Bacon and eggs.

Er wordt gewerkt aan mijn conditie. Dat is nodig, dus wordt dat rustig aan weer opgebouwd. Ik wandelde best veel deze week, werkte gisteren een paar uurtjes in de tuin en vandaag werd er weer gefietst. Voor de middag zelfs en plotseling kreeg ik zin in roerei met bacon. Daar heb ik bijna nooit zin in, maar mijn smaak doet rare dingen na de corona. Kaas smaakt me bijvoorbeeld helemaal niet, terwijl ik er eerder zo van kon genieten.

Thuisgekomen maakte de chef "eggs and bacon", heerlijk en fijn dat hij mij lekker verwent. We hadden in de stad kunnen lunchen, maar eerlijk is eerlijk, thuis smaakt het gewoon beter. 

Er waren veel mensen die van het mooie weer genoten. Veel fietsers en wandelaars op de wegen en paden. De zon schijnt, maar de temperaturen blijven laag. We komen niet boven de vijf graden uit.

Ach ach, dan denk ik aan de kou in Oekraïne. Kou, honger, gemis, vluchten, verdriet. "Dag papa, ik hoop dat we je snel weerzien". Ellendige oorlog!!! 

Hier ter land wordt het militaire budget verhoogd; meer jonge mensen moeten hun dienstplicht (die is hier nog steeds) gaan vervullen, er wordt zelfs gedacht om een onderzeeër te bouwen....Je voelt de dreiging. We liggen een beetje in de vuurlijn hier aan de Oostzee, zo voelt het. 

Maar de politieke enigheid van een paar dagen geleden zorgt nu alweer voor kibbelen. Want alles kost geld. Wat zijn de prioriteiten. Eerst natuurlijk de vluchtelingen opvangen....We hebben plaats in dit land en in ons hart.

Rose

 Rose, trailer met tekst

We gingen naar de film. Naar "Rose". Een film die speelt in het jaar 1997, waar Ingers zus en zwager haar meenemen naar Parijs. Met een reisgezelschap, met de bus. Inger woonde toen ze jong was een aantal jaren in Parijs; werd verliefd op een wat oudere man, die haar later in de steek liet. Hij noemde haar mijn roos. Inger is skizofreen. Wát een film! Wat een verhaal-autentisch. Wát een acteurkunst. Intens en hilarisch! Jammer dat hij tot nu toe alleen in het Deens is. Maar misschien.....ooit....dan moet je hem echt gaan zien. 

Even er tussen uit deed ons goed. Even wat anders dan corona en oorlog.

De schoolkinderen zingen vandaag liedjes voor de vrijheid! Hier is er eentje.

52 Robots.

Geen "99 luftballons" (een van mijn lievelingsliedjes) maar 52 robots die van ons een folie-deksel kregen. 

In een splinternieuwe magazijnhal van Sport 24.

Leuk om te zien; het werk viel gelukkig veel mee en ik heb weer wat meer inzicht gekregen in de wereld van robots.

Het magazijn in aanbouw. Hier ligt nog geen robot-baan boven.

Aan de andere kant wel. Zo ziet dat eruit als het klaar is. De meeste robots staan (nog) achterin.

Met een druk op een computertoets worden ze naar voren gehaald zodat ze "bekleed" kunnen worden.

En daar gaan ze dan. Bestellingen ophalen uit het magazijn.

Alles automatisch.

Een ommetje.

Eindelijk ging ik een stukje aan de wandel. Een dik half uur in het zonnetje, heerlijk. Dat had ik nodig (om daarna als een oud wijfje uit te moeten rusten ). Omdat er verder niet veel gebeurde deze week (behalve die k..corona) knipte ik wat foto's van wat bordjes waar ik langs kwam. Zou men die eigenlijk als buitenlander kunnen lezen?

Een verwijzing naar het sportcenter, de messe (beurs), het speelpark..

..de (jeugd)herberg en de historische mini-stad.

Okay, tegenwoordig kun je álles opzoeken op het internet. Dat was vroeger wel anders. 

Wat heb ik trouwens veel lieve berichtjes gekregen tijdens het ziek zijn. En ook nog bloemen van de dochter, een cadeaubon van een nichtje van de eega, een zak met wat lekkers van de overburen...Lief allemaal!

Ik ben weer bijna op mijn top. Figuurlijk dan, want gewandeld heb ik niet maar wel gewoon een half uurtje met de chef op het bankje voor het huis gezeten. Heerlijk in het zonnetje. En ja, de chef raakte ook besmet met het corona-virus. Hij is een dag of twee beroerd geweest; nu al weer bijna beter, maar de operatie is uitgesteld. Een negatieve PCR test is een vereiste. Vervelend? Ja. Onoverkomelijk, natuurlijk niet. Hij heeft het intake-gesprek (en alle onderzoeken die daar weer bij horen) gehad en is pricipieel klaar voor "het mes". Gelukkig was dochterlief mee die dag, want ze werden van hot naar haar gestuurd voor hier een nieuwe bloedproef, daar een gesprek met de chirurgen (er waren er drie!), ook nog wachten op de anesthesie-arts. Hij mocht in de rolstoel ;-) en het heeft vele uren van de dag ingevuld. Nu wachten we maar weer...op een nieuwe tijd. Hij berust erin, misschien ook een beetje opgelucht dat het nog eventjes duurt en hij wat meer tijd heeft om zich voor te bereiden. Want bij nader inzien (en horen) is het een ingewikkelde operatie, waarbij de chirurgen pas kunnen beslissen wát ze gaan doen als de rug open gelegd is. En afhankelijk van wat er gedaan wordt krijgen we daarna pas te weten hoe en hoelang de herstellingsperiode is. Dat kan oplopen tot 4 maanden voordat hij aan de revalidatie kan beginnen. De succesrate van de operatie is...bijna 90 %. Ik hoop het zo!

De foto's van de trap en het uitzicht bovenaan maakte ik het weekend dat Philip hier was. We noemden het de miljoenentrap, want zoveel heeft deze gekost. In Deense Kronen wel te verstaan. Geen Rubels, want ik lees dat die geen fluit meer waard zijn.

Hoorde je het ook? Om kwart voor negen vandaag speelden vele radiozenders verspreid door heel Europa "Giv peace a chanche". Het helpt helaas alleen maar om een saamhorigheidsgevoel op te roepen, net als de Oekraïnse vlag die hier bij het gemeentehuis wappert en het strandpad dat geel/blauw verlicht is. Maar saamhorigheid is belangrijk. Eén Europa! Giv peace a chanche!

Corona

Lang geleden, hè, dat ik een blogje schreef. Dat komt omdat ik ziek werd; corona - omikron variant of hoe het beestje heet. En ik werd ziek, echt ziek, wat ik niet verwacht had. Ik zeg nooit meer: ach, het is maar een griepje.....

Ik heb tot nu toe in de logeerkamer geslapen en onze huiskamer is groot; we bleven ieder in onze afdeling, maar toch vrees ik dat mijn arme eega besmet is geraakt. Dat is zo vervelend! Hij is op dit moment naar het ziekenhuis in Odense voor een "intake" gesprek en gelukkig wilde/kon Sandra vrij nemen om met hem mee te gaan. Vier oren horen nu eenmaal meer dan twee. Hij denk namelijk zelf dat hij na zo'n operatie weer heel snel alles kan.....Nou ja, optimisme is beter dan pessimisme, maar hij kan het ook te laag inschatten. Sandra stelt die vragen die hij vast vergeet of ontwijkt. En ik maar duimen dat het áls het corona blijkt te zijn, de zwakke variant is.

Ik werd ziek en de oorlog in Oekraïne brak uit. Wat een ellende! Er wonen hier in dit kleine landje heel veel mensen uit dit land. Ook onze dirigente woonde in Kyiv.  Maaar, ze is geboren in Sint Petersborg, dus...Russisch...en een Poetin-fan. Dat heeft haar duur gekost. Haar mening in de krant en op facebook waren zo radicaal anders dan de westerse opvatting. Haar vrienden hier uit Oekraïne, ja zelfs haar broer en zijn familie hebben zich tegen haar gekeerd. Dear Svitlana: Poetin bevrijdt Oekraïne niet! Hij bezet het!

Nu zal ik eens wat blogs teruglezen, maar ik denk niet dat ik veel commenteer. Mijn energie-niveau is nog aan de lage kant. 

Een heel klein voordeel van het ziek zijn-beter worden is wel dat ik dóór de corona de opgespaarde coronakilo's kwijt ben. Mijn smaak is nog lang niet wat het was en ik kan lang naar een boterham met kaas staren om hem daarna weer weg te zetten. Rare gewaarwording. Ik ruik nog steeds, maar het is alsof geur en smaak zich hebben veranderd. Hopelijk wordt dat weer normaal.😷

Een weekendje met Philip

 Knutselen aan een "Leonardo da Vinci" project met farfar

De voorloper van de helicopter.

 "Fredags-slik"

Vrijdags-snoep.

Dat is een gewoonte in bijna alle Deense gezinnen met kinderen.

Een zakje/bakje snoep op vrijdag, met de Disney show op tv om zeven uur 's avonds.

Naar de bioscoop met Farfar; naar de film "Uncharted", Carl mocht ook mee.

Een flinke wandeling met mij langs het strand en tot slot begonnen we aan een "onmogelijke " puzzel, Harry Potter in 3D.

Dag Philip; het was een gezellig weekend. Tot de volgende keer.