Ik ben weer bijna op mijn top. Figuurlijk dan, want gewandeld heb ik niet maar wel gewoon een half uurtje met de chef op het bankje voor het huis gezeten. Heerlijk in het zonnetje. En ja, de chef raakte ook besmet met het corona-virus. Hij is een dag of twee beroerd geweest; nu al weer bijna beter, maar de operatie is uitgesteld. Een negatieve PCR test is een vereiste. Vervelend? Ja. Onoverkomelijk, natuurlijk niet. Hij heeft het intake-gesprek (en alle onderzoeken die daar weer bij horen) gehad en is pricipieel klaar voor "het mes". Gelukkig was dochterlief mee die dag, want ze werden van hot naar haar gestuurd voor hier een nieuwe bloedproef, daar een gesprek met de chirurgen (er waren er drie!), ook nog wachten op de anesthesie-arts. Hij mocht in de rolstoel ;-) en het heeft vele uren van de dag ingevuld. Nu wachten we maar weer...op een nieuwe tijd. Hij berust erin, misschien ook een beetje opgelucht dat het nog eventjes duurt en hij wat meer tijd heeft om zich voor te bereiden. Want bij nader inzien (en horen) is het een ingewikkelde operatie, waarbij de chirurgen pas kunnen beslissen wát ze gaan doen als de rug open gelegd is. En afhankelijk van wat er gedaan wordt krijgen we daarna pas te weten hoe en hoelang de herstellingsperiode is. Dat kan oplopen tot 4 maanden voordat hij aan de revalidatie kan beginnen. De succesrate van de operatie is...bijna 90 %. Ik hoop het zo!

De foto's van de trap en het uitzicht bovenaan maakte ik het weekend dat Philip hier was. We noemden het de miljoenentrap, want zoveel heeft deze gekost. In Deense Kronen wel te verstaan. Geen Rubels, want ik lees dat die geen fluit meer waard zijn.

Hoorde je het ook? Om kwart voor negen vandaag speelden vele radiozenders verspreid door heel Europa "Giv peace a chanche". Het helpt helaas alleen maar om een saamhorigheidsgevoel op te roepen, net als de Oekraïnse vlag die hier bij het gemeentehuis wappert en het strandpad dat geel/blauw verlicht is. Maar saamhorigheid is belangrijk. Eén Europa! Giv peace a chanche!

Corona

Lang geleden, hè, dat ik een blogje schreef. Dat komt omdat ik ziek werd; corona - omikron variant of hoe het beestje heet. En ik werd ziek, echt ziek, wat ik niet verwacht had. Ik zeg nooit meer: ach, het is maar een griepje.....

Ik heb tot nu toe in de logeerkamer geslapen en onze huiskamer is groot; we bleven ieder in onze afdeling, maar toch vrees ik dat mijn arme eega besmet is geraakt. Dat is zo vervelend! Hij is op dit moment naar het ziekenhuis in Odense voor een "intake" gesprek en gelukkig wilde/kon Sandra vrij nemen om met hem mee te gaan. Vier oren horen nu eenmaal meer dan twee. Hij denk namelijk zelf dat hij na zo'n operatie weer heel snel alles kan.....Nou ja, optimisme is beter dan pessimisme, maar hij kan het ook te laag inschatten. Sandra stelt die vragen die hij vast vergeet of ontwijkt. En ik maar duimen dat het áls het corona blijkt te zijn, de zwakke variant is.

Ik werd ziek en de oorlog in Oekraïne brak uit. Wat een ellende! Er wonen hier in dit kleine landje heel veel mensen uit dit land. Ook onze dirigente woonde in Kyiv.  Maaar, ze is geboren in Sint Petersborg, dus...Russisch...en een Poetin-fan. Dat heeft haar duur gekost. Haar mening in de krant en op facebook waren zo radicaal anders dan de westerse opvatting. Haar vrienden hier uit Oekraïne, ja zelfs haar broer en zijn familie hebben zich tegen haar gekeerd. Dear Svitlana: Poetin bevrijdt Oekraïne niet! Hij bezet het!

Nu zal ik eens wat blogs teruglezen, maar ik denk niet dat ik veel commenteer. Mijn energie-niveau is nog aan de lage kant. 

Een heel klein voordeel van het ziek zijn-beter worden is wel dat ik dóór de corona de opgespaarde coronakilo's kwijt ben. Mijn smaak is nog lang niet wat het was en ik kan lang naar een boterham met kaas staren om hem daarna weer weg te zetten. Rare gewaarwording. Ik ruik nog steeds, maar het is alsof geur en smaak zich hebben veranderd. Hopelijk wordt dat weer normaal.😷

Een weekendje met Philip

 Knutselen aan een "Leonardo da Vinci" project met farfar

De voorloper van de helicopter.

 "Fredags-slik"

Vrijdags-snoep.

Dat is een gewoonte in bijna alle Deense gezinnen met kinderen.

Een zakje/bakje snoep op vrijdag, met de Disney show op tv om zeven uur 's avonds.

Naar de bioscoop met Farfar; naar de film "Uncharted", Carl mocht ook mee.

Een flinke wandeling met mij langs het strand en tot slot begonnen we aan een "onmogelijke " puzzel, Harry Potter in 3D.

Dag Philip; het was een gezellig weekend. Tot de volgende keer.

Bijna een overstroming.

Het lijkt wel een mangrove bos. Het beekje is buiten haar oevers getreden. De (klei en moeras) grond is verzadigd. 

In de nacht van zondag op maandag regende het. Niet gewoon meer; het viel met bakken, nee met hele containers uit de lucht, De regen bleef op het terras achter staan; het kwam bijna tot aan de tuindeuren. Het is de bedoeling dat het water via een grote put afgevoerd wordt, maar het terras ligt gewoon te hoog. Dat hadden we afgelopen zomer al willen verbeteren, maar het kwam er niet van. Zere, onbruikbare rug enzo... 

De chef zocht op het net en vond iemand die het wilde maken. Nog dezelfde dag; oh wat fijn. De zon scheen gelukkig de hele dag en het werkloon viel veel mee. 

Nu is het terras hopelijk " overstroming- proof".

Ik wandelde gewoon een rondje om de vijver in een waterig zonnetje;  het heeft niet echt geregend sinds het weekend. Dat zal je altijd zien ;-)

Kamerconcert

De dirigente van ons koor gaf vandaag een pianoconcert in het Tøjhus.

Gratis entree dus geen reden om thuis te blijven op deze regenvolle zondag.

Het logeetje was weer naar huis en de chef houdt er niet van, maar ik kom altijd wel bekenden tegen.

De dirigente van ons koor komt uit Oekraine, dat destijds bij Rusland (USSR) hoorde en tussen de prachtig gespeelde stukken vertelde ze over het Rusland van vroeger.

Eerst over de componist Shostakovitch die symfonie nr.7 opdroeg aan de bevrijding van Leningrad in 1944. De stad was door de Duitsers in 872 dagen belegerd, waardoor er een enorme hongersnood was gekomen die zeker aan een miljoen burgers het leven kostte. 

Svitlana groeide op in een heel muzikaals gezin. Haar vader, die zijn gezichtsvermogen verloor in de oorlog, was leraar aan het conservatorium en Svitlana werd naar de muziekschool gestuurd. Naast het gewone onderwijs werden er elke week vele uren besteed aan piano-lessen.

Ook compositie, opera, ouverturen en techniek waren verplicht. Op haar 15.de moest ze drie etudes van Chopin spelen, na elkaar, voor haar examen. Ze gaf ons een voorbeeld hiervan. Pfft... Chopin gebruikt alle 88 tangenten!

Geen wonder dat de Russen zo uitblinken in onder andere ballet, sport en muziek.

Ze vertelde nog meer over Rusland en vooral over de Russiche poezie.

Over de schrijver Pushkin, de vader van de Russiche litteratuur, zoals Shakespeare wordt genoemd in Engeland.

Veel componisten hebben zijn verhalen en gedichten gebruikt voor hun composities en opera's.

De zaal zat gezellig vol en het was een fijne middag.

Als laatste speelde ze een elegie van Rachmaninoff en sprak de hoop uit dat 

de vrede bewaard blijft.

Dat hoop ik ook!

Zomaar van de week.

Ik zet een cd op met Bach. Niks voor de chef, maar hij is even wat klusjes doen bij Sandra. Ik heb het huis schoon, de was opgehangen en het bed voor het logeetje opgemaakt. Philip komt een weekendje logeren. 

Donker is het; regenachtig, waterkoud, maar (nog) geen wind. Van mij mag de storm wegblijven en het ziet ernaar uit dat het hier veel mee zal vallen. Ik hou echt niet van storm; ik word er onrustig van. 

Op het www vond ik een fotootje van het huis waar ik geboren ben. Ik denk tenminste dat het dit huis was. Ik ben geboren op nummer 12 en dit is nummer 18. Maar ik heb ook gelezen dat de nummers wat veranderd zijn. Het huis is wat verzakt en helt iets naar voren, maar dat kan ik op deze foto niet zien. En daar aan het water van de Nieuwe Haven kwam ik ter wereld en daar aan het water kwam ook die vreselijke overstroming. Vandaag de dag is men veel beter voorbereid op stormen. Dijken zijn verhoogd, pompen werken en het nieuws waarschuwt al dagen van te voren dat er kans is op storm. Ik schud wel meewarrig m'n hoofd als ik al die journalisten in de wind en regen zie staan om te rapporteren. 

Verder deze week.

Ik ging naar de bioscoop in Vejle samen met m'n dochter. De film "Du som er i himlen" speelde alleen daar. 

Een film die speelt rond 1890. Een welvarend boerengezin, de moeder die voor haar oudste dochter wenst dat ze een opleiding kan volgen, de tragedie als moeder sterft in het kraambed en dochters toekomstdromen verdwijnen in een zucht, want het is haar plicht om moeders plaats in te nemen. Een mooie film, die weer eens toont dat de goede oude tijd lang niet altijd een goede tijd was. Ook al was er geen armoede, de strenge rollenverdeling tussen man en vrouw was er wel en was toonaangevend.

De chef maakte een nieuwe schemerlamp. Danish Design ;-) homemade.  Van hout dat ooit een tafel van zoon afkomt. Fijn met licht, want wat ís het toch donker! Knappe man, nietwaar.

Gisteren planden we hier bij mij de agenda voor een extra algemene vergadering over de toekomst van ons koor. De leden zijn en worden ouder en ouder. De stemmen gaan kraken en lidmaatschappen worden opgezegd. De vergadering moet beslissen of we het koor opheffen. Dat "even plannen van de vergadering" liep uit tot een drie uur durend koffiekransje.  

Daarna reden de chef en ik naar Ikea in Aarhus omdat we nieuwe barstoelen noduíg hadden en die waren in Odense uitverkocht. Gossie, wat gaat de snel als je weet wat je nodig hebt. Net na de ingang even intikken wat je wilt hebben, click en bestel en je krijgt een code op je telefoon. Daarmee naar de kassa om te betalen en je spullen liggen klaar op een winkelwagen, zó mee te nemen. Nog tijd voor een hotdog voor de chef en een ijsje voor mij en hups weer naar huis. 

Nu heb ik eindelijk drie krukken!

In een land zonder hoge bergen....

The Olympics...

Tja, medaljes zitten er niet in voor de Denen. 0-0-0-0. Wij hebben geen bergen om te skien, geen rivieren om te schaatsen, dus die sporten hebben nooit aandacht gekregen.

(de ijshockey'ers hebben het gehaald tot de kwartfinale...applaus!).

Hier een lied van Michael Falch

In een land zonder hoge bergen, waar het regent en sneeuwt

zal ik mijn dagen leven, tot mijn einde komt.

Op dat stipje op de wereldkaart, waar niemand mee rekent, 

dat snel uitgegumd kan worden, als er geen vrede meer is.

Mijn vlag heeft geen sterren, geen hamer en sikkel

die viel uit de hemel, miscchien zelfs per ongeluk.

In een land zonder hoge bergen, daar wil ik bouwen, en hopen

in een land zonder hoge bergen, wil ik bouwen, wil ik wonen

En kom je als een vreemde, kom binnen, ga zitten

wij beginnen geen oorlogen, ook geen wereldvrede.

Maar in mijn volk kloppen harten van goud

die vind je ingebotteld en in de zwarte grond

In een land zonder hoge bergen..

...

Medaljes...die wachten op de wind op het water, zeilen, roeien, fietsen, zwemmen....