Vroeg licht, dat wel, maar...

 

Een screenshot van mijn mobieltje. Kijk eens, het wordt al licht om iets voor vijf 's morgens. Het ziet er alleen niet zo uit! Ach lieve mei, waar blijft het mooie weer.

Nou ja, bij de pakken neerzitten helpt ook niet. We reden naar het tuincenter voor planten.

Van-alles-en-nog-wat. Om wat kleur in de tuin te creeëren. Vroege en late bloeiers. Het is eigelijk goed weer om ze te planten, maar na thuiskomst zette ik ze op de tuintafel achter...en daar staan ze nu nog. Het regende, waaide en was koud.

Dan maar binnen iets doen. We hebben nieuwe plafondlampen gekocht voor de kamers boven. Daar hingen/hangen nog steeds rijstpapier lampen (die overigens nu weer modern zijn, maar wij gaan tegen de draad in). Stofnesten waren het.

Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. We monteerden er maar eentje; die in de slaapkamer.

Misschien morgen nog een... en overmorgen...

Na een boterhammetje gingen we er even opuit met de auto. Naar Fyn's land, zoals we hier zeggen. Naar de noordkust van het eiland; naar Båring en Vejlby. Niet zo ver hier vandaan.

Met de ruitenwissers aan, over kleine wegen, langs de bloeiende koolzaadvelden.

Langs vele zomerhuizen (want van huisjes hoef je niet te spreken; het zijn complete tweede huizen). Dit bovenstaande zomerhuis had dit uitzicht:

We kwamen ook langs het vroegere badehotel in Båring dat nu een visrestaurant is. Daar moeten we toch eens gaan eten als de chef ook ingeënt is. Het menu ziet er lekker uit.

Kijk eens hoe jong...

 

De zon schijnt heerlijk naar binnen. Je zou zeggen dat het zomer is, maar het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Hoe ik dat weet? Omdat het vandaag de verjaardag van mijn moeder was. Twintig mei; dat heb ik 67 jaren mee mogen beleven. Nou ja, de eerste jaren wist ik waarschijnlijk van niks. Jarig of niet jarig, wat maakt dat nu uit voor een baby of kleuter. Later wel; dan werden de verjaardagen gevierd met veel, heel veel familie. Als tieners hebben mijn zus en ik heel wat koffie met gebak, een bessenjenevertje en een cognacje aangesleept. We maakten vruchtenbowl wat steevast uitmonde in een allergische niesbui en lopende ogen bij mijn ene broer. En steeds maar afwassen tussendoor, want zoveel servies hadden we nu ook weer niet. Mijn jongste broertje zat gezellig te keuvelen met de ooms en tantes als hij er niet tussenuit kneep en naar zijn vriendjes ging. 

Jaren later waren ook de kleinkinderen op het feest en nog later werd de feestelijke dag wat ingekort met bezoek van de tantes vanaf de ochtendkoffie tot na de lunch en een paar bezoekers later op de dag, Ik vond mijn moeders verjaardag altijd heel gezellig; dan zag je alle ooms en tantes weer eens! Mijn moeder daarentegen slaakte altijd een diepe zucht als heel het circus weer voorbij was!

Drie jaar geleden vierden we moeders 94.ste verjaardag en anderhalve maand daarna is ze overleden. Ik heb nog een foto van haar toen ze heel jong was. Een jaar of veertien, schat ik. Met nog een heel leven tegoed!

Terug naar normaal.

Gek toch dat alles weer normaal verloopt. In een ietwat rustiger tempo, dat wel, maar er is weer werk verricht in de firma, zowel als ingepakt en opgestuurd. 

Vandaag scheen de zon. Ik draaide twee wassen en alles kon buiten gedroogd worden. Dat ruikt zo lekker, nietwaar?!

Zaterdag bakte de chef "vandbakkelser". Dat vindt Sandra zo lekker, Ivona had het nog nooit geproefd maar Jeff nam een stuk mee naar huis voor haar. Hij zette er flink z'n schouders onder, onze Jeff, die zaterdag en het hek is nu zover klaar dat Sandra en Casper en misschien ook Carl de rest zelf kunnen doen.

Vandbakkelser

Ik zou niet weten hoe ze in het Nederlands heten. Je kookt 2,5 dl water en 125 g. boter in een pannetje en als het bijna kookt zeef je er 125 g. meel over. Na een kwartiertje afkoelen roer je er 3 eieren onderdoor. Je doet alles in een spuitzak en spuit het op de bakplaat.en dan bak je ze in een half uurtje in de oven bij 200 graden

De crème, jam (ik had ook rabarbercompôte) gaat erop net voor het opdienen.

Zondag kocht ik tomaatplantjes. Nu moet het toch ondertussen warm genoeg zijn!
Ze staan wel in de kas.

Regen, bewolkt, een dagje zon....het onkruid groeit als kool. Kijk hier eens: de bessenstruik.

Mijn tweede prik is binnen.

Nu de chef nog......

PS Mijn zus tipte al: het is natuurlijk gewoon soezen deeg. 😃

Werk en opleiding in de toekomst

                     Uit de krant vandaag ; 

                     ....met een knipoog ....of toch niet?!

                      Wat doen we voor werk in de toekomst.

                         Ruimtevaart-toeristguide 

                         Vrijetijdsplanner ( in 1968 lazen wij al" 20-duizend uur)

                         Laboratorium vleesonderzoeker. Kunstvlees en of?

Virtual Reality-influencer

Nanomedicijnchirurg:  zodat je bv een pilletje slikt wat allerei robotjes en microscans bezit en zodoende kan uitzoeken wat je mankeert.

Genetisch AI-bioloog: De groeiende vraag naar onderzoek op gezondheidstechnisch gebied, om het DNA van de mensen te veranderen en daarmee bepaalde ziektes uit te kunnen sluiten.

Skovetableringsstrateg: Bos vestigings strateeg ; Omleggen van landbouwgrond in bos 

Klima-geoingenieur: bv onderzoek naar het "afkoelen" van de aarde.

Ethisch algoritmeprogrammeur: De tecnologie behandelt mensen verschillend op basis van huidkleur en sexe. Daarom moet er een nieuwe etische regelsset worden ontwikkeld. 

Persondata-manager: Hoe moet/kun je omgaan met alle persoondata

   

Full house

Met een grote doos vol met fruit stapten ze binnen. Een enorme watermeloen, een galla meloen, grote druiven, mango, ananas noem maar op. De lieve zoon, schoondochter en kleinzoon. Voor de zieke, die ineens niet meer ziek is maar wel moet oppassen zodat de wond goed geneest. Voor de reconvalescent, wat een mooi woord, in plaats van bloemen, heel veel fruit.

Jeff ging daarna Sandra helpen met het maken van een afscheiding/hek tussen haar tuin en die van haar buurman. Als zij het werk wilde uitvoeren, dan zou buurman de materialen betalen. Deal! Tja...de chef hier mag natuurlijk niet meehelpen, maar wat reuze fijn dat ze zo'n fantastische broer heeft die komt helpen. Natuurlijk moest kleinzoon Casper ook flink aanpoten. 22 betonpalen moesten de grond in! Het is een diepe tuin. Flink graven dus; door de vette klei heen! Die zullen spierpijn hebben vandaag

Ik viste een groot rundvlees-braadstuk uit de diepvries en liet dat sudderen. Samen met Ivona maakte ik eten voor de hele zwik. Full house de hele dag.

Het gaat goed met de "patiënt". Ach, af en toe is hij ietwat nerveus. De rauwe werkelijkheid begint langzaam tot hem door te dringen. Hij had plotsklaps weg kunnen zijn...... Gelukkig liep alles goed af.

Hij mag een week lang geen auto rijden (dus nu hoef ik niet iedere keer de stoel te verstellen). Hij mag niets tillen dat meer dan 5 kilo weegt en hij mag z'n armen niet boven het hoofd strekken. Kleine, heel kleine hinderingen. Maar wel belangrijk. 

Fietsen kan en mag gelukkig wel. Jammer dat de zon niet door wil komen.

Warme chokolademelk op een terras. 

Schapen en lammetjes in de wei

Grote schrik

Hij slaapt nog. Hij slaapt diep, voor de eerste keer in weken. Rustig ademhalend, ver weg in dromenland. Mijn lieve man, die we op het nippertje stonden te verliezen. "Een dag, een week, hooguit een maand", zei de chirurg. Het hart kreeg geen impulsen meer... 

En het begon zo gewoon. Nou ja, gewoon. Hij was al wekenlang kortademig. Hij was vaak misselijk en ontzettend moe. "Dat kan het hart toch niet zijn", zeiden wij. "Er is nog niet zo lang geleden een cardiogram gemaakt. Toch maar een afspraak maken met de huisarts". "Hebt U een negatieve coronatest? vroeg de secretaresse. "Ja, een sneltest". "Oh die is niet goed genoeg, U moet een PCR test hebben". "Maar ik maak het niet goed, heb ik geen tijd voor. "Ja, maar we moeten uitsluiten dat U corona hebt". Toen gooide de chef de hoorn er op. "Dat is die vast die vervloekte rug. Ik verga van de pijn". Afwachten wat ze in het ziekenhuis in Middelfart zeggen.

Daar was hij maandag. Voor een gesprek met de chirurg, die meende dat een operatie mogelijk was. Eerst even de bloeddruk opmeten. "Maar meneer, U hebt een veel te lage pols: 32 !!"

"Ik stuur U meteen door naar de hartafdeling in Vejle". 

En daar zat hij dan te wachten op de ambulance in Middelfart. Hij belde mij dat er complicaties waren en of ik onze auto op kon halen. Natuurlijk. Dochter Sandra had net vrij en wij naar het ziekenhuis. Hij zag er niet slecht uit; had een gezonde kleur in z'n gezicht maar natuurlijk waren wij allen bezorgd en wachten met z'n drieën. Misschien een infectie? Een bloedstolling of? Toen kwam de ambulance.

We reden de ambulance na naar Vejle. Toen wij aankwamen was de arts al bezig met hem te onderzoeken en kon bijna meteen constateren dat het hart bijna geen impulsen kreeg. De "bedrading" was kapot. Dat werk moest worden overgenomen door een totale pacemaker. 

Intussen was het al laat in de middag en in Vejle opereren ze alleen overdag. De hartchirug durfde niet te wachten en na overleg met het universiteits hospitaal in Odense werd hij met loeiende sirenes naar Odense vervoerd. 

Gelukkig heb ik zo'n grote kleinkinderen. Casper was thuis bij Carl.

Wij reden van Vejle naar Odense. Daar lag hij dan, op de hartkamer met monitors en allerlei draden op z'n borst en buik. Hij werd al klaar gemaakt voor de operatie, maar moest even uitwijken voor een acuut geval. Ondertussen hadden wij zoon Jeff gebeld en gevraagd of hij wat eten voor ons kon meebrengen.

Rond negen uur 's avonds werd de pacemaker geplaatst. Half elf was hij terug op de hartkamer. Met een pols van 92! 

Toen reden wij met een geruster hart naar huis. 

Van slapen kwam niet veel terecht. Ik stond vroeg op en streek de was van afgelopen dagen. Practisch zijn helpt. Er lag ook nog wat werk in de werkplaats. En dan natuurlijk bellen en schrijven naar de patiënt. Die maakte het goed. De kortademigheid was..foetsie...weg. De misselijkheid ook. Geweldig. Wat kunnen ze toch wonderen verrichten vandaag de dag!

Hij moest nog even blijven. Zo'n pacemaker moet gejusteerd worden. Dat gaat tegenwoordig gewoon via een computer. De wond moest worden nagekeken.

Ik kon net nog naar de begrafenis van mijn vriendin......Gelukkig maar.

En iets na driën haalden Sandra en ik hem op in Odense. Gezond en wel. Wat een wonder!!

Nu hoor ik dat hij wakker wordt. Tien uur slaap in een ruk. Heerlijk.

 

Gewoon door kabbelen.

Dat doet het leven namelijk; dat kabbelt gewoon door. Met z'n corona perikelen, met regen afgewisseld door zonneschijn en allerlei dingen die gewoon gedaan moeten worden.

Een foto van vrijdag.
De bloemen zijn besteld en er bleef flink wat over voor het kankerbestrijdings-fond.

Gisteren zijn we dan maar begonnen met het in elkaar zetten van nieuwe schappen voor in de werkplaats en een nieuwe werk/opbergtafel. Ondanks de slechte rug van de chef. Je maakt het immers alleen maar erger door stil te zitten (denk ik).

Gisteren de schappen, vandaag de werktafel. Dat houdt in dat er heel veel moest worden opgeruimd! Twee keer naar de afvalsortering; alles moet gescheiden worden. 

Er is een hoop tevoorschijn gekomen waarvan we niet meer wisten dat we het hadden ;-)

Maar ik moet zeggen dat het een stuk overzichtelijker is.

Vandaag, moederdag. Jeff kwam met bloemen toen we net weg waren met de aanhanger. Maar wat kan een moeder zich meer wensen dan dat hij dan maar even bij z'n zus gaat buurten. (Hij had mosselen geplukt - voor ons;-) die gingen nu naar z'n zus) 

Dan gaan wij er ook even heen... en kregen koffie...en zon...en gezelligheid.

En ik werd ook nog eens verwend met een boek.

Dank jullie wel voor de bloemen, voor het boek en vooral voor al het lieve.