Coronapas of test of..

Langzaamaan gaat ons land weer open. Met ons land bedoel ik het land waar ik woon, Denemarken. Na Pasen, de 6 april mogen de  leerlingen van de 5 tot en met de 9 klas weer om de week naar school. Hetzelfde geldt voor de gymnasia en beroepsopleidingen. Als iedereen ouder dan 50 ingeënt is mogen de scholen en opleidingen weer "gewoon" open. De kappers (eindelijk, hoor ik de mensen zuchten) en andere liberale zaken mogen ook weer openen. MAAR: je moet óf een coronapas óf een negatieve test kunnen tonen, anders gaat die vlieger niet op. Het gymnasium heeft bijvoorbeeld vier mensen aangenomen om de leerlingen te testen 😷 . 

Dat inenten gaat langzaam.... Astrazenica is nog niet helemaal goedgekeurd hier. Testcentra zijn er genoeg, maar niet iedereen wil zich laten testen. Ik ook liever niet als het met die lange watpin is, die bijna uit je achterhoofd komt. Wat moet dat moet, maar ik hóef niet. Gelukkig is mijn haar zo lang dat ik het kan vastzetten met spelden en elastiekjes. Gelukkig hoef ik echt niet persé uit eten te gaan (restaurants gaan 13 april open) of naar de bioscoop en waarom zou ik nieuwe kleren kopen als ik toch nergens heen ga 😎.

GENOEG, GENOEG, GENOEG!!! IK ZET ER EEN STREEP DOOR EN HOU OP MET ZANIKEN OVER DIE CORONA! OP NAAR DE LENTE....

Eerst even lege blikjes wegbrengen...

Overal zit er tegenwoordig statiegeld op. Op glazen- en plastic flessen, op potjes, op kratten en op limonadeblikjes. Alles bij elkaar had ik weer een volle vuilniszak; wegbrengen dus, naar de automaat bij Føtex, want daar kun je na het vullen van de automaat je handen wassen. Zeker zo fijn!

Pant A, B en C. Van 1 Deense Kroon tot 3 D.Kronen

  Dat werd toch weer (omgerekend) bijna veertien Euro.

We reden even langs dochterlief. Die is ALTIJD bezig met projekten in en om haar huis.

Deze keer was het de trap naar de voordeur. Daar hadden een aantal tegels losgelaten..

Die hoefden enkel en alleen maar opnieuw gelijmd worden, maar bij nader inzien was het een verkeerde oplossing, want er zat gewoon teveel vocht onder de tegels. Dan gaat de chef helpen, natuurlijk en alle tegels gingen eraf. Nu drogen en dan kunnen er nieuwe op. 

Gisteren waren we uitgenodigd om bij haar "pulled pork" te komen eten. Zo heerlijk - en gezellig. Bij de lunch vandaag aten we de restjes. Ik ruimde op en besloot om daarna een stuk te gaan wandelen. Ik zit daar toch maar in de weg ;-)

Aan het einde van haar straat ligt een school. Hier in DK worden er nogal wat (kleine) kinderen met de auto naar school gebracht en dat kan opstoppingen veroorzaken. Vandaar dit bord:

Kys og kør : Kusje en wegrijden.

Nu is dochter niet de enige die altijd bezig is. Dat kan zoonlief ook. Hier kreeg ik een foto van het leggen van de vloer in de totaal opgeknapte kamer in het sousterrein bij hem.

 

Alles had hij uit de kamer gesloopt. De zoldering, de muren, de vloer, de verwarming. Nu is het bijna klaar en ik had graag even een kijkje willen nemen. Maar Philip moet morgen nog een keertje getest worden voor covid19. Niemand gelooft dat hij besmet is, maar we wachten toch maar tot het volgende weekend.

Ik heb wat takken uit de tuin in een vaas gezet en er paaseieren in gehangen. Ik had een doos met paasversieringen waar ik alles naar heb afgezocht. Onvindbaar! Waarschijnlijk in de grote corona-opruim-woede ten onder gegaan. Deze lagen bij de Lidl; ook goed.

Stofzuigen.

Heb je er ooit bij nagedacht hoe zwaar stofzuigen eigenlijk is. Als ik de hele beneden verdieping hier gezogen heb dan zegt mijn rug dat ik toch echt even moet gaan zitten. Zo denk ik aan de huishulpen/thuiszorg hier (en vast ook bij jullie in de stad) die rondfietsen naar mensen, veelal ouderen die hulp in de huishouding nodig hebben. Die hulpjes beginnen vast en zeker elke klus met stofzuigen. En hoeveel huizen bezoeken ze per dag? Ja, reken dat maar eens uit! Geen wonder dat ze er versleten ledematen aan overhouden. Ongeacht in welk land ter wereld je woont: de mensen in de zorg en huishoudhulp verdienen een pluim én een goed salaris. 

Ik poetste vandaag. Ik poets normaal ook hoor, maar deze keer was de grote beurt nodig. Wat wordt hier toch veel vuil naar binnen gesleept. Dat kom natuurlijk door "het werk aan huis". Je loopt nogal eens van de werkplaats de kamer in. Naar de computer, de keuken door, even boven iets pakken, een kop koffie zetten voor die en die... Je doet niet telkens je schoenen uit en geloof me maar, daar blijft het nodige aan hangen. Vandaar mijn zucht en bewondering voor huishoudelijke hulpen.  

Ik poetste omdat de breiclub morgen komt. Huisvrouw of niet; het moet er netjes uizien. Zo ouderwets ben ik nu eenmaal. 

Struik.

 

Er stond een struik ; een hele omvangrijke, op de straathoek in de voortuin. Die struik werd ieder jaar groter en dikker.....

Vandaag werd hij gekapt. Michael kwam helpen; de chef reed af en aan met de aanhanwagen. Vijf volle ladingen. Nu kan de struik weer groeien, maar deze keer houden we hem laag - en rond - als een koepel(tje). PS, de vlaggenstok moet hoognodig geverfd worden zie ik nu. Komt nog wel. 

Gisteren mochten de kinderen in de vijfde klas (groep zeven voor jullie) een dagje naar school. Nou ja, school...Het "onderwijs" moest buiten gebeuren. Gelukkig was het goed weer hier; weinig wind en volop zon. Ze hebben genoten hoorde ik van mijn kleinzoon. Zes uur buiten gespeeld, gevoetbald, geklommen, gerend. Ooit wordt het allemaal weer normaal.

In de greep.

Soms lees ik aan een stuk door. Lees, luister en droom van alles door elkaar. De laaste twee boeken die ik las waren Zweedse "crimies" van de schrijfster Emelie Schepp. Hele spannende boeken , maar af en toe denk ik dat er óf iets mis is in Zweden óf de schrijfsters/schrijvers in dat land een stevige portie fantasie bezitten wat misdaad betreft. Ook de nieuwe Wallanders spelen zich af op het verlaten platteland, waar duistere dingen gebeuren. Brrrr, mensen met zieke geesten, mensen die trauma's in hun jeugd hebben opgelopen vanwege godsdienstwaanzin of misbruik. Nogmaals brrr. Nog net geen nachtmerries, ha!

Nu lees ik: "To brødre = Twee broers" van Ben Elton. Over twee jongens die in 1920 worden geboren in Berlijn. De ene is Jood, de andere Ariër en geadopteerd door de Joodse ouders. Het verhaal loopt vanaf de jaren 1920 via revolutie, opstanden, inflatie, de brullende twenty's, jazzclubs, beurscrack, werkeloosheid, Hitler, Jodenhaat tot aan de DDR en Londen in 1956.

Ik ben nog maar net begonnen met lezen maar het voelt al meteen intens. 

Het was ook echt "leesweer" de laatste paar dagen met die regen en wind.

Maar de jeugd ging toch naar de zeilschool. Zie hier de optimistjollen in een grijze, grauwe zee. En zie hier het verschil met vandaag. Wel koud, maar zonnig en redelijk weinig wind.

Mooi plekje hier. Doet me denken aan het lied van de Deense band Gnags...

Når jeg bliver gammel .....als ik oud ben
Så vil jeg sidde på en bænk......dan wil ik op een bankje zitten
Der hvor havet slår ind over molen....daar waar de zee over de kade klotst
Og ta imod duglette perlestænk.....en dauwfrisse druppels vangen
Af hav, når det glitrer i solen...van zeewater, dat glittert in de zon

''''''''''''''''

Når jeg bliver gammel.......als ik oud ben
Så vil jeg sidde på en bar..... dan wil ik in een café zitten
Der hvor havet slår ind over molen..... daar waar het zeewater over de kade klotst
Og dele rødvin med memoirer....om een fles rode wijn en memoires te delen
Med de andre gamle i solen.... met die andere oudjes in de zon.

Nou ja, geen slecht perspectief toch?!

In de vuilnisbak.

Ik wilde gevulde koeken bakken. Die kun je hier niet kopen, maar ik vond een recept waarbij stond dat het heel gemakkelijk was. Ik had alle ingrediënten in huis, maakte het deeg en liet het een uurtje in de koelkast liggen. Pffft, het was moeilijk uit te rollen, maar ik had twaalf koeken die de oven in konden. Toen belde een vriendin....Oeioei, de oven stond veel te hoog en alle koeken konden linea-directa de vuilnisbak in. 

Awel, er zijn ergere dingen. Ik fietste door de stromende regen naar het pakjes-afgeefpunt en daarna naar de Føtex supermarkt. Mijn regenbroek was kapot en was een paar weken geleden weggegooid. Straal vergeten. Ik kocht een nieuwe nu ik toch bij Føtex was. Ik moest ook meel, suiker, melk en meer van dat soort hebben. Mensch, wat stond ik daar te frummelen met mondkapje, handschoenen, drijfnatte jas, huissleutels die verward zaten in de elastieken van een andere mondkapje, betaalkaart, fietstas om in te pakken...ik kreeg het er warm van. Winkel uit; fietstas vastgemaakt...maar wáár zijn m'n fietssleutels? Niet in een van de vele jaszakken, niet in m'n broekzak, ook niet onderin de fietstas of op de grond......Terug de winkel in. Gelukkig had een aardig persoon ze afgeleverd bij de balie van de winkel. Dank je wel lief mens.

Ik denk dat m'n engelbewaarder er eventjes er tussenuit was.....Een halve snipperdag?

De chef is een vriend (kajaksmeden) aan het helpen met het folieëren van een kajak. Dat duurt wel even en ik had zoveel plannen om dit en dat en dinges te doen. Komt niks van... Ik bel mijn zieke vriendin; daar gaat het niet goed mee vandaag. Ik bel een jarige vriendin en ik bel tante Annie in NL. Even bijgepraat. 

Ik zet de deuren en ramen open om de aangebrande baklucht te verjagen. Ik lees dat het stormt in Brabant. Hier waait het ook, maar nog geen storm. Windstoten van 70 km per uur. De bruggen zijn nog open; de wind komt uit het zuidoosten. Dat hebben we niet vaak.

Ik denk dat ik m'n vest ga afmaken. Ik moet alleen nog de halsboord breien. Misschien is er een film te vinden op Netflix ?! Da's net iets voor een regenachtige middag in maart.

Peren crumble.

 Een lekker en gemakkelijk dessert. (Van Valdemars Ro). Voor 6 personen, minstens.

Ingrediënten: 

6 peren,

Sap van een halve citroen

2 eetlepels muscovado- of bruine suiker

50 gr witte en 50 gr. pure chocolade (de helft is genoeg, vind ik), grof-gehakt.

Crumble:

100 gr bloem

40 gr fijne havermout

125 gr boter

75 gr rietsuiker

een beetje zout

Schil de peren en snij ze in blokjes. Doe het citroensap en de muscovadosuiker hierbij en roer het wat door elkaar. Leg dit in een ovenbestendige schaal en verdeel de chokolade erover.

Brokkel de ingrediënten voor de crumble door elkaar (ik deed het met m'n handen) en verdeel dit over de peren en de chokolade.

Bakken in een voorverwarmde oven, hetelucht, in ongeveer 25 minuten tot de crumble goudbruin is. 175 graden. 

Het lekkerste is om het ietsje warm te serveren; ik deed er crème fraîche bij. (maar de volgende dag aten we het koud en was het net zo lekker).