Ach die arme kleinzoon...

Au, alweer die knie uit het gewricht. Die arme Casper met zijn hypermobiele gewrichten. Hij ging door z'n knie bij het beachvolleyen en z'n moeder en hij zaten vier uur bij de EHBO; skadestue heet dat hier. Hij kwam terug met een knieband en een afspraak over 14 dagen om te kijken of een knie-operatie mogelijk is.. Tja, momenteel kan hij niet op dat been steunen.

Ik ging Carl halen die al een paar uur alleen thuis was. Dat kan hij best, maar het was onduidelijk wanneer Casper eindelijk geholpen kon worden en door de røntgen kon. Carl wilde graag mee en hielp morfar (de chef) met het roeren van beton/cement om een parasol-voet te maken. 

Nu het plotsklaps zonnig werd wilde ik de parasol opzetten, maar de standaard was altijd al een probleem. Het waait hier vaak en de parasol hing steeds scheef. Dat deed mijn droogmolen ook en daar maakte de chef ook zo'n betonnen voet voor. Nou staat die in ieder geval stevig. Morgen is de nieuwe voet droog. Fijn!

Natuurlijk werd er ook met de tuinslang gespoten en gespeeld en haalden we deze keer het eten bij McDonalds. Het was echt heerlijk weer.

Vandaag ook zonnig: dan gaat er niets boven buiten ontbijten vind ik.

Daarna maakten we twee facadeborden. Die werden om één uur afgehaald.

En toen fietsten we naar Middelfart waar we een verlate lunch (of vervroegd avondeten) namen. Heerlijk buiten op het terras bij de oude haven.

Zomers weekend

Loom van de warmte. Heerlijk. Buiten zijn, buiten leven. Maar eerst de tuin! Na al die regen was het hard nodig om er de schoffel doorheen te halen. Twee volle zakken onkruid gingen eruit. Onkruid dat ineens weelderig tierde. Ik was eigenlijk iets te lang bezig geweest; ik moet toch eens leren om wat eerder te stoppen; ik ben per slot van rekening geen 20, 30. 40, 50, 60  meer. Maar dat besef je pas als je neerzijgt. Het meeste is gelukkig toch weer gedaan; nu kunnen de plantjes gaan bloeien, want het zijn nog maar zielige scharminkeltjes.

Gisteren werd het hek bij Sandra afgemaakt. Daar hielpen de chef en ik mee...

Negentien vakken aan beide kanten bekleed. En daartussenin drie open stukken met draad.

Later deze middag fietsten we nog over fælleden en langs het strand. Daar zag je allemaal blije mensen. Er werd gepaddeld, gevaren in kajakken, moterbootjes, zeilboten. Sommige helden sprongen het water in, iemand stond op waterskies en op het strand werd gedanst, gegeten, gedronken en gezonnebaad. 

Zomaar, in een keer, zomer! Vrijdag hadden we de jas nog aan bij het verorberen van een milkshake / de eerste van het jaar.

Allergie.

Oei en bah, ik kreeg een allergische reactie op?? ja waarop eigenlijk. Ik werd eergisteren wakker met dikke opgezette wallen onder mijn ogen. Het zag er niet uit. Waardoor kwam het?

Ik had de avond ervoor een laagje ogenzalf aangebracht. Ik had het gevoel dat de huid strak stond en vetarm was. Vandaar die crème. Nu denk ik dat er nikkel in zat; ik heb namelijk nikkel-exceem. Als eerste vloog die crème de vuilnisbak in. Duurkoop (gekocht van een cadeaubon voor mijn verjaardag lang geleden) bleek een slechte keus. Maar het kan ook zijn dat het een kruisreactie is. Pollen? ook al zijn er maar weinig vanwege de regen; Iets in het eten? We aten niks bijzonders; Stress, mwaa? misschien...

Ik heb ook een wondje op m'n vinger dat niet wil genezen én een blaar op m'n hiel. Dat laatste is omdat ik met blote voeten in mijn laarzen stapte. Oerdom! Al die kleine mankementjes toch. Een ietsie-pietsie stress? Een verlate reactie?

Ik nam een allergie-tabletje op aanraden van de chef. En inderdaad, het werd ietsje minder. Nog maar eentje voor het slapen gaan. Toen ben ik als een kaars uitgegaan. Je had een kanon kunnen afschieten zonder me wakker te maken. En vandaag gaat het stukken beter. Het jeukt nog wel, maar allá, ook dat gaat over.

Eindelijk, EINDELIJK is het opgehouden met regenen. Ik ging een eind fietsen met Birgit. Die wacht nog steeds op de uitslag van een biopsie; al vijf weken!! Dat wachten...oei wat is dat moeilijk. Dan maar fietsen en wandelen en het ietwat van je af praten. Ik leg het oor te luisteren. Maar het was best nog koud; de zon kwam af en toe eventjes tevoorschijn, maar de warmte kon (nog) niet doordringen. NU schijnt de zon....hopelijk heel lang en heel veel!

PS: aan foto's doen we niet vandaag. Dat is pt "buiten werking" zegt blogger 👦👧👨👩

Ineens weer dinsdag..

De chef moest naar Holsted, ik was de "ketelpasser". Een uurtje nog wat geprint en "geplukt", een pakje afgehaald bij de post, boodschappen gedaan, wat bloemen-in-een-vaas, wat altijd aardig staat, de was opgehangen....en toen belde Sandra of ik een paar uurtjes bij Carl kon zijn. Die had buikpijn / maagkrampen en alleen is maar alleen ook al ben je elf jaar. Ik nam een paar van de verse broodjes mee die ik net gekocht had en die gingen er, ondanks de buikpijn, best in.

Na een paar uurtjes en een Harry Potter film kon hij weer met Daisy kroelen.

Onze afgelopen week hing van ziekenhuisbezoekjes aan elkaar. Ik de tweede corona-prik in Middelfart, de chef een maal controle en een maal de draadjes verwijderen bij de huisarts. Ze houden hem erg goed in de gaten! Morgen weer een "tjek". Fijn!

Er was ook nog een keertje naar de røntgen in Middelfart en een eerste corona-inëntning voor de chef in Vejle.

Als ik reed/mee reed dan had ik een boek mee. Het viel enorm mee met de wachttijden; ik heb maar een paar bladzijden kunnen lezen.

Tja...dan is er nog het weer...

De wolken...hierboven aan de achterkant; hieronder aan de voorkant.

Vroeg licht, dat wel, maar...

 

Een screenshot van mijn mobieltje. Kijk eens, het wordt al licht om iets voor vijf 's morgens. Het ziet er alleen niet zo uit! Ach lieve mei, waar blijft het mooie weer.

Nou ja, bij de pakken neerzitten helpt ook niet. We reden naar het tuincenter voor planten.

Van-alles-en-nog-wat. Om wat kleur in de tuin te creeëren. Vroege en late bloeiers. Het is eigelijk goed weer om ze te planten, maar na thuiskomst zette ik ze op de tuintafel achter...en daar staan ze nu nog. Het regende, waaide en was koud.

Dan maar binnen iets doen. We hebben nieuwe plafondlampen gekocht voor de kamers boven. Daar hingen/hangen nog steeds rijstpapier lampen (die overigens nu weer modern zijn, maar wij gaan tegen de draad in). Stofnesten waren het.

Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. We monteerden er maar eentje; die in de slaapkamer.

Misschien morgen nog een... en overmorgen...

Na een boterhammetje gingen we er even opuit met de auto. Naar Fyn's land, zoals we hier zeggen. Naar de noordkust van het eiland; naar Båring en Vejlby. Niet zo ver hier vandaan.

Met de ruitenwissers aan, over kleine wegen, langs de bloeiende koolzaadvelden.

Langs vele zomerhuizen (want van huisjes hoef je niet te spreken; het zijn complete tweede huizen). Dit bovenstaande zomerhuis had dit uitzicht:

We kwamen ook langs het vroegere badehotel in Båring dat nu een visrestaurant is. Daar moeten we toch eens gaan eten als de chef ook ingeënt is. Het menu ziet er lekker uit.

Kijk eens hoe jong...

 

De zon schijnt heerlijk naar binnen. Je zou zeggen dat het zomer is, maar het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Hoe ik dat weet? Omdat het vandaag de verjaardag van mijn moeder was. Twintig mei; dat heb ik 67 jaren mee mogen beleven. Nou ja, de eerste jaren wist ik waarschijnlijk van niks. Jarig of niet jarig, wat maakt dat nu uit voor een baby of kleuter. Later wel; dan werden de verjaardagen gevierd met veel, heel veel familie. Als tieners hebben mijn zus en ik heel wat koffie met gebak, een bessenjenevertje en een cognacje aangesleept. We maakten vruchtenbowl wat steevast uitmonde in een allergische niesbui en lopende ogen bij mijn ene broer. En steeds maar afwassen tussendoor, want zoveel servies hadden we nu ook weer niet. Mijn jongste broertje zat gezellig te keuvelen met de ooms en tantes als hij er niet tussenuit kneep en naar zijn vriendjes ging. 

Jaren later waren ook de kleinkinderen op het feest en nog later werd de feestelijke dag wat ingekort met bezoek van de tantes vanaf de ochtendkoffie tot na de lunch en een paar bezoekers later op de dag, Ik vond mijn moeders verjaardag altijd heel gezellig; dan zag je alle ooms en tantes weer eens! Mijn moeder daarentegen slaakte altijd een diepe zucht als heel het circus weer voorbij was!

Drie jaar geleden vierden we moeders 94.ste verjaardag en anderhalve maand daarna is ze overleden. Ik heb nog een foto van haar toen ze heel jong was. Een jaar of veertien, schat ik. Met nog een heel leven tegoed!

Terug naar normaal.

Gek toch dat alles weer normaal verloopt. In een ietwat rustiger tempo, dat wel, maar er is weer werk verricht in de firma, zowel als ingepakt en opgestuurd. 

Vandaag scheen de zon. Ik draaide twee wassen en alles kon buiten gedroogd worden. Dat ruikt zo lekker, nietwaar?!

Zaterdag bakte de chef "vandbakkelser". Dat vindt Sandra zo lekker, Ivona had het nog nooit geproefd maar Jeff nam een stuk mee naar huis voor haar. Hij zette er flink z'n schouders onder, onze Jeff, die zaterdag en het hek is nu zover klaar dat Sandra en Casper en misschien ook Carl de rest zelf kunnen doen.

Vandbakkelser

Ik zou niet weten hoe ze in het Nederlands heten. Je kookt 2,5 dl water en 125 g. boter in een pannetje en als het bijna kookt zeef je er 125 g. meel over. Na een kwartiertje afkoelen roer je er 3 eieren onderdoor. Je doet alles in een spuitzak en spuit het op de bakplaat.en dan bak je ze in een half uurtje in de oven bij 200 graden

De crème, jam (ik had ook rabarbercompôte) gaat erop net voor het opdienen.

Zondag kocht ik tomaatplantjes. Nu moet het toch ondertussen warm genoeg zijn!
Ze staan wel in de kas.

Regen, bewolkt, een dagje zon....het onkruid groeit als kool. Kijk hier eens: de bessenstruik.

Mijn tweede prik is binnen.

Nu de chef nog......

PS Mijn zus tipte al: het is natuurlijk gewoon soezen deeg. 😃