eigen kinderen. Acht kleinkinderen waren er; wat een rijkdom. Die waren er allemaal toen je zeventig werd.
Nog later toen er niet meer zoveel familie was (behalve eigen kroost enzo), maar de zussen trouw op elkaars verjaardag kwamen. We sneden de taart, smeerden broodjes en maakten vruchtenbowl.. Soms waren er ook een paar van de elf achterkleinkinderen.
Je laatste verjaardag; in het restaurant van Heelwijk, met familie en kennissen. 
Anderhalve maand later was het leven op.... 94 mocht je worden. 

De twintigste mei zal ik nooit vergeten.

Zonder foto's.

Een kort blogje zonder foto's. Het is niet dat ik geen foto's maakte, maar deze keer fotografeerde ik de bermkant toen ik een eind ging wandelen. Ik heb zo'n app op mijn mobil die mij aan de hand van een foto van dichtbij kan verklaren welke planten er groeien. Op de paardenbloemen na zag ik weinig "bloemigs". Wel groen. Lancet weegbree, tuinkervel, wilde kervel, jakobskruiskruid en een bloeiende struik waar zure appelbessen aankomen. En nog iets dat stinking willie genoemd wordt (in het Deens: engbrandbæger).

Ik was een eind gaan wandelen omdat ik vond dat mijn conditie wel en stootje kon gebruiken. Ik had last van een stijve rug en die verdraaide knie. Dat wandelen hielp wonderwel. Mijn knie is er gewoonweg weer normaal en mijn humeur steeg ook een aantal graden. Het regende; nou ja, meer dan motregen was het niet. De tuin is er dankbaar voor, want het is erg droog. 

Er staan plantjes in de plantenbakken, komkommerplanten naast de al in bloei staande tomaten in de kas en allerlei kruiden in de moestuin. Gisteren zette ik een paar daslookplantjes onder de appelboom. 

De ijsheiligen kwamen hier iets later aan dan aangekondigd en ze brachten een paar koude dagen mee. 
Morgen wordt het zonnig en gelukkig warmer. Maar van een weerbericht kun je eigenlijk niet op aan, wel? Toen mijn zoon een klein  jochie was vroeg hij eens "waarom de man van het weerbericht mocht bepalen wat voor weer het morgen werd". 
Tja... ;-) 

Voorkant huis: klaar!

 Gisteren, net na de middag kwam de chef thuis met de gehuurde "lift".

Wat een gevaarte. Het had nog heel wat voeten in de aarde voordat we dat ding op z'n plaats én gejusteerd hadden.

 Gelukt!

Eerst de ramen verven.

Vier keer moest hij eroverheen.

Ik deed intussen (onder andere) de boekhouding.

En ik hield een oogje in het zeil.

Ik reikte verf aan, maakte penselen schoon, dekte af, ruimde op engazomaardoor.

Vanmorgen haalde ik vers gebakken "franskbrød" bij de bakker. Eerst even lekker ontbijten om de dag te beginnen. Normaal eet ik yoghurt en de chef havermout, maar in het weekend mag het wat feestelijker.

Oh, ik hou zo van hagelslag, maar die is op. En die kun je hier niet kopen en het zal nog wel even duren voor ik weer naar Nederland kan komen. Allé, er is een Deense variant, die eigenlijk net zo lekker is. 

En niet kruimelt.

Ramen klaar! Nu het houtwerk op de gevel.

en de boeiboorden langs het dak.

Ik waste twee machines was.

Terwijl de chef volledig uit de wind stond kwamen er hier aan de achterkant af en toe hele harde windstoten.

Dat houdt die droogmolen zo niet lang vol!

Ik heb er flinke stenen opgelegd, maar waarschijnlijk gaan we morgen een betonnen voet maken die we in de grond vastzetten.

De was was wel binnen een mum van tijd droog.

En het ruikt zo heerlijk...

En de boer hij ploegde voort..

Ik rommelde wat aan in de tuin.

En toen was het klaar!

T'is een heel ander gezicht nu.

Niet zo kleurrijk; een beetje moderner.

Zo is het.

(nu de achterkant nog- oef)

Werkweek.

We zijn iets voor op ons tijdschema en dat geeft een goed gevoel. Er blijven (gelukkig) orders binnenkomen, maar we geven onszelf een beetje een ruime marge zodat er tijd overblijft om wat te fietsen

Gisteren hadden we twee waarschuwingsborden gemaakt voor kennissen van ons en we besloten om ze per fiets af te geven. Het is iets meer dan 8 kilometer naar hen, maar het was uitstekend fietsweer. En zeg nu zelf, mooi toch - met de Vejlefjord op de achtergrond. We hebben ze netjes op de tuintafel gezet, want de ene kennis is hartpatiënt; oppassen dus.

De restricties worden meer en meer versoepeld. Maandag mogen de oudste kinderen weer naar school (6. tot en met 10. klas) en de restaurants gaan weer open. De afstand tussen de mensen is verlaagd naar 1 meter. De "efterskoler" (kostscholen voor jongeren) starten ook weer.
Maar de leerlingen van het gymnasium, hogescholen en universiteiten moeten nog thuis blijven. Langzaamaan, dan breekt het lijntje niet. Oh ja, de grenzen zijn ook nog dicht..

Het fietsen is ook goed voor mijn knie, want daar heb ik een verkeerde beweging mee gemaakt tijdens het schilderen van de poort. Het lijkt wel alsof hij iets verwrongen is. Waarschijnlijk een spier of pees verstrekt. Ik doe er een knieband om en elke dag gaat het beter. 

De kroon op het werk is de kroon op mijn kies. Die past perfect. Wat een kunst die moderne techniek. Hoera, ik kan weer kauwen!

Bubblegum.

Doe je het nog wel eens? Of heb je het nooit gedaan? Kauwgom bellen blazen. Carl (en ik) haalde kauwgom , want dat wilde hij zo graag. En toen ging er sport in wie de grootste bellen kon blazen.

Gisteren, waar we op het eten waren uitgenodigd. Voor moederdag - ook voor de Papa ;-)

En bloemen kreeg ik ook. Vrijdag van Jeff en Ivona; zondag van Sandra. Mijn heerlijke kinders!
Plus een inspirerend boek met fietsroutes in Denemarken. Het wordt vast en zeker dit jaar een - blijf maar lekker thuis - vakantie. Maar fietsen kan altijd en in het hele land. In het boek staan de kilometers vermeldt, zodat we kunnen plannen of we batterij-kracht genoeg hebben. Anders delen we de route gewoon in twee.