Kamerconcert

De dirigente van ons koor gaf vandaag een pianoconcert in het Tøjhus.

Gratis entree dus geen reden om thuis te blijven op deze regenvolle zondag.

Het logeetje was weer naar huis en de chef houdt er niet van, maar ik kom altijd wel bekenden tegen.

De dirigente van ons koor komt uit Oekraine, dat destijds bij Rusland (USSR) hoorde en tussen de prachtig gespeelde stukken vertelde ze over het Rusland van vroeger.

Eerst over de componist Shostakovitch die symfonie nr.7 opdroeg aan de bevrijding van Leningrad in 1944. De stad was door de Duitsers in 872 dagen belegerd, waardoor er een enorme hongersnood was gekomen die zeker aan een miljoen burgers het leven kostte. 

Svitlana groeide op in een heel muzikaals gezin. Haar vader, die zijn gezichtsvermogen verloor in de oorlog, was leraar aan het conservatorium en Svitlana werd naar de muziekschool gestuurd. Naast het gewone onderwijs werden er elke week vele uren besteed aan piano-lessen.

Ook compositie, opera, ouverturen en techniek waren verplicht. Op haar 15.de moest ze drie etudes van Chopin spelen, na elkaar, voor haar examen. Ze gaf ons een voorbeeld hiervan. Pfft... Chopin gebruikt alle 88 tangenten!

Geen wonder dat de Russen zo uitblinken in onder andere ballet, sport en muziek.

Ze vertelde nog meer over Rusland en vooral over de Russiche poezie.

Over de schrijver Pushkin, de vader van de Russiche litteratuur, zoals Shakespeare wordt genoemd in Engeland.

Veel componisten hebben zijn verhalen en gedichten gebruikt voor hun composities en opera's.

De zaal zat gezellig vol en het was een fijne middag.

Als laatste speelde ze een elegie van Rachmaninoff en sprak de hoop uit dat 

de vrede bewaard blijft.

Dat hoop ik ook!

Zomaar van de week.

Ik zet een cd op met Bach. Niks voor de chef, maar hij is even wat klusjes doen bij Sandra. Ik heb het huis schoon, de was opgehangen en het bed voor het logeetje opgemaakt. Philip komt een weekendje logeren. 

Donker is het; regenachtig, waterkoud, maar (nog) geen wind. Van mij mag de storm wegblijven en het ziet ernaar uit dat het hier veel mee zal vallen. Ik hou echt niet van storm; ik word er onrustig van. 

Op het www vond ik een fotootje van het huis waar ik geboren ben. Ik denk tenminste dat het dit huis was. Ik ben geboren op nummer 12 en dit is nummer 18. Maar ik heb ook gelezen dat de nummers wat veranderd zijn. Het huis is wat verzakt en helt iets naar voren, maar dat kan ik op deze foto niet zien. En daar aan het water van de Nieuwe Haven kwam ik ter wereld en daar aan het water kwam ook die vreselijke overstroming. Vandaag de dag is men veel beter voorbereid op stormen. Dijken zijn verhoogd, pompen werken en het nieuws waarschuwt al dagen van te voren dat er kans is op storm. Ik schud wel meewarrig m'n hoofd als ik al die journalisten in de wind en regen zie staan om te rapporteren. 

Verder deze week.

Ik ging naar de bioscoop in Vejle samen met m'n dochter. De film "Du som er i himlen" speelde alleen daar. 

Een film die speelt rond 1890. Een welvarend boerengezin, de moeder die voor haar oudste dochter wenst dat ze een opleiding kan volgen, de tragedie als moeder sterft in het kraambed en dochters toekomstdromen verdwijnen in een zucht, want het is haar plicht om moeders plaats in te nemen. Een mooie film, die weer eens toont dat de goede oude tijd lang niet altijd een goede tijd was. Ook al was er geen armoede, de strenge rollenverdeling tussen man en vrouw was er wel en was toonaangevend.

De chef maakte een nieuwe schemerlamp. Danish Design ;-) homemade.  Van hout dat ooit een tafel van zoon afkomt. Fijn met licht, want wat ís het toch donker! Knappe man, nietwaar.

Gisteren planden we hier bij mij de agenda voor een extra algemene vergadering over de toekomst van ons koor. De leden zijn en worden ouder en ouder. De stemmen gaan kraken en lidmaatschappen worden opgezegd. De vergadering moet beslissen of we het koor opheffen. Dat "even plannen van de vergadering" liep uit tot een drie uur durend koffiekransje.  

Daarna reden de chef en ik naar Ikea in Aarhus omdat we nieuwe barstoelen noduíg hadden en die waren in Odense uitverkocht. Gossie, wat gaat de snel als je weet wat je nodig hebt. Net na de ingang even intikken wat je wilt hebben, click en bestel en je krijgt een code op je telefoon. Daarmee naar de kassa om te betalen en je spullen liggen klaar op een winkelwagen, zó mee te nemen. Nog tijd voor een hotdog voor de chef en een ijsje voor mij en hups weer naar huis. 

Nu heb ik eindelijk drie krukken!

In een land zonder hoge bergen....

The Olympics...

Tja, medaljes zitten er niet in voor de Denen. 0-0-0-0. Wij hebben geen bergen om te skien, geen rivieren om te schaatsen, dus die sporten hebben nooit aandacht gekregen.

(de ijshockey'ers hebben het gehaald tot de kwartfinale...applaus!).

Hier een lied van Michael Falch

In een land zonder hoge bergen, waar het regent en sneeuwt

zal ik mijn dagen leven, tot mijn einde komt.

Op dat stipje op de wereldkaart, waar niemand mee rekent, 

dat snel uitgegumd kan worden, als er geen vrede meer is.

Mijn vlag heeft geen sterren, geen hamer en sikkel

die viel uit de hemel, miscchien zelfs per ongeluk.

In een land zonder hoge bergen, daar wil ik bouwen, en hopen

in een land zonder hoge bergen, wil ik bouwen, wil ik wonen

En kom je als een vreemde, kom binnen, ga zitten

wij beginnen geen oorlogen, ook geen wereldvrede.

Maar in mijn volk kloppen harten van goud

die vind je ingebotteld en in de zwarte grond

In een land zonder hoge bergen..

...

Medaljes...die wachten op de wind op het water, zeilen, roeien, fietsen, zwemmen....

Moesgaard

 Moesgaard museum in Aarhus 

MOMU

Het ligt daar mooi in het ietwat glooiende landschap in Højbjerg in de gemeente Aarhus.

Met een grasbedekt dak waar je op kunt lopen.... Architect Henning Larsen Group

 (met een knipoog naar het dak van de bliotheek bij de TU in Delft)

Hier kom je binnen.

Het museum heeft een permanente tentoonstelling van de 

oudheid van het stenen- bronzen- en ijzeren tijdperk en natuurlijk van de tijd van de vikingen.

Hier zie je ook het welbewaarde moeras-lijk ,grauballemanden.

Die vikingen reisden naar Groenland, Newfoundland, de Færø-eilanden, IJsland, Schotland, Engeland, Ierland, Holland, Duitsland, Oekraine, Rusland en Turkeje en brachten nogal wat spullen, vrouwen en gewoontes en meer naar huis.

En dan heb je nog een tentoonstelling van de middeleeuwen (1050-1536).

Van die permanente tentoonstellingen kon ik geen foto's maken vanwege de belichting.

Die moet je dus zelf maar komen bekijken ;-)

Dit is de evolutie-trap. 

Er staan zeven figuren van voortijd-mensen. Van de oudste van 3,2 miljoen jaar geleden (Lucy - het apenmeisje) tot het heden. Dit illustreert waarnaar de mensheid op weg is.

Boven aan de trap zie je Paul Gurrumuruwuy, aborginer van de Yolngu stam in Australien, Galina Ainatgual, tjukter uit het noorden van Kamchatka in Sibirien en Stephen Hawking.

Deze drie personen vertegenwoordigen onze tijd.  

Waar komen wij vandaan en waartoe zijn we op weg?  

Hoog tijd voor de chef om echt uit te rusten. Ook al waren er overal banken om op te zitten, (gelukkig!) moest hij echt wat langer uitrusten. Ik haalde een heerlijke lunch.

Een warm winterpotje voor hem (was zalig, zei hij) en verse zalm voor mij.

Daar zaten we een tijdje heel rustig naar het uitzicht en de mensen te kijken.

Naast de permanente tentoonstellingen waren er ook tijdelijke. 

Deze bijvoorbeeld; over dromen.

Want waar droom je van als je jong bent en is je droom waar gemaakt.

De foto (een hologram) hierboven liet het kind zien, de jonge vrouw en nu een dame van 88. Haar dromen waren verwerkelijkt.

De bank hieronder was een aanwijzing voor thuislozen om hulp te zoeken.

"Slaap jij op straat? staat er op het aanplakbiljet. In Denemarken mag je overal slapen. Op het strand, in het bos, op een bank enzo. Maar veilig is het misschien niet en leuk nou ook weer niet. Zoek hulp - wordt er aanbevolen! Ook jou dromen kunnen waar worden.

Na nog een kop koffie met iets lekker reden we voldaan en moe weer naar huis. De chef moest wel erg veel bijkomen, maar hij heeft het toch maar gedaan. Bijna vijfduizend stappen.

De "iets voor iets - bank"

Alweer tien jaar geleden schreef Paolo Coelho over de "Iets voor iets-bank" in de roman Zahir. Iets voor iets oftewel "de ene dienst is de andere waard". Zo'n bank bestaat natuurlijk al jaren, anders waren wij mensen de klos, nietwaar. Het is een hele goeie bank waar wijzelf veel plezier van hebben, maar die natuurlijk ook vereist dat je er iets voor terug doet.

En zo stonden wij vanmorgen in een hal om de auto van een bevriende loodgieter te voorzien van folie. Jammer dat ik er geen foto van nam, maar ja, vergeten. Een blijde loodgieter. Ook wij vonden het fijn om iets terug te kunnen geven.. Een betere bank kun je eigenlijk niet hebben!

Gisterenavond waren we weer eens in de bioscoop. Ik ben toch niet voor niks lid van de bioscoop-club en er liggen nog een aantal" overgeslagen" films uit de corona-tijd.  Ja...de coronatijd is hier - hopelijk voor altijd - voorbij. Geen beperkingen, niks nie coronapas en mondkapjes, gewoon gezellig, als vanouds naar de film. Een zakje snoep ( wij zijn niet zo van popcorn) om te delen, wat limonade en lekker lui in de stoel genieten van een "feel-good" film.

De trailer...ja, die is helaas in het Deens ;.))

Best vermoeiend.

Het is en blijft vermoeiend, dat tolken iedere week. De kinderen en de moeder mogen elkaar een maal per week zien, op dinsdag en daar ben ik dan bij om te vertalen wat de kinderen (en de moeder) zoal zeggen. Nee, natuurlijk niet de hele tijd, maar omdat de kinderen Nederlands spreken is het van belang om te kunnen volgen waar ze over praten tijdens het spelen en met hun moeder. Naast mij zit een pedagoge, die aantekeningen maakt. De moeder is -heel logisch- nogal gestressed dat wij daar zitten, maar het kan nu eenmaal niet anders. Eerst was het twee uur per week maar dat is uitgebreid tot 4 uur. Vier uur waar ik uitermate geconcentreerd kijk, luister en vertaal. 

Er zijn twee kamers, dit is de ene. Er is veel speelgoed en er hangen kleurige posters; deze bijvoorbeeld met rijmpjes van de Deense schrijver Halfdan Rasmussen en tekeningen van Ib Spang Olsen.
 

Maar het is en blijft een "taak" voor mij en een moeilijke tijd voor deze familie.

Dan ga ik maar even zingen op de dinsdagavonden.... Daar krijg ik energie van. Het laatste lied dat ons koor gisteren zong was er eentje uit het "Højskolesangbog".

Et hav der vugger sig til ro nu - een zee die zich tot rust wiegt. 

Et hav, der vugger sig til ro Komponist: Matti Borg 1997 / Tekstforfatter: Juliane Preisler 1997

 1. Een zee die zich tot rust wiegt, een strand dat langzaam donker wordt, een oranjerode magie, een alomvattende vrede, terwijl wij handen vasthouden

 2. Een nacht die zich voorzichtig nadert, een geluid dat zachtjes stilt, een lilla-lichtrode magie, een ziel die loslaat, terwijl wij naar de golven luisteren.

3. Een licht dat zoetjesaan verdwijnt, een zon, langzaam onderweg, een zomernacht-blauwe magie, een gedachte die zich openbaart, terwijl wij sterren vangen...

(PS. We zingen ook "Fly me to the moon", Kiss me", Somewhere over the rainbow" enz. Wat swing met meer. Maar ik vind dit zo'n mooi lied ;))

Om acht minuten over vijf gaat de zon onder.

17.08 Zonsondergang. Dat is meer dan een uur later dan met de kerst. Ja, ik zie wel dat ie in NL een half uur later ondergaat, maar "dat komt hier ook nog wel. Het eind van de donkerheid is in zicht. HOERA!

Zaterdagavond had ik mijn twee-keer-per-jaar vriendenavond en ik was de chauffeur. Dit maal was het bij Elin die 9 kilometer verderop woont. In een heel klein dorpje. Eerst haalde ik 3 anderen af en toen...de donkere wegen op. Ai, wat heb ik daar een hekel aan!. Want de wegen hier zijn vaak smal en echt heel donker! Geen straatverlichting te bekennen, geen maan te zien, donkere wolken en regen, regen, regen. Zelfs met "groot licht" was het uitkijken geblazen.
Pyt (puut) zoals men hier zegt. We kwamen veilig bij Elin en veilig weer thuis van een heel gezellige avond. Dat is het voordeel van vrienden hebben die je al meer dan 44 jaar kent; je praat gewoon verder daar waar je de vorige keer stopte. 

(PS, de zon komt om 08.02 op; de lichte nachten zijn onderweg)

Vandaag scheen de zon maar het waaide en waait wel hard. Binenblijven dan maar. Ik ben ook wat verkouden .... nee, geen corona volgens de zelftest.

De bloemen fleuren de kamer op. Ik kreeg ze zaterdag van Ivona (en Jeff en Philip).

De hele keuken gisteren maar weer eens schoongemaakt. Er waren (weer) meelmotjes te zien. Een paar maanden geleden had ik, dacht ik, van die handige plastic bakjes gekocht voor bv. bruine suiker en "Ymerdrys". Ymerdrys is gemaakt van korreltjes geroosterd roggebrood met wat suiker. Maar we zagen een week later een paar meel-motjes in de kast en bij nader onderzoek zaten die in de ymerdrys. Die plastic bakjes verdwenen meteen in de container en we kochten luchtdichte bakjes. Geen motje meer gezien.... tot gisteren. Hoe kan dat nou! Alles zit potdicht verpakt. Tot we de beschuitdoos open maakten en ja hoor, daar onderin zagen we een soort van spinrag met larven. Beschuitbus de deur uit en alles weer ekstra grondig schoongemaakt. Nu hoop ik echt dat ze voor eeuwig oprotten. 

Want nu zit alles, echt álles in luchtdichte bakjes, zakken en dozen.